Ο ύ τ ο π ο υ - Μια ιστορία για έναν άνθρωπο και μία Γη - 2010
Μια ιστορία για έναν άνθρωπο και μία Γη
Ο ύ τ ο π ο υ
Μάιος 2008, Κύπρος.
Φίλοι μου, το να συνοδεύσω τα σχέδια μου – θα φροντίσω να τα έχετε - και την αποστολή μου με κάπιο κείμενο ας πούμε πως το θεωρώ υποχρέωση μου.
Ναι μεν μπορεί αυτά ή εκείνα τα σχέδια ή οι εικόνες να λένε από μόνα τους αρκετά, όμως δεν νομίζω πως θα έκανα κι άσχημα εάν τα συμπλήρωνα και με κάπιο λόγο. Ελπίζω πως θα τον βρείτε ενδιαφέροντα.
Θεωρήστε λοιπόν πως αυτός ο λόγος είναι δεδομένος έτσι όπως είναι και τα σχέδια μου. Τον έφερα ως εδώ ελπίζοντας, όπως πάντα, για το καλύτερο αλλά αναμένοντας και το χειρότερο.
Πιό θα ήταν το χειρότερο στην περίπτωση μου; Πιό θα ήταν το χειρότερο γι’ αυτή την αποστολή;
Να με κρεμμάσετε ή να με σταυρώσετε μού φαίνεται απίθανο. Να με δείρετε ή να με φυλακίσετε το θεωρώ και αυτό απίθανο. Το να με γελάσετε με τις ψήφους επίσης, αφού δεν ζητώ ψήφους.
Το χειρότερο λοιπόν που έχετε να μου κάνετε, το χειρότερο που μπορείτε να κάνετε σε έναν άνθρωπο σε αποστολή, το χειρότερο που μπορείτε να κάνετε σε έναν άνθρωπο που άφησε την χώρα του για να φέρει ένα μήνυμα σε μια άλλη χώρα, και μάλιστα ένα μήνυμα που εκείνος το θεωρεί σπουδαίο, είναι να τον αγνοήσετε. Είναι να κάνετε σαν να μην ήρθε κανείς σε σας και σαν να μην σας έδωσε κανείς κανένα μήνυμα.
Αυτό πραγματικά θα με πλήγωνε πολύ. Να με σκότωνε δεν το νομίζω αλλά σίγουρα θα με πλήγωνε και θα με λυπούσε πολύ. Τόσο μάλλον γιατί ξέρω ότι το μήνυμα μου σας ενδιαφέρει. Το μήνυμα μου δείχνει από μόνο του πως νιάζεται για σας και σ’ αυτό κυρίως αποβλέπει και φιλοδοξεί: στο να σας ευεργετήσει.
Δεν το πιστεύετε; Δεν σας φαίνεται; Κακώς, πολύ κακώς. Ξανασκεφτείτε το.
Το κάνατε και δυσκολεύεστε ακόμα να το πιστέψετε; Ξανασκεφτείτε το και πάλι. Συνεχίστε να το σκέφτεστε μέχρι να το πιστέψετε. Έχετε ανάγκη να το πιστέψετε. Κυρίως όμως έχετε ανάγκη να το ζήσετε.
Σε τι τώρα θα ήλπιζα εάν επιτέλους δεν αγνοήσετε το μήνυμα μου; Σε τι καλό ή σε τι καλύτερο;
Κατ’ αρχάς, βεβαίως, θα ήλπιζα πως θα το προσέξετε και πως θα το αγαπήσετε, πως θα το πιστέψετε βεβαίως και, αν έχετε το θάρρος, πως θα μιλήσετε, θα δράσετε και θα αγωνιστείτε γι’ αυτό, κι αν όλα πάνε καλά ίσως το πραγματοποιήσετε και το βιώσετε.
Να λοιπόν: το να το πραγματοποιήσετε και να το βιώσετε θα ήταν το καλύτερο και περισσότερο στο οποίο θα ήλπιζα αλλά μου φαίνεται και λίγο αφελές να το πιστεύω κιόλας.
Το πώς του αξίζει βέβαια να πραγματοποιηθεί και να βιωθεί δεν έχω καμιά αμφιβολία, όπως δεν έχω καμιά αμφιβολία πως του αξίζει να το πιστέψει και να αγωνισθεί κανείς γι’ αυτό. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει και πολλά πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο που ν’ αξίζει να τα πιστέψει και να αγωνισθεί κανείς γι’ αυτά. Το δικό μου πάντως μήνυμα και Όραμα θέλω να πιστεύω πως ανήκει σ’ αυτά τα λίγα πράγματα κι ελπίζω πως θα δείτε τό γιατί.
Προσέξτε το λοιπόν. Προσέξτε το γιατί είναι ένα μήνυμα και ένα Όραμα που σας αφορά. Αφορά εσάς τόσο όσο αφορά και τους συμπατριώτες μου. Αφορά τούς Έλληνες τόσο όσο αφορά και τους Κύπριους. Αφορά τούς Γάλλους και τους Ιταλούς και τους Βέλγους και τους Ισπανούς τόσο όσο αφορά και τους Έλληνες. Αφορά την Ελλάδα τόσο όσο αφορά και την Κύπρο. Αφορά την Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο και την Ισπανία τόσο όσο αφορά και την Ελλάδα και όλο τον κόσμο.
Το πράγμα είναι φανερό: τα ίδια τα σχέδια μου δείχνουν, νομίζω, πως δεν πλασάρω και δεν διαφημίζω ένα τοπικής εμβέλειας Όραμα αλλά ένα Όραμα που αγγίζει και ενδιαφέρει όλο τον πλανήτη, ένα Όραμα που αγγίζει και ενδιαφέρει όλες τις χώρες και όλες τις ηπείρους, όλες τις φυλές και όλους τούς ανθρώπους, ενήλικες και παιδιά, άνδρες και γυναίκες, νέους και γέρους, κι ακόμα και τους πεθαμένους .
Πιά είναι η απώτερη φιλοδοξία αυτού του Οράματος; Μα, βεβαίως: να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα και οστά, να αναπνεύσει και να ζήσει, να σκλαβώσει και να κατακτήσει τούς πάντες και τα πάντα με τις αρετές και τα αγαθά του.
Τι σόϊ Όραμα θέτω και διαφημίζω; Θα σας πω: διαθέτω και διαφημίζω ένα κοινωνικό και πολιτικό Όραμα, ένα ερωτικό, αν θέλετε, και ανθρώπινο Όραμα, ένα Όραμα τάξης και ομορφιάς, ένα Όραμα συμμετρίας και αρμονίας, μέτρου και κάλλους, ανθρωπιάς και ανθρωπισμού.
Αυτό το Όραμα το έχω, το έχω γράψει και το έχω σχεδιάσει. Κάπιο μέρος του το έχω σχεδιάσει εδώ και χρόνια και κάπιο άλλο το δουλεύω ακόμα. Αυτό το Όραμα είναι πραγματικό και συγκεκριμένο, τόσο πραγματικό και τόσο συγκεκριμένο όσο δεν ήταν ποτέ κανένα Όραμα ανθρώπου και σας το προσφέρω και σας το παραδίνω σε όλες τις δυνατές για μένα διαστάσεις του.
Μέχρι στιγμής το έχω βάλει στα χαρτιά, το έχω βάλει στο ξύλο, το έχω βάλει σε επίπεδα και σε σφαίρες αλλά αυτό απέχει πολύ από του να με ικανοποιεί. Αυτά αποτελούν μόνο το φιλολογικό, το αρχιτεκτονικό και το πολεοδομικό μέρος τού Οράματος μου. Το πραγματικό Όραμα μου είναι πολύ πιο πάνω απ’αυτό αλλά, εν πάση περιπτώσει, αυτό που μπορώ να έχω και να παρουσιάσω το έχω και το παρουσιάζω. Είναι σαφές, σχεδιασμένο και συγκεκριμένο αλλά αυτό δεν αρκεί. Κανένας δημιουργός κανενός σχεδίου δεν αρκείται με το σχέδιο και πολύ περισσότερο ο δημιουργός ενός πολιτικού σχεδίου. Αναγκαστικά λοιπόν θα απευθυνθεί και στους συνανθρώπους του για να δει πώς θα μπορέσει να το προωθήσει μαζί τους. Μπορεί η σύλληψη και ο σχεδιασμός ενός πολιτικού σχεδίου να είναι μια προσωπική υπόθεση αλλά η πραγματοποίηση του δεν είναι.
Μπορεί να δημιούργησα μόνος μου αυτό το Όραμα, όμως δεν μπορώ να το πραγματοποιήσω και μόνος μου. Αν οι άνθρωποι δεν συντρέξουν την δική μου προσπάθεια, αν δεν με υποστηρίξουν ή αν, έστω, υποστηρίξουν – ή ψηφίσουν – οι ανίσχυροι και ανώνυμοι άνθρωποι από την μια ενώ από την άλλη την μπλοκάρουν και την αλλοιώσουν οι επώνυμοι και ισχυροί, δεν θα μπορέσει να προχωρήσει. Μπορεί η ευθύνη και το κρίμα να ανήκει στους άρχοντες, όμως το Όραμα θα μείνει στάσιμο, κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα Όραμα, κι ιδίως σ’ ένα πολιτικό Όραμα.
Εν πάση περιπτώσει θέλω να ξέρετε πως ήξερα τι να κάνω για να δώσω διέξοδο στον Λόγο και στο Όραμα που πίστεψα πως είχα να πω και να προσφέρω στους συνανθρώπους μου και πως δεν το κράτησα εγωιστικά για μένα. Κάπια δόση φιλοδοξίας δεν μου έλειπε. Κάθε άλλο μάλιστα. Αλίμονο αν αυτός που με εφοδίασε με το πιο μεγαλεπίβολο πολιτικό Όραμα δεν με εφοδίαζε παράλληλα και με την αντίστοιχη δόση φιλοδοξίας.
Θέλω να ξέρετε λοιπόν πως προσπάθησα πολύ στην χώρα μου, προσπάθησα πάρα πολύ, προσπάθησα ως το σημείο να απειλήσω πως θα σκοτωθώ προκειμένου να κάνω κάπιους να μεταβάλουν την στάση τους απέναντι σε μένα και στις διεκδικήσεις μου γι’ αυτό ή για κείνο το πολιτικό αξίωμα, αλλά κανείς δεν έδειξε να νιάζεται για την ζωή μου. Διεκδίκησα ως τώρα δίο φορές την Προεδρία, διεκδίκησα δίο φορές Βουλευτική έδρα και μία φορά Ευρωβουλευτική έδρα – πάντα σαν ανεξάρτητος υποψήφιος, – παίρνω από τον λαό τα ¾ σχεδόν τών ψήφων αλλά ποτέ δεν καταφέρνω να εκλεγώ και να δώσω έτσι την δυνατότητα στο Όραμα μου να γίνει πραγματικότητα.
Θα μου πείτε: γίνονται αυτά τα πράγματα, και μάλιστα σε μια Ευρωπαϊκή χώρα; Είναι δυνατόν!
Τι να σας πω; Νομίζετε πως ήρθα σε σας σαν κανένας ψεύτης, σαν κανένας κακοπληροφορημένος, παραπληροφορημένος ή… παρανοϊκός πολίτης τής Ευρώπης; Αν σας βολεύει – κι όσο σας βολεύει- αυτό κρατήστε το. Εγώ πάντως οφείλω να σας πω την άποψη μου κι αν επιμένετε ως το τέλος να μην με πιστεύετε, δικαίωμα σας. Εγώ οφείλω να μιλήσω την αλήθια, τόσο μάλλον γιατί σας αφορά. Σας αφορά η αλήθια μου γιατί ξέρω ότι σας αφορά και το Όραμα μου.
Θέλω να ξέρετε λοιπόν πως μ’ αυτό το κείμενο δεν σας φέρνω αντιμέτωπους με την αλήθια ενός ματαιόδοξου ανθρώπου που κάπου σε κάπιο μικρό νησί τής Ανατολικής Μεσογείου έπεσε θύμα καλπονοθείας και του οποίου παραβιάστηκαν τα δικαιώματα και τα τοιαύτα.
Όχι! Μ’ αυτό το κείμενο σάς φέρνω αντιμέτωπους με την αλήθια ενός θαρραλέου και ευφυέστατου ανθρώπου σε κάπιο – ναι! – μικρό νησί τής Ανατολικής Μεσογείου ο οποίος συνέλαβε, διατύπωσε, σχεδίασε και διαφήμισε ένα μεγάλο Όραμα για τους συμπατριώτες του και για όλους τους λαούς και όλους τους ανθρώπους αλλά που όμως η κεκεντρέχεια, η διαφθορά και ο φθόνος τών κρατούντων σε κείνο το νησί δεν του επέτρεψαν να πάρει το αξίωμα που διεκδίκησε ώστε να πραγματοποιήσει το Όραμα του, να το δείξει, να το παρουσιάσει, να το διαφημίσει και να το προσφέρει μετά σε όλο τον κόσμο.
Ναι! Μπορείτε αν θέλετε να μην με δείτε και να μην με αντιμετωπίσετε σαν έναν λεηλατημένο υποψήφιο πρόεδρο τής Κύπρου, μπορείτε αν θέλετε να μην με δείτε και να μην με αντιμετωπίσετε σαν το θύμα τής πιο επαίσχυντης εκλογικής απάτης που έχει γίνει ποτέ στα παγκόσμια εκλογικά χρονικά, μπορείτε αν θέλετε να μην με δείτε και να μην με αντιμετωπίσετε σαν τον πραγματικό πρόεδρο τής Κύπρου, όμως θέλω να με δείτε και να με αντιμετωπίσετε σαν τον δημιουργό και τον κομιστή ενός μεγάλου Οράματος που γεννήθηκε, που μίλησε και διεκδίκησε μια μοίρα για το Όραμα του σε μια μικρή χώρα.
Το αν είναι ή όχι πρόεδρος δεν είναι τόσο σημαντικό γι’ αυτόν. Το σημαντικό γι’ αυτόν είναι να αγωνίζεται για το Όραμα του. Αν μπορούσε να το κάνει όντας στην αφάνεια, κι αυτό ακόμα μπορούσε να τον ικανοποιήσει, αρκεί να είχε αποτέλεσμα. Μακάρι να μπορούσε να γίνει κι αυτό αλλά η προσωπική του πεποίθηση είναι πως έχοντας και ισχύ μπορεί να φέρει περισσότερο αποτέλεσμα παρά αν δεν έχει και γι’ αυτό είναι που προσπάθησε γι’ αυτό ή για κείνο το αξίωμα.
Δυστυχώς όμως οι καταστάσεις στην χώρα μου με έχουν οδηγήσει σ’ ένα αδιέξοδο. Τα πράγματα είναι φανερά: αν επιχειρήσω και πάλιν να διεκδικήσω οπιοδήποτε πολιτικό αξίωμα δεν πρόκειται να εκλεγώ, έστω και αν μου δώσει ο λαός ακόμα και το 99% τών ψήφων.
Εάν οι κομματικοί αρχηγοί δώσουν την εντολή στις μυστικές υπηρεσίες και στην αστυνομία να οργανώσει και να εκτελέσει την αλλοίωση τού εκλογικού αποτελέσματος θα το κάνει, έστω και αν αυτοί οι ίδιοι οι εκτελεστές τής εντολής με ψηφίσουν όλοι. Γιατί κι αυτοί με ψηφίζουν. Όλοι σχεδόν με ψηφίζουν. Δυστυχώς για την χώρα μου νόμος είναι η διαταγή και η επιθυμία τών ισχυρών και τίποτε άλλο. Όλοι φοβούνται και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να έρθει αντιμέτωπος με το μένος τών προϊσταμένων του.
Δεν με πιστεύετε, δεν πιστεύετε πως στις εκλογικές αναμετρήσεις όπου λαμβάνω μέρος αλλάζονται οι κάλπες ή πως - εάν δεν αλλαχτούν οι κάλπες – οι ψήφοι μου μοιράζονται μεταξύ τών κομματικών υποψηφίων; Δεν πιστεύετε πως σε κάθε εκλογική διεκδίκηση μου παίρνω τα ¾ τών ψήφων, πως αποσιωπούνται οι πραγματικές δημοσκοπήσεις, οι πραγματικές εξόδοι κάλπης και τα πραγματικά αποτελέσματα;
Πιστέψετε και κάτι τέλος πάντων σ’ αυτό τον κόσμο. Πιστέψετε κάπιον. Πιστέψετε εμένα γιατί ο λόγος μου είναι αληθινός.
Ναι φίλοι μου! Ο άνθρωπος που σας δίνει αυτό το κείμενο, ο άνθρωπος που σας δίνει αυτά ή εκείνα τα σχέδια είναι ο αληθινός και πραγματικός πρόεδρος τής Κύπρου, είναι ο πραγματικός πρόεδρος και για τα περασμένα πέντε και για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Στις εκλογές τού 2003 πήρε το 73,4% τών ψήφων ενώ ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο τέως παράνομος πρόεδρος τής Κύπρου, πήρε μόνο το 14%, και τώρα, το 2008, πήρε το 72,8% τών ψήφων ενώ ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο νυν παράνομος πρόεδρος τής Κύπρου, πήρε μόνο το 9%.
Και σας το λέω: πέτυχα το 73,4% πριν 5 χρόνια με 4-5 χιλιάδες ευρώ για τα φυλλάδια μου, με 1 ώρα συνολικά εμφάνιση στην τηλεόραση και με 20 ημερών προεκλογική εκστρατεία, χωρίς καν ένα πανώ, χωρίς καμιά αφίσα και χωρίς καμιά διαφήμιση. Αυτό τον χρόνο, τον Φεβρουάριο συγκεκριμένα, πέτυχα το 72,8% με τα μισά λεφτά για φυλλάδια, με τον μισό χρόνο (1/2 ώρα) στην τηλεόραση και με 20 και πάλιν ημέρες προεκλογική εκστρατεία (που δεν ήταν άλλη από την διανομή φυλλαδίων), χωρίς κανένα πανώ και πάλιν, χωρίς καμιά αφίσα, χωρίς καμιά διαφήμιση και χωρίς, βεβαίως, καμιά χορηγία.
Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ άνθρωπος στον κόσμο που να πέτυχε τόσα πολλά με τόσα λίγα.
Αντί όμως να ανταμοιφθώ γι’ αυτό που πέτυχα, αντί να μου αναγνωρίσουν οι αντίπαλοι μου την νίκη και τον θρίαμβο μου, με ταπείνωσαν και με ταπεινώνουν εδώ και χρόνια και με καταδικάζουν να κάνω τίποτα (τίποτα από αυτά που θέλω να κάνω σαν πολιτικός) και να είμαι ένα τίποτα.
Ναι μεν, είπα, δεν με ενδιαφέρουν τα αξιώματα αυτά καθεαυτά αλλά δεν βλέπω να υπάρχει και άλλος τρόπος σ’αυτό τον κόσμο για έναν φτωχό και άπορο άνθρωπο που θέλει να προωθήσει ένα κοινωνικό πρόγραμμα.
Από την στιγμή που διακρίνω πως διαθέτω ένα πολιτικό – και όχι άλλο - ταλέντο, από την στιγμή που έχω και προτίνω ένα κοινωνικό Όραμα, από την στιγμή που δεν συμβιβάζομαι με την άποψη πως πρέπει να κοιτάζω μόνο εμένα, την οικογένεια και το σπίτι μου και από την στιγμή που αποφασίζω να δώσω την μάχη για το Όραμα μου, τότε το να διεκδικήσω ένα αξίωμα στην χώρα μου είναι από τα αναπόφευκτα. Κι αν βλέπω ότι το Όραμα μου είναι μεγάλο και φιλόδοξο τότε είναι αναπόφευκτο πως θα διεκδικούσα το μεγαλύτερο πολιτικό αξίωμα στην χώρα μου, την προεδρία.
Το ενδιαφέρον μου γι’ αυτό το αξίωμα το είχα δείξει πριν ακόμα κλείσω το όριο ηλικίας που επέτρεπε το Κυπριακό Σύνταγμα σ’ έναν Κύπριο πολίτη για να είναι υποψήφιος πρόεδρος, πριν τα 35 μου χρόνια δηλαδή. Στα 40 μου (σχεδόν) χρόνια το επεχείρησα και πάλιν αλλά τότε με εξαπάτησαν οι κρατούντες με άλλο τρόπο.
Στα 45 μου (το 2003 δηλαδή) κατάφερα να μπω στο ψηφοδέλτιο παρά την προσπάθεια τους να με αφήσουν και πάλιν εκτός. Πήρα τότε το 73,4% και τώρα το 72,8%. Εσείς τι πήρατε σαν υποψήφιοι προέδροι ή πρωθυπουργοί, αν υποθέσουμε πως είστε τέτιοι; Πήρατε το 51 ή το 53 ή το 55%, κι οι πλείστοι από την 2η Κυριακή, ενώ εγώ πήρα το 73% από την πρώτη.
Μάθατε τίποτα γι’ αυτό; Και πώς να το μάθετε; Πώς να μάθετε πως ένας φτωχός αγρότης πήρε το 72,8% τών ψήφων ενός λαού ενώ τρεις κομματικοί υποψήφιοι δεν πήραν όλοι μαζί ούτε το 27%;
Πώς να το μάθετε; Έχω ράδιο δικό μου; Δεν έχω. Έχω τηλεόραση δική μου; Δεν έχω. Έχω εφημερίδα; Δεν έχω. Έχω λεφτά; Δεν έχω. Έχω ισχυρούς φίλους; Δεν έχω. Έχει μήπως ο τόπος μου δικαιοσύνη; Δεν έχει. Εγώ αυτό ξέρω γιατί αυτό μου έμαθε. Για μένα δεν έχει δικαιοσύνη.
Πώς να μάθετε λοιπόν την αλήθια; Πώς να μάθετε πως άλλον ψήφισε ο λαός για πρόεδρο του και άλλος είναι ο πρόεδρος; Γιατί αυτή είναι η αλήθια φίλοι μου και αυτήν προσπαθώ να σας ανακοινώσω.
Για το ότι καταφέρνουν και αναδεικνύουν παράνομους προέδρους σε μια Ευρωπαϊκή χώρα χωρίς να διαρρεύσει τίποτα είναι βέβαια άξιοι - μπράβο τους, τους βγάζω το καπέλο – αλλά αυτό είναι μόνο η μια όψη τού ζητήματος.
Δεν πρόκειται στην ουσία παρά για την αξιοσύνη τών φονιάδων που κάνουν το έγκλημα χωρίς να αφήνουν ίχνη ή για την αξιοσύνη εκείνων που απειλούν τούς μάρτυρες για να μην καταθέσουν ή εκείνων που εκβιάζουν και τρομοκρατούν τούς πάντες γύρω τους για να μην πουν τίποτα.
Πώς λοιπόν να διαρρεύσει η αλήθια και πώς να μάθετε την αλήθια! Εκείνοι έχουν την εξουσία. Εκείνοι έχουν την αστυνομία, έχουν τις μυστικές υπηρεσίες, έχουν τους κομματικούς και κυβερνητικούς μηχανισμούς, έχουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Εγώ τι έχω; Δεν έχω τίποτα.
Εκείνοι φτιάχνουν τις δημοσκοπήσεις και εκείνοι τις ανακοινώνουν. Εκείνοι φτιάχνουν το αποτέλεσμα και εκείνοι το ανακοινώνουν.
Πιος θα τολμήσει να τα βάλει μαζί τους; Όταν μάλιστα ανακοινωθεί και το επίσημο αποτέλεσμα, τότε όλοι οι δυσαρεστημένοι θα τρέξουν να κρυφτούν.
Την επομένη τής ψηφοφορίας θα κοιτάξει ο καθένας τις προσωπικές του ανάγκες αφού ούτως ή άλλως το σύστημα παραμένει αναλλοίωτο είτε ο Α υποψήφιος κερδίσει είτε ο Β και κανείς δεν θα ασχοληθεί με έναν φτωχό και «αποτυχημένο» υποψήφιο πρόεδρο.
Είτε σας ξαφνιάζει αυτό είτε όχι, και είτε μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτό είτε όχι, το γεγονός είναι πως ούτε παραπληροφορούμαι ούτε παραπληροφορώ. Στην πατρίδα μου άλλοι είναι εκείνοι που παραπληροφορούν και άλλοι εκείνοι που παραπληροφορούνται. Γιατί εγώ είμαι ο πραγματικός πρόεδρος τών Ε/Κ, εγώ είμαι ο άνθρωπος που επέλεξε ο Ε/Κ πληθυσμός για να τον κυβερνήσει και όχι ο Δημήτρης Χριστόφιας και οφείλω τουλάχιστον να σας ενημερώσω γι’ αυτό.
Από κει και πέρα αν βοηθήσετε εσείς που μπορείτε ώστε να γίνει κάπια δικαιοσύνη και κάπιο έλεος, τότε δεν αποκλείεται στο τέλος τής ημέρας να ωφεληθείτε εσείς περισσότερο από μένα.
Εγώ πάντως οφείλω να συνεχίσω να αγωνίζομαι για τους συμπατριώτες μου παραβλέποντας, έστω, το γεγονός ότι δεν έκαναν τίποτα παραπάνω εκτός από το να με ψηφίσουν.
Ναι μεν δεν φρούρισαν τις κάλπες, ναι μεν δεν αντέδρασαν και δεν εξεγέρθηκαν αλλά άραγε όταν έχετε εσείς τις εκλογικές σας αναμετρήσεις απαιτείτε από τους ψηφοφόρους να κάνουν κάτι περισσότερο εκτός από το να σας ψηφίσουν; Γιατί εγώ να απαιτούσα κάτι παραπάνω;
Γιατί το απαίτησα όμως σας το εξήγησα: το απαίτησα γιατί ήξερα πως είχε ήδη δρομολογηθεί η διαδικασία αλλοίωσης τής λαϊκής βούλησης.
Να διαβλέψω τελείως την άρνηση τους σ’ αυτό δεν μπορώ. Ναι! Έχω τα παράπονα μου απ’ αυτούς για το ότι δεν έκαναν αυτό που τους ζήτησα αλλά δεν έχω παράπονο απ’ αυτούς για το ότι δεν με ψήφισαν αφού ξέρω ότι με ψήφισαν. Ξέρω ότι με ψήφισαν έτσι όπως ξέρω όλη την αλήθια για όλο το παρασκήνιο που έδωσε στην Κύπρο για 2η πενταετία έναν νέο παράνομο πρόεδρο.
Ξέρω τι έδειχναν οι πραγματικές δημοσκοπήσεις, ξέρω τι έδειχναν οι πραγματικές έξοδοι κάλπης και τι τα πραγματικά αποτελέσματα. Η χώρα μου είναι, ξέρετε, μικρή. Πήγα σε όλα σχεδόν τα χωριά και σε όλες τις γειτονιές. Είδα και μίλησα με χιλιάδες ανθρώπους. Απ’αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν κάπιος θα δούλευε σε κάπια εταιρία δημοσκοπήσεων, κάπιος άλλος σε κάπιο τηλεοπτικό κανάλι, κάπιος θα είχε φίλο κάπιο δημοσιογράφο ή άλλον γνώστη τής κατάστασης, κάπιος κάπιον αδελφό ή γαμπρό αστυνομικό κ.ο.κ, έτσι που δεν υπήρχε περίπτωση να μην μάθω την αλήθια.
Για όνομα τού Θεού! Ούτε τρελλός είμαι ούτε άρωστος κι ούτε μπαίνω σε τόση φασαρία για μια παρανόηση. Πως είμαι τρελλός ή πως είμαι άρωστος ας το πουν οι εχθροί και οι αντίπαλοι μου, κι έχουν καθήκον να το πουν. Εσείς όμως μην τους ακούσετε και μην τους πιστέψετε. Αν θέλετε να μάθετε την αλήθια και όχι παραμύθια, τότε ακούστε και πιστέψτε εμένα γιατί μόνο εγώ την λέω.
Το πόσα ακριβώς πήραν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας για να σερβίρουν τα ψέματα που σέρβιραν και εξακολουθούν να σερβίρουν δεν το ξέρω αλλά δεν νομίζω να το έκαναν για το τίποτα, έτσι απλά για την σωτηρία και την προστασία τών πατροπαράδοτων ηθών, εθίμων και αξιών. Όσοι όμως επιμένετε να σκέφτεστε πως όλα όσα σάς λέω είναι αποτέλεσμα κάπιας δικής μου επινόησης ή παραπληροφόρησης ή κάπιας νοητικής ασθένειας ή αδυναμίας να δω τις πραγματικότητες θέλω να ξέρετε πως κάνετε λάθος. Το γεγονός και η αλήθια είναι πως είμαι απλά μπλεγμένος σ’ ένα κύκλωμα εξουσίας τού οποίου η αναισχυντία, η αδιαντροπιά και η διαφθορά δεν έχει όρια και το οποίο δεν εννοεί να χάσει με τίποτα τα προνόμια του.
Ελάτε εσείς στην θέση τους. Θα αφήνατε εσείς έναν άσημο υποψήφιο να σας νικήσει; Δείτε τι κάνει στην Τουρκία το κατεστημένο προκειμένου να μην χάσει τα προνόμια του. Ολόκληρα οργανωμένα κόμματα σ’ αυτό τον κόσμο πέφτουν θύματα καλπονοθείας και δεν θα έπεφτε ένας κομματικά ανοργάνωτος και φτωχός υποψήφιος;
Αυτή είναι φίλοι μου η αλήθια: απλά ξέρω τι συμβαίνει, ξέρω τι συνέβη και αγωνίζομαι για το δίκαιο μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να απολογηθώ γι’ αυτό αλλά νομίζω πως έχω καθήκον να προσπαθήσω να το διεκδικήσω.
Αυτό λοιπόν το καθήκον με φέρνει τώρα στον δρόμο σας. Δυστυχώς οι ισχυροί συμπατριώτες μου με εμποδίζουν να προχωρήσω, εμποδίζουν το Όραμα μου να προχωρήσει, το εμποδίζουν να έχει μια ευκαιρία.
Θέλω να ξέρετε επίσης πως μ’ αυτά που κάνουν δεν γίνομαι απλά και μόνον εγώ το θύμα. Γιατί εγώ νομίζω πως εάν έχω και θέτω σωτήριες προτάσεις και σωτήριο Όραμα για έναν λαό και κάπιοι κομματικοί ή πολιτειακοί άρχοντες με εμποδίζουν να το πραγματοποιήσω, τότε γίνεται θύμα και αυτός ο λαός. Και αν έχω, επιπλέον, σωτήριες προτάσεις και σωτήριο Όραμα για όλο τον κόσμο, τότε βεβαίως γίνεται θύμα και όλος ο κόσμος.
Βέβαια πως οι προτάσεις μου εμπεριείχαν την φιλοδοξία να ευεργετήσουν όλο τον κόσμο, αυτό είναι γεγονός. Γιατί ναι! Δεν εμπνεύστηκα και δεν δημιούργησα το Όραμα μου μόνο για την Κύπρο και για τους Κύπριους.
Απλά εκεί φιλοδόξησα να κάνω την αρχή. Αν πετύχαινα στην πατρίδα μου, τότε θα έκανα την επίθεση και την προσφορά μου προς όλα τα έθνη με καλύτερες προϋποθέσεις. Δυστυχώς κάπιοι – από παρεξήγηση πιστεύω κι από παρανόηση για το τι είναι πραγματικά ευεργετικό για έναν άνθρωπο και για έναν λαό – μου κόβουν τον δρόμο και για 10 σχεδόν χρόνια είμαι εγκλωβισμένος στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ούτε έλεος δείχνουν ούτε οίκτο, ούτε συμπόνια. Ούτε για μένα και για το Όραμα μου κι ούτε για κανέναν από τις εκατοντάδες χιλιάδες τών συμπατριωτών μου που το ψήφισαν.
Ας είναι όμως. Η επιτυχία στην πατρίδα μου δεν είναι και προϋπόθεση για να δοκιμάσω και κάπου αλλού. Είπα: το Όραμα μου το δημιούργησα για όλο τον κόσμο και για όλους τους ανθρώπους. Όσο το έχουν ανάγκη οι Κύπριοι άλλο τόσο το έχουν ανάγκη και οι άλλοι λαοί και στο μέτρο τών δυνατοτήτων μου οφείλω να το προτίνω και να το διαφημίσω και σε κείνους και να ευεργετήσω και κείνους.
Αν υπάρχει λοιπόν κάπιο πρόβλημα με μένα, τότε θέλω να ξέρετε πως το πρόβλημα μου έγκειται στο ότι θέλω να ευεργετήσω τούς ανθρώπους αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Θέλω να φανώ ωφέλιμος για τους συνανθρώπους μου μ’έναν τρόπο στρατηγικό και αποτελεσματικό αλλά οι ίδιοι οι συνάνθρωποι μου μου στερούν την ευκαιρία για να το κάνω. Γιατί ναι: αυτό που κυρίως με λυπεί σ’αυτή την ιστορία δεν είναι που έχασα την νίκη και αυτά που περιβάλλουν τούς νικητές αλλά που έχασα την ευκαιρία να φανώ χρήσιμος για τους ανθρώπους.
Γιατί έχω, ειλικρινά, θετικές διαθέσεις απέναντι τους, ακόμα κι απέναντι σε κείνους που με πολεμούν δόλια, έχω τα καλύτερα αισθήματα γι’ αυτούς, θέλω όσο κανείς να τους βοηθήσω (γι’αυτούς άλλωστε- αλλά όχι μόνο γι’ αυτούς – ήρθα στον κόσμο και γι’ αυτούς δημιούργησα το Όραμα μου), ξέρω πως έχουν ανάγκη την βοήθεια μου, ξέρω πώς να τους βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ να το κάνω.
Γιατί για μένα που σκέφτομαι έτσι και όχι αλλιώς, υπάρχει ένα αξίωμα: ο υγιής άνθρωπος θέλει όχι μόνο να βοηθήσει αλλά και να σώσει όλο τον κόσμο.
Απ’ αυτή την άποψη λοιπόν θέλω να ξέρετε πως είμαι ο υγιέστερος και πως το όλο πρόβλημα μου έγκειται σ’ αυτό και σε τίποτε άλλο.
Θέλω όσο κανείς να βοηθήσω. Θέλω να βοηθήσω να τραφούν οι πεινασμένοι τής γης, να ντυθούν οι ρακένδυτοι, να στεγασθούν οι άστεγοι, να ξεδιψάσουν οι διψασμένοι κτλ κτλ αλλά όχι μόνο αυτό. Ναι μεν θέλω αυτό για κάπιους από τους ανθρώπους, όμως για κάπιους άλλους θέλω κάτι άλλο αφού ούτως ή άλλως ούτε πεινασμένοι, ούτε διψασμένοι, ούτε ρακένδυτοι, ούτε άστεγοι είναι. Γι’αυτούς θέλω κάτι άλλο. Θέλω ας πούμε, να τους σταματήσω να γίνονται με τον κάθε χρόνο που περνάει ολοένα και πιο μαλθακοί, ολοένα και πιο ανίκανοι, ολοένα και πιο ψεύτικοι, ολοένα και πιο άχρηστοι και φτωχοί πνευματικά, ψυχικά, μυϊκά και ερωτικά, ολοένα και πιο διαβητικοί, πιο καρδιοπαθείς, πιο καρκινοπαθείς, πιο παχύσαρκοι κ.ο.κ. Γιατί ναι μεν η πείνα και οι αρώστιες που συνδέονται με την έλλειψη τροφής αποτελούν μιαν ανεπιθύμητη κατάσταση για έναν σωστό κόσμο, όμως και οι αρώστιες που οφείλονται στην έλλειψη μυϊκής άσκησης αποτελούν επίσης κι αυτές μιαν ανεπιθύμητη κατάσταση. Κάπου εδώ λοιπόν έγκειται και το Όραμα μου και θα το πω με τις λιγότερες δυνατόν λέξεις. Είναι αυτό: τροφή, εργασία, στέγη, ένδυση, υπόδηση, υγία, ασφάλεια, παιδεία, ευτυχία και έρωτας για όλους τους ανθρώπους στον κόσμο.
Θα αναρωτιέστε: τι κάθομαι κι ασχολούμαι τώρα με τους λαούς τού κόσμου ή τι κάθομαι κι ασχολούμαι με τους Κύπριους και δεν κοιτάζω εμένα και την οικογένεια μου;
Και πραγματικά: από προσωπική άποψη αυτό θα με βόλευε. Τι το πιο εύκολο από το να αποδεχτώ το αποτέλεσμα (έστω κι αν ξέρω ότι είναι πλαστό) και να μείνω στην ησυχία μου; Τι το πιο εύκολο από το να μεταβάλω την στρατηγική μου, να κάνω τούς συμβιβασμούς μου και να σταματήσω να νιάζομαι πλέον για τους συνανθρώπους μου;
Είναι φανερό πως είναι χίλιες φορές πιο εύκολο για μένα να φροντίζω για την δική μου υγία και ευτυχία, για την δική μου άθληση, διατροφή, ασφάλεια, εργασία κτλ παρά για την υγία και την ευτυχία, την άθληση, την διατροφή, την ασφάλεια και την εργασία χιλιάδων ή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου.
Αν ξέρατε μάλιστα πόσο δύσκολο είναι να δώσεις μια πραγματική υγία και μια πραγματική ευτυχία, κι επίσης την τροφή, την εργασία και την ασφάλεια σ’έναν λαό, τότε δικαίως θα λέγατε πως μόνο ένας μανιακός θα εγκατέλειπε την φροντίδα για τον εαυτό του για να ασχοληθεί με την φροντίδα για χιλιάδες ή εκατομύρια συνανθρώπους του.
Κι έχετε δίκαιο, ειλικρινά έχετε δίκαιο. Γιατί απ’αυτή την άποψη είμαι, το αναγνωρίζω, ένας μανιακός και σαν μανιακός ήρθα σε σας.
Δυστυχώς δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το ψέμα και, πολύ περισσότερο, δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το εύκολο.
Σαν άνθρωπος και σαν πολιτικός δεν είναι το εύκολο που επιδιώκω αλλά κάτι άλλο. Επιδιώκω το σωστό, επιδιώκω το ωφέλιμο, επιδιώκω το ωραίο. Εάν μπορώ να το κάνω με τον εύκολο τρόπο, θα το κάνω, ναι, αλλά εάν δεν μπορώ, δεν θα παραιτηθώ. Θα το επιδιώξω ούτως ή άλλως.
Συγχωρέστε με λοιπόν αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω κάνοντας σαν να μην έγινε τίποτα και σαν να μην ξέρω τίποτα απλά και μόνον γιατί αυτό είναι το εύκολο και το βολικό για μένα.
Όχι! Εγώ ξέρω ότι έθεσα την πρόταση και το Όραμα μου ενώπιον τών συμπατριωτών μου ξέροντας πως αυτό ήταν για μένα το δύσκολο και ξέρω ότι την υποστήριξαν και την ψήφισαν εκείνοι επειδή πίστεψαν πως μπορώ να αντέξω στα δύσκολα.
Δεν πιστεύω πως υπήρχε κανείς ανάμεσα στους συμπατριώτες μου που να αμφέβαλλε πως το Όραμα μου ήταν ένα δύσκολο Όραμα αλλά πιστεύω ότι για να το ψηφίσουν σημαίνει ότι θα πίστεψαν πως θα πάλευα λυσσαλέως και μανιωδώς για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Είτε είναι για το προσωπικό μου κέρδος λοιπόν είτε όχι δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το επίσημο αποτέλεσμα. Όλοι ξέρουν, και περισσότερο απ’ όλους εγώ, πως αυτό το αποτέλεσμα το έδωσε η συμμορία τών Κυπριακών κομμάτων, των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών καναλιών, των εφημερίδων, των μυστικών υπηρεσιών, της αστυνομίας και και και. Αυτή η ίδια συμμορία έδωσε στην Κύπρο παράνομους βουλευτές το 2001, παράνομο πρόεδρο το 2003, παράνομους Ευρωβουλευτές το 2004, ξανά παράνομους βουλευτές το 2006 και τώρα, ξανά και πάλιν , έναν νέο παράνομο πρόεδρο, κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμιά ένδειξη πως θα σταματήσει ποτέ. Το κάνανε προτού μπούμε στην Ευρώπη και το κάνουν και τώρα χωρίς να νιάζεται καν η Ευρώπη, λες κι όλα αυτά γίνονται στην Ασία ή στην Αφρική και όχι σε μια Ευρωπαϊκή χώρα.
Να το αφήσω κι αυτό να περάσει έτσι σαν να μην έγινε; Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ. Ήδη ωρίμασε μέσα μου η απόφαση πως πρέπει να αντιδράσω. Ας πούμε πως έχω υποχρέωση απέναντι στις 317 χιλιάδες τών συμπατριωτών μου (που για την Κύπρο σημαίνει τα ¾ σχεδόν τού πληθυσμού) που με ψήφισαν. ΄Εστω και αν ακόμα δεν έκαναν τίποτα παραπάνω εκτός από του να με ψηφίσουν, πράγμα που, όπως είπα, το ήθελα πολύ και το ζητούσα επιτακτικά, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι με ψήφισαν και είναι λογικό να ζητούν από μένα αυτά που τους υποσχέθηκα σαν υποψήφιος κυβερνήτης τους.
Τι ζητούν; Ζητούν μια καλύτερη υγία. Ζητούν μια καλύτερη ζωή. Ζητούν μια πιο πλούσια ερωτική ζωή. Ζητούν μια καλύτερη πόλη γι’αυτούς και για τα παιδιά τους. Ζητούν ένα καλύτερο μέλλον γι’αυτούς και για τα παιδιά τους.
Πώς θα τους τα δώσω λοιπόν όντας ένας ανίσχυρος και φτωχός πολίτης, χωρίς καμιά επιρροή και καμιά εξουσία πάνω σε τίποτα και πάνω σε κανέναν;
Να τους αγνοήσω και να σκεφτώ αυτό που είναι εύκολο και βολικό για μένα; Να το αφήσω για τις επόμενες εκλογές, για την επόμενη διετία, τριετία, ή δεκαετία όταν ξέρω πως και πάλιν τα ίδια θα συμβούν; Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ.
Να σταματήσω να νιάζομαι για τους άλλους και να αρχίσω να σκέφτομαι μόνο εμένα; Να μην διεκδικήσω ξανά κανένα αξίωμα αφού δεν μπορώ να τους εμποδίσω να επαναλάβουν την απάτη;
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ. Αν το μπόρεσα πριν δίο, πριν τρία ή πριν πέντε χρόνια, τώρα δεν το μπορώ. Θάταν δειλία να τα παρατήσω. Δεν μπορώ να υποκύπτω για πάντα στους ψεύτες και στους απατεώνες. Πρέπει να το παλέψω. Πρέπει να διεκδικήσω το δίκαιο μου. Συγχωρέστε με αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να διεκδικήσω το δίκαιο μου και το δίκιο τών συμπατριωτών μου.
Το χρωστώ στην συντριπτική πλειοψηφία τών συμπατριωτών μου. Είμαι εδώ γι’αυτούς και εκ μέρους αυτών και οφείλετε να με ακούσετε.
Μην ζητάτε λοιπόν από μένα να κάνω συμβιβασμούς. Όσους συμβιβασμούς είχα να κάνω τούς έκανα. Αν έχετε να μου προτίνετε κανέναν άλλο συμβιβασμό να τον ακούσω, να τον κάνω αν γίνεται, όχι όμως αυτόν.
Μην ζητάτε από μένα το εύκολο. Γιατί εγώ από μόνος μου επεδίωξα το δύσκολο. Το ζήτησα από τους συμπατριώτες μου, μου το ανέθεσαν. Το θέλω.
Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι πρέπει να αφήσω τούς ανθρώπους που ψήφισαν εμένα για αρχηγό τους να υπάγονται σε λάθος αρχηγό. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι πρέπει να αφήσω τους ανθρώπους που ψήφισαν το δικό μου σύστημα να ζούν σε λάθος σύστημα. Είτε δημοκρατικά το δείτε, είτε ανθρωπιστικά, αυτό δεν είναι ούτε σωστό ούτε δίκαιο.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Θα τους βοηθήσετε εσείς; Θα τους χειριστείτε εσείς; Θα τους κυβερνήσετε εσείς; Θα τους δώσετε εσείς το σύστημα και τον κόσμο που τους υποσχέθηκα εγώ; Θα τους δώσετε εσείς το Όραμα που τους υποσχέθηκα εγώ;
Θα αναρωτιέστε όμως: πιό τέλος πάντων ήταν αυτό το δύσκολο που πρότινα στους Κύπριους; Πιά ήταν αυτή η πρόταση που, κατά τον ισχυρισμό μου, έκανε τα ¾ τών συμπατριωτών μου να την ψηφίσουν;
Είναι λογική η απορία σας και είναι η ώρα για να δοθεί η απάντηση. Πώς λοιπόν κατάφερα εγώ, ένας φτωχός άνθρωπος, να πετύχω ένα τέτιο αποτέλεσμα (γιατί το πέτυχα, πραγματικά το πέτυχα); Πώς κατάφερα να κάνω τόσες εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μου που ψήφιζαν πριν αυτόν ή εκείνον, να ψηφίσουν εμένα; Πιες ήταν αυτές οι προτάσεις μου και τι το διαφορετικό είχαν από τις προτάσεις τών άλλων;
Βέβαια πως οι προτάσεις μου είχαν κάτι το διαφορετικό από τις προτάσεις τών άλλων το είχαν, οπωσδήποτε το είχαν, αλλά η κύρια πρόταση, η πρόταση που έκανε την διαφορά ήμουν εγώ ο ίδιος σαν υποψήφιος, κι αυτό φαινόταν, νομίζω, με την πρώτη ματιά.
Πιό είναι λοιπόν το κύριο στοιχείο που έκανε τους Κύπριους να ψηφίσουν εμένα και όχι τους άλλους; Πιό είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει έναν λαό να ψηφίσει έναν υποψήφιο για αρχηγό του;
Θα σας το πω έτσι όπως το είδα και έτσι όπως μου το έδειξαν οι συμπατριώτες μου. Αυτό το στοιχείο είναι, πάντα μαζί με τις αντίστοιχες προτάσεις, η ερωτική ακτινοβολία που εκπέμπει ο υποψήφιος αρχηγός ή, ίσως, κι αυτοί που περιβάλλουν τον αρχηγό, που μπορεί να είναι συνεργάτες, φίλοι, σύζυγος ή οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτοί στην δική μου περίπτωση ήταν ανύπαρκτοι, οπότε δεν μπορούσαν παρά να βασιστούν μόνο στο τι εξέπεμπα εγώ ο ίδιος. Είναι, αν θέλετε, το αίσθημα συμπάθειας που αναπτύσσεται ανάμεσα στον λαό και στον υποψήφιο αρχηγό του, είναι αυτό που τον κάνει να θέλει να τον βλέπει και να τον ακούει, αυτό που ξυπνάει μέσα του ζωντανά ένστικτα και που του διεγείρει το πνεύμα.
Εξέπεμπα εγώ αυτή την ακτινοβολία; Ρωτήστε τούς Κύπριους και θα σας το πουν. Ούτε στραβοί είναι ούτε αναίσθητοι.
Από την στιγμή που είδαν και διάβασαν τις προτάσεις μου μια-διο φορές κατάλαβαν με πιον έχουν να κάνουν.
Έτσι κι αλλιώς ο ζωντανός άνθρωπος και ο άνθρωπος που κάνει προτάσεις για ζωντανούς ανθρώπους φαίνεται με την πρώτη. Το πιος ήμουν και πιες προτάσεις θέλησα να περάσω δεν τόκρυψα από κανέναν. Εγώ αυτή την άποψη είχα και αυτήν έχω: πως ο άνθρωπος είναι ένα κατεξοχήν – αλλά και όχι μόνον – ερωτικό ον, και εγώ απευθύνθηκα ακριβώς σε ένα τέτιο ον.
Αν έχουν μάλιστα και οι Έλληνες την ευκαιρία να με ψηφίσουν, θα με ψηφίσουν και εκείνοι. Θα με ψηφίσουν και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Γάλλοι και οι Γερμανοί και οι Τούρκοι ακόμα αν έχουν και εκείνοι την ευκαιρία να το κάνουν.
Αν ψηφίσουν και οι άλλοι λαοί τής Ευρώπης για τον αρχηγό ή τον πρόεδρο τους θα με ψηφίσουν και εκείνοι. Αν ψηφίσουν οι λαοί όλου του κόσμου για τον παγκόσμιο ηγέτη τους θα με ψηφίσουν και εκείνοι επίσης.
Και ξέρετε γιατί; Απλά γιατί θα γνωρίσουν και θα νιώσουν έτσι όπως το γνωρίζω και το νιώθω και γω πως ήρθα στον κόσμο γι’αυτούς, πως υπάρχω γι’ αυτούς, πως σκέφτομαι, δημιουργώ και παλεύω γι’ αυτούς. Γιατί το ξέρουν και το αισθάνονται, έτσι όπως το ξέρω και το αισθάνομαι κι εγώ, πως πίσω από τον αγώνα μου δεν κρύβεται κανένα ιδιοτελές κίνητρο παρά μόνο κίνητρο συμπόνιας γι’αυτούς, κίνητρο συμπάθειας γι’ αυτούς, κίνητρο στοργής, αλληλεγγύης ή έστω, έρωτα γι’ αυτούς. Γιατί θα γνωρίσουν και θα νιώσουν πως είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να δώσει ένα τέλος στα βάσανα και στα προβλήματα τους και να χαράξει μια νέα πορεία για την ζωή τους.
Με τις προτάσεις μου δεν πρόσφερα και πολλά πράγματα στους συμπατριώτες μου, τίποτα μάλιστα απ’αυτά που θεωρούσαν ως πριν σημαντικά. Χρήμα, πλούτη, αυτοκίνητα κλπ θα τους τα αφαιρούσα τελείως από την ζωή τους. Από την άλλη όμως πιστεύω πως τους πρόσφερα πιο ουσιαστικά πράγματα απ’αυτά, κι αν κρίνω από το πραγματικό – και όχι το επίσημο – αποτέλεσμα θα το πίστευαν και εκείνοι.
Εγώ μίλησα και πρότινα τις απλές χαρές μιας απλής ζωής και νομίζω πως έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως με ψήφισαν γι’αυτά και όχι για κάπια άλλα που δεν τους πρότινα σαν υποψήφιος. Τους πρότινα και τους πρόσφερα την ελευθερία να αγαπήσουν και να αγαπηθούν με έναν τρόπο γήινο και ανθρώπινο.
Ούτε με μισόλογα μίλησα κι ούτε υποκρίθηκα σαν τους άλλους υποψήφιους ή σαν κάθε επίσημο φορέα τού συστήματος. Ότι είχα να πώ και ότι είχα να προτίνω το είπα και το πρότινα ξεκάθαρα. Πρότινα ένα καθεστώς ελεύθερου έρωτα - για τους άνδρες! – και ένα καθεστώς Μητριαρχίας – για τις γυναίκες! Πρότινα ένα καθεστώς που δεν θα ανεχόταν και δεν θα αποενοχοποιούσε απλά τον έρωτα αλλά που θα τον προωθούσε και θα τον καλλιεργούσε.
Όντας μάλιστα και κουμμουνιστής – αλλά ποτέ Ακελιστής ή Μαρξιστής – η πρόταση μου ήταν σαφής: τον έρωτα – όπως και όλα και το καθετί - θα τον αναλάμβανε το κράτος και θα ήταν δωρεάν.
Να κηρύξω το κράτος μου σ’ ένα καθεστώς ερωτικής διαστροφής και υπερβολής δεν είχα καμιά πρόθεση βέβαια, άνκαι είχα κάνει ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι στο καθεστώς μου θα χόρταιναν ερωτικά πλήρως. Όρεξη νάχαν .
Να τους άφηνα να ριχτούν πάνω στα ζώα ή πάνω στα νήπια δεν θα τους άφηνα. Θα τους έδινα όμως σ’αυτό τον τομέα ελευθερίες και δικαιώματα που δεν τα είχαν πριν ενώ επιπλέον θα μείωνα αισθητά το όριο ερωτικής ενηλικίωσης τών πολιτών.
Το επιχείρημα μου είναι απλό: εάν η φύση έχει κάνει ώριμο έναν άνθρωπο για αναπαραγωγή στα 11, στα 12, στα 13 ή στα 14 του χρόνια τότε για πιό λόγο να τον θεωρεί η κοινωνία ανώριμο για έρωτα; Καταλάβετε με παρακαλώ. Αν κάπιοι βρίσκουν αυτές τις ηλικίες μικρές για τεκνοποίηση, νομίζω πως υπάρχουν οι τρόποι να κάνει κανείς έρωτα χωρίς να κάνει παιδιά, και φυσικοί και μη φυσικοί, και μπορεί να διαλέξει κανείς, άνκαι προσωπικά θα συνέστηνα τούς φυσικούς τρόπους.
Σας σοκάρει η πρόταση μου; Τι να σας πω; Δεν ρωτάτε καλύτερα και τα ίδια τα παιδιά γι’αυτό; Αν θέλουν ή αν δεν θέλουν να κάνουν έρωτα ή αν έχουν την ανάγκη να κάνουν έρωτα; Ή μήπως οι μόνες ανάγκες τους είναι για φαϊ, χέσιμο, γνώσεις, υπακοή και υποταγή στην θέληση τών ενηλίκων;
Τι εισηγήστε; Ν’ αφήσουμε τα παιδιά έξω από την διαδικασία τού έρωτα; Και γιατί; Είναι έγκλημα ο έρωτας ή είναι αμαρτία;
Ρωτήστε και τα παιδιά: δέχονται αυτά που εισηγήστε εσείς; Δέχονται τούς νόμους που επιβάλλετε εσείς;
Ρωτήστε τα και στην Κύπρο πιον πολιτικό αγαπούν. Ρωτήστε τα και θα σας το πουν: τον Ούτοπο αγαπούν βεβαίως. Όλα είναι ξετρελλαμένα μαζί του. Και ξέρετε γιατί; Γιατί κυκλοφορούν ανάμεσα τους κάτι φήμες πως θα κλείσω τα σχολεία και θα τα κάνω καμπαρέ ή πως για δασκάλες θα τους είχα … πουτάνες, πράγματα που μπορεί να τα είπα κάπου για την πλάκα αλλά που τα παιδιά τα διέδωσαν ως την πραγματική πρόθεση μου σε όλο το Κυπριακό παιδομάνι σε χρόνο ρεκόρ, άνκαι βεβαίως η πρόθεση μου να καταστήσω το καθεστώς μου ένα ανοικτό καμπαρέ ελευθέρας εισόδου ήταν αληθινή και σοβαρή, σοβαρότατη. Το είπα και πριν: τον έρωτα θα τον αναλάμβανε το κράτος και θα ήταν, ναι, δωρεάν.
Μήπως θέλουν να ακούσουν κι άλλα τα παιδιά για να γίνω το ίνδαλμα τους; Όχι, δεν θέλουν. Αυτά κι αν μ’αγαπούν λοιπόν, κι αυτά κι αν θα με ψήφιζαν. Απ’αυτά θα έπαιρνα όχι το 73 αλλά το 93 (συν)%. Μόνο τα παλαβά δεν θα με ψήφιζαν.
Αλήθια; Νομίζετε πως τα παιδιά δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν έρωτα; Και τι αποτελεί τελικά την μεγαλύτερη παραβίαση τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους; Το να κάνουν έρωτα όταν δεν θέλουν να κάνουν ή το να μην κάνουν – να μην τα αφήνετε να κάνουν – όταν αυτά θέλουν να κάνουν;
Και στο κάτω κάτω σε πόσες περιπτώσεις μπορεί να γίνει το πρώτο και σε πόσες το δεύτερο; Το πρώτο σπάνια, και γίνεται είδηση σχεδόν κάθε φορά, και το δεύτερο κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή για χιλιάδες μέρες, για χιλιάδες ώρες και στιγμές, για χιλιάδες και εκατομύρια παιδιά.
Μπορεί, δεν λέω, μια ανεπιθύμητη πράξη έρωτα να δημιουργήσει κάπιες πληγές (για μένα είναι από το είδος τών πληγών που γιατρεύονται γρήγορα. Η ζωή προχωρά, ο χρόνος προχωρά και αυτά δεν τα λογαριάζει και πολύ) αλλά είναι αυτές οι πληγές μεγαλύτερες απ’αυτές που δημιουργεί η μη ικανοποίηση ενός πάθους και μιας ανάγκης τόσο ζωτικής και τόσο καθημερινής για τον άνθρωπο;
Α, πόσο μεγάλες είναι οι πληγές τους γι’αυτά που θέλουν να κάνουν και όμως εσείς δεν τους αφήνετε και δεν τους επιτρέπετε να τα κάνουν, δεν μπορείτε να φαντασθείτε.
Ελάτε και λίγο στην θέση τους. Υπήρξατε και σεις παιδιά και θυμάστε. Θεωρούσατε σαν παιδιά παράλογο και αφύσικο τον πόθο σας για έρωτα ή μήπως θεωρούσατε παράλογο το σύστημα (όλο το σύστημα: τους γονείς, τους δασκάλους, τους θείους, τις γιαγιάδες) που αποτελούσαν τον φραγμό στην ικανοποίηση τού πάθους σας;
Υπήρξαμε και μεις παιδιά και ξέρουμε. Μπορεί με τα χρόνια να ατόνησε το πάθος μας, όμως δεν ατόνησε και η μνήμη μας.
Και στο κάτω κάτω δεν έχουν τα παιδιά λόγο σ’αυτό; Δεν έχουν άποψη; Δεν μπορούν να καθορίσουν εκείνα τα ίδια πού αρχίζουν και που τελιώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, οπιαδήποτε κι αν είναι αυτά;
Εγώ νομίζω πως έχετε να πάρετε μαθήματα και μαθήματα από τα παιδιά, και όχι μόνο ερωτικά. Μπορείτε να διδαχθείτε αρετές και αρετές από τα παιδιά.
Ναι μεν τα παιδιά αποτελούν μιαν ευάλωτη ομάδα πληθυσμού, χρειάζονται προσοχή, προστασία, τρυφερότητα, στοργή και ευαισθησία, όμως αυτό δεν εξυπακούει κιόλας πως πρέπει να τα καταπνίξουμε ερωτικά. Στην προσοχή μας γι’αυτά χρειάζεται προσοχή. Χρειάζεται μέτρο.
Δυστυχώς όμως έχουμε ήδη ξεπεράσει τα όρια. Τα παιδιά μάς μισούν γι’αυτό, δεν μας εμπιστεύονται. Απεχθάνονται τούς χώρους όπου τους φυλακίζουμε ομαδικά, απεχθάνονται τα σχολεία, απεχθάνονται το σύστημα και τον κώδικα ζωής και συμπεριφοράς που επιβάλαμε σ’αυτά.
Τι προτίνω εγώ λοιπόν; Τι πρότινα στην χώρα μου; Νομίζω πως το καταλάβατε. Όπως πρότινα για τους ενήλικες τον ελεύθερο έρωτα, έτσι τον προτίνω και για τα παιδιά. Όπως πρότινα την σεξουαλική χειραφέτηση τών ενηλίκων, έτσι προτίνω και την σεξουαλική χειραφέτηση τών παιδιών. Όσο ερωτικό ον είναι οι ενήλικες, τόσο ερωτικό ον είναι και τα παιδιά, κι ίσως και περισσότερο, σίγουρα περισσότερο, και οι προτάσεις μου είναι ανάλογες. Όπως κρίνω ότι ο έρωτας χρειάζεται φιλελευθεροποίηση για τους μεν, κρίνω ότι χρειάζεται και για τους δε.
Ένας οραματιστής που διαφημίζει τον έρωτα δεν θα μπορούσε να αφήσει τα παιδιά έξω από το σχέδιο του. Κάθε άλλο μάλιστα. Εγώ προσωπικά πιστεύω πως το πιο μεγάλο δικαίωμα που μπορούν να διεκδικήσουν τα παιδιά είναι το δικαίωμα τους να κάνουν έρωτα, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν κι αυτά με έναν τρόπο ανθρώπινο και φυσικό, έτσι όπως αγαπιούνται και οι γονείς τους δηλαδή και οι δάσκαλοι τους και όλος ο κόσμος, και το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει ένας πολιτικός μεταρυθμιστής στα παιδιά είναι αυτό.
Τα παιδιά κι αν νιώθουν κι αν δικαιούνται τον έρωτα. Μπροστά τους εμείς είμαστε ανίκανοι και πεθαμένοι.
Είπαμε: δεν πάει πολύς καιρός που ήμασταν και μείς παιδιά, και κάτι ξέρουμε. Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς και δίκαιοι με τα παιδιά και ας πάψουμε να ισχυριζόμαστε πως ότι κάνουμε και ότι επιβάλλουμε στα παιδιά το κάνουμε και το επιβάλλουμε για το καλό τους και πως θα το καταλάβουν αυτό όταν μεγαλώσουν και τέτιες αηδίες.
Αυτό το παραμύθι δεν πουλάει άλλο. Δεν τρώγεται πια. Αυτό που τάισαν σε εμάς σαν παιδιά δεν είναι απαραίτητο να το ταΐσουμε και μεις στα παιδιά μας. Ας κοιτάξουμε να τους βρούμε κάτι καλύτερο για να τους ταΐσουμε και, στο κάτω κάτω, ρωτάμε και κείνα για το αν τους αρέσει αυτό που σκοπεύουμε να τους ταΐσουμε.
Ρωτήστε τα λοιπόν: θέλουν να κάνουν έρωτα;
Να σας πω εγώ την απάντηση ή να σας την πουν εκείνα; Μα την ξέρετε την απάντηση. Σας την είπαν και σας την λένε καθημερινά, σας την φωνάζουν κατάμουτρα καθημερινά αλλά δεν δίνετε σημασία.
Δεν βλέπετε; Αυτά κι αν θέλουν να κάνουν έρωτα! Αυτά κι αν έχουν όρεξη να κάνουν έρωτα! Αυτά κι αν είναι ικανά για έρωτα!
Κι είναι φανερό: όπως είναι το σώμα τους σε ανάπτυξη, έτσι είναι και ο ερωτισμός τους. Έτσι και γω λοιπόν, σαν εκείνος ο οραματιστής που διαφημίζει τον έρωτα, θάμουν τυφλός αν δεν έβλεπα πως το πιο σημαντικό και το πιο τρανταχτό στοιχείο τού έρωτα – και το πιο θεϊκό και πιο φωτεινό – βρίσκεται στα παιδιά.
Είπαμε όμως: χρειάζεται λίγη προσοχή. Ναι μεν θα τους δώσει η πόλη το δικαίωμα να κάνουν έρωτα – με όπιον θέλουν και όπως θέλουν κι ανεξαρτήτως ηλικίας – όταν θέλουν να κάνουν, όμως θα τους δώσει και το δικαίωμα να μην κάνουν έρωτα όταν δεν θέλουν να κάνουν.
Θα τους δώσει το δικαίωμα να χαδέψουν και να χαδευτούν αν το θέλουν αλλά και το δικαίωμα να μην χαδευτούν και να μην χαδέψουν όταν δεν το θέλουν. Θα τους δώσει το δικαίωμα να φιλήσουν και να φιληθούν όταν το θέλουν αλλά και το δικαίωμα να μην φιλήσουν και να μην φιληθούν όταν δεν το θέλουν. Τα παιδιά έχουν και γούστο και κρίση, κι ίσως καλύτερο από πολλούς από σας, και μπορούν να χειριστούν μόνα τους το θέμα.
Θα μπορείτε να αγαπήσετε τά παιδιά αν τα κρίνετε άξια τής αγάπης σας και θα μπορείτε να αγαπηθείτε από τα παιδιά αν κριθείτε άξιοι τής αγάπης τους.
Αν ανησυχείτε όμως μήπως με την εφαρμογή ενός καθεστώτος ελεύθερου έρωτα θα πληθύνουν οι αιμομικτικές σχέσεις, σας λέω: μην ανησυχείτε. Στο δικό μου καθεστώς οι αιμομικτικές σχέσεις, έστω και μη απαγορευμένες, θα είναι λιγότερες απ’αυτές που είναι τώρα, έστω και απαγορευμένες, κι αυτό για τον λόγο ότι τα παιδιά δεν θα συζούν με τους γονείς τους. Θα μένουν στα πρώτα χρόνια τους κατά κύριο λόγο με την μητέρα και μετά θα τα παίρνει λίγο λίγο η πόλη χωρίς κανένας να νιώσει πως τα στερήθηκε.
Από ένα σημείο και μετά όλοι θα είναι γονείς τους, όλοι θα είναι μητέρες και πατεράδες τους όλοι θα είναι θείες και θείοι τους, όλοι θα είναι αδέρφια τους, όλοι θα είναι φίλοι και εραστές τους και θα βρίσκουν απ΄ αυτούς αγάπη, φροντίδα και στοργή αλλά και έρωτα αν το θέλουν.
Άραγε είναι κακό ή ανήθικο να αγαπήσεις και να ερωτευτείς έναν συγγενικό σου άνθρωπο; Για μένα πάντως δεν είναι. Κι όπως ο έρωτας δεν κοιτάζει ούτε ηλικία, ούτε φυλή, ούτε φύλο, για το σύστημα μου μπορεί να μην κοιτάζει ούτε συγγένεια. Η πόλη θα σεβασθεί την αμοιβαία ερωτική έλξη και ανεξαρτήτως, ναι, συγγένειας, αρκεί αυτή να μείνει στα πλαίσια τού έρωτα, μέχρι τουλάχιστον, να σιγουρευτούμε – αν σιγουρευτούμε – πως δεν υπάρχει πρόβλημα με την τεκνοποίηση μεταξύ συγγενών.
Σας λέω: θα δω κι αυτό το ζήτημα με το πνεύμα ανοικτό. Θα ειπωθούν και θα ακουστούν απόψεις, αλλά όχι προκατηλειμμένες απόψεις, θα γίνουν οι σωστές έρευνες και μελέτες και τότε θα ρυθμιστεί κι αυτό με βάση αυτό που θα αποφασίσει το νέο καθεστώς και όχι με βάση αυτό που αποφάσιζε το παλιό.
Έτσι κι αλλιώς όλοι και όλα θα είναι κάτω από τον έλεγχο και τον σχεδιασμό τής πόλης. Η πόλη θα βλέπει, θα παρακολουθεί, θα ελέγχει, θα κατευθύνει και θα ρυθμίζει τα πάντα με μέτρο και με ισορροπία.
Ας πούμε πως έτσι βλέπω το θέμα και ας πούμε πως σκοπεύω να το χειριστώ αναλόγως. Φιλοδοξία μου είναι να νομοθετήσω σαν νέος, ζωντανός και ικανός ερωτικά άνθρωπος για νέους, ζωντανούς και ικανούς ερωτικά ανθρώπους.
Αν θέλετε νόμους για ανίκανους και πεθαμένους ανθρώπους, τους έχετε ήδη. Σας αρέσουν; Ζήστε μ’αυτούς. Δεν σας αρέσουν; Ελάτε μαζί μου. Εγώ σάς προτίνω καινούριους.
Ήδη όμως ακούω κάπιους να το λένε: θα επιτρέψω εγώ σ’έναν άνδρα 30 ή 40 χρόνων να κάνει έρωτα με την 15χρονη ή την 14χρονη κόρη μου; Δεν το ξέρω αυτό άνκαι ξέρω πως εσείς σαν άνδρας – όπως και όλοι οι άνδρες – θέλετε να κάνετε έρωτα με τις κόρες τών άλλων, κι ίσως και με την ίδια την κόρη σας.
Δικαίωμα σας να το θέλετε. Δεν σας κατηγορώ γι αυτό. Δεν κατηγορώ τον ερωτικό σας πόθο για οπιονδήποτε, ακόμα και για την σκύλλα ή για την γάτα σας, όμως κατηγορώ την υποκρισία σας.
Τι θα έλεγα λοιπόν σαν απάντηση σε κείνους που ρωτούν αν θα επέτρεπα σε 30αρηδες ή 40αρηδες ή 50άρηδες (συν) να κάνουν έρωτα με 14άρες ή 15άρες και τέτια;
Η απάντηση είναι σαφής: και βέβαια θα το επέτρεπα. Γιατί να μην το επέτρεπα δηλαδή; Επειδή τάχα οι 30άρηδες είναι σωματώδεις και επειδή τάχα έχουν μεγάλο πέος;
Τι να σας πω; Εγώ πάντως βλέπω πολλούς 15άρηδες ή 16άρηδες, και 15άρες και 16άρες επίσης, που είναι πιο σωματώδεις από πολλούς 30αρηδες ή 40άρηδες.
Κι όσο για το αν οι 30άρηδες ή οι 40άρηδες έχουν μεγάλο πέος, ρωτήστε τούς σεξολόγους και θα σας το πουν: το μέγεθος του πέους τού καθενός αν εξαιρέσουμε την παιδική ηλικία δεν εξαρτάται ούτε από την ηλικία του, ούτε από την σωματική του διάπλαση. Έχει πολλούς νεαρούς που το έχουν πιο μεγάλο από πολλούς ενήλικες, όπως έχει και πολλούς μικρόσωμους που το έχουν πιο μεγάλο από πολλούς μεγαλόσωμους. Κατά το ταλέντο. Ξέρει κανείς τι γίνεται;
Γενικά όμως πιστεύω πως κανείς άνδρας στον κόσμο δεν έχει τόσο μεγάλο εργαλείο που να μπορεί να κάνει ζημιά στον αποδέκτη της.
Και στο κάτω-κάτω κάθε κοπέλλα μπορεί από μόνη της να κάνει εκτίμηση τής κατάστασης. Μπορεί από μόνη της να εξετάσει και να ζυγίσει και το βάρος τού σώματος και το μέγεθος τού πέους τού κάθε άνδρα που έχει ενώπιον της (η πόλη μπορεί να την προμηθεύσει με ότι χρειάζεται γι’ αυτό) κι αν κρίνει ότι κάπιος το έχει τόσο μεγάλο που μπορεί να της κάνει ζημιά, τότε μπορεί να του πει να το δοκιμάσει πρώτα στον κώλο του και αν δεν πάθει εκείνος ζημιά, τότε να το δοκιμάσει και κείνη στον δικό της.
Από κείνην θα εξαρτηθεί το αν θα κάνει έρωτα με κάπιον ή όχι, και ανάλογα με την περίπτωση που έχει μπροστά της αποφασίζει και για το ναι και για το όχι της. Αν το θέλει το κάνει, κι αν δεν το θέλει δεν το κάνει. Οι βιασμοί δεν θα επιτρέπονται.
Έχετε το λοιπόν υπόψιν όσοι μπαίνετε στον πειρασμό, άνκαι θάθελα να κάνω κάπια σχόλια πάνω σ’ αυτό το θέμα γιατί προφανώς βιασμός από βιασμό μπορούν να διαφέρουν.
Για μένα ο πραγματικός βιασμός είναι εκείνος στον οποίο ο δράστης κάνει πραγματική ζημιά στο ερωτικό του αντικείμενο, κι αυτό οπωσδήποτε θα τιμωρείται. Ανάλογα πάντα με την ζημιά και ανάλογα με το αν είναι η πρώτη, η δεύτερη ή η τρίτη απόπειρα του αλλά η πόλη θα είναι ξεκάθαρη πως δεν πρόκειται να επιτρέψει ακρότητες. Η πόλη θα προσφέρει σε όλους την δυνατότητα να χορτάσουν ερωτικά, ναι, αλλά αν κάπιοι το εκλάβουν αυτό ως αδυναμία ή κλίση της προς τις βιαιότητες και τις βαρβαρότητες, τότε είναι δυνατόν να εκπλαγούν με την αντίδρασή της.
Όσο τώρα για κείνη την άλλη, την ήπια μορφή βιασμού όπου ο δράστης πιέζει λίγο το αντικείμενο τού πόθου του προκειμένου να το παρασύρει στο πάθος του, αυτήν δεν μπορώ να την θεωρήσω ως βιασμό έστω και αν επεβλήθη σε μια κοπέλα, κι έστω κι αν ήταν για κείνην μια όχι και τόσον επιθυμητή – ή, έστω, ανεπιθύμητη – εμπειρία. Αν τελείωσε χωρίς ζημιές, τότε δεν πειράζει. Τελείωσε; Χαλάλι. Πάμε παρακάτω. Ας ελπίσει σε πιο ωραίες εμπειρίες. Η ζωή συνεχίζεται. Δεν θα κλείσουμε στις φυλακές έναν άνθρωπο επειδή πόθησε έναν άλλο τόσο πολύ ώστε να παραφερθεί λίγο. Θα τ’ αφήσουμε. Δεν θα κάνουμε κάμηλο τον ψύλλο επειδή κάπιοι θέλουν να βγάλουν ειδήσεις και υποθέσεις από το τίποτα.
Εκεί που ζητώ από τις γυναίκες να είναι αυστηρές είναι στο θέμα τής γονιμοποίησης. Εκεί πρέπει να επιλέγουν να κάνουν παιδιά με εκείνον που θα αποφασίσουν εκείνες και όχι απλά με εκείνον που θα διεγείρουν σεξουαλικά.
Μπορεί να προκαλώ αντιδράσεις με τέτιες σκέψεις σε κάπιους αλλά αυτό δεν με απασχολεί. Εγώ θα πω την άποψη μου χωρίς φόβο. Για μένα λοιπόν μια ερωτική πράξη, έστω και ολίγον βίαιη ή ανεπιθύμητη, ούτε πληγές αφήνει ούτε τραύματα, παρά το πολύ πολύ κάπια πικρή γεύση ή ανάμνηση που θα περάσει γρήγορα.
Όλες αυτές οι θεωρίες για ψυχικά τραύματα που σε ακολουθούν για μια ζωή είναι για μένα υπερβολές και ανοησίες. Απλά κάπιες που δεν κρατάνε σωστές ισορροπίες στην ζωή τους και δεν καταφέρνουν να ελέγξουν την κατάσταση, στην προσπάθεια τους να βρουν αιτιολογίες γι’ αυτό ψάχνουν στο παρελθόν τους για να βρουν σε πιόν ή σε τι θα πρέπει να ρίξουν τo φταίξιμο.
Και τι το πιο εύκολο να πεις είναι αυτό ή εκείνο; Μα είναι αλήθια; Νομίζετε πως μια – έστω και ανεπιθύμητη και βίαιη – ερωτική εμπειρία στα παιδικά ή στα εφηβικά χρόνια κάπιας μπορεί να αποβεί μοιραία και καταστροφική για την υπόλοιπη ζωή της;
Τόσο απαίσιος και τόσο αποκρουστικός ήταν ο «βιαστής» της; Ήταν ένα τέρας; Και πραγματικά εκείνη δεν ένιωσε τίποτα; Ή μήπως ένιωσε όταν το ένιωσε και ύστερα ένιωσε ντροπή γι’ αυτό και θεώρησε πως με μια κατηγορία ενάντια στον «βιαστή» της θα της συγχωρεθεί η «αμαρτία» ή η αδυναμία της;
Άραγε τόσες χιλιάδες γυναίκες που κάνουν έρωτα για το χρήμα επιθυμούν να κάνουν έρωτα με αυτόν ή εκείνον τον άνδρα;
Εκείνες δεν πληγώνονται ψυχικά που κάνουν έρωτα με έναν ανεπιθύμητο γι’ αυτούς άνδρα ή μήπως εκείνες τις γιατρεύει το χρήμα που παίρνουν από τον πελάτη; Άντε να βρεις άκρη.
Εγώ πάντως επιμένω να ισχυρίζομαι πως δικαιολογούνται πολύ περισσότερα ψυχικά τραύματα από την ανεπιθύμητη ερωτική αποχή και απραξία παρά από μια ανεπιθύμητη ερωτική σχέση ή πράξη. Πράγματα και πράγματα τα ξεχνάμε σε μία, σε δίο ή σε δέκα μέρες και θα θυμόμαστε μια ανεπιθύμητη ερωτική πράξη που έγινε πριν 10, 20 ή 30 χρόνια; Αν είναι δυνατόν; Και γιατί; Μέσα έμεινε; Δεν βγήκε;
Από μια άποψη βέβαια μακάρι να ήταν η μνήμη μας τόσο δυνατή που να κρατάει ζωντανές εμπειρίες από το μακρινό παρελθόν γιατί σίγουρα μαζί με τις κακές εμπειρίες θα υπάρχουν και καλές. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν.
Δυστυχώς όμως - ή κι ευτυχώς, αν το προτιμάτε - η ανθρώπινη μνήμη δεν είναι τόσο δυνατή. Γιατί αν ήταν θα κλαίγαμε κάθε μέρα για αγάπες που χάθηκαν, για αγαπημένες που έπαψαν να είναι αγαπημένες, για φίλους που έπαψαν να είναι φίλοι κ.ο.κ.
Τι έγραψε ο Σαίξπηρ: μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται. Κι εγώ προσθέτω: λόγια που δεν ακούγονται λησμονιούνται κι αυτά. Πράξεις και εμπειρίες που δεν επαναλαμβάνονται λησμονιούνται κι αυτές, όλα λησμονιούνται. Άλλοτε ευτυχώς, κι άλλοτε δυστυχώς, μα έτσι είναι.
Ο Μέγας Σολομών είχε ένα δακτυλίδι που πάνω του έγραφε δίο λέξεις: όλα περνούν. Άραγε για κάπιους δεν περνούν; Και πραγματικά δεν περνούν ή μήπως οι επαγγελματικές υποχρεώσεις κάπιων τούς βολεύει να διαδίδεται το αντίθετο;
Άραγε για κάπιους ο χρόνος δεν λειτουργεί σαν γιατρός; Η ζωή δεν συνεχίζεται γι’ αυτούς; Η λήθη δεν υπάρχει γι’ αυτούς; Η συγνώμη ίσως;
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας είμαστε ειλικρινείς. Όπως και να το κάνουμε η αλήθια είναι πως η βία είναι μέρος τής ζωής και έχει κι αυτή, βέβαια, τις κλίμακες της.
Λίγη βία, λίγη πίεση, λίγο ζόρισμα ή λίγο σπρώξιμο δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Ένα εκλεπτυσμένο πάθος είναι καλύτερο από την εκβαρβαρισμένη απάθεια.
Μια εκπολιτισμένη και ισορροπημένη βία μπορεί να είναι χρήσιμη και μπορεί να αποτελεί ένα πολύ καλό αντίδοτο στην ντροπή, στην συστολή, στον φόβο και στην αναποφασιστικότητα κάπιου, και όχι μόνο στον έρωτα αλλά και σε πολλά άλλα ζητήματα.
Ας φανούμε λοιπόν λίγο ανεκτικοί στο πάθος τών συνανθρώπων μας και πιος ξέρει; Ίσως σύντομα χρειαστούμε εμείς την ανεκτικότητα εκείνων.
Να ξεφύγει πάντως η κατάσταση από τον έλεγχο δεν υπάρχει περίπτωση αφού ούτε παράφρονες θα επιτρέψει το νέο καθεστώς να υπάρχουν και να κυκλοφορούν, ούτε ναρκομανείς, ούτε μεθύστακες.
Το σημαντικό είναι να είμαστε ψύχραιμοι, να βλέπουμε καθαρά, να κρίνουμε δίκαια, να ξέρουμε τι θέλουμε και τι επιδιώκουμε και να κρατάμε ανά πάσαν στιγμήν τις ισορροπίες.
Ναι μεν σ’ αυτό τον τομέα το καθεστώς μου θα είναι ανοικτό, φιλελεύθερο, γενναιόδωρο και μεγαλόψυχο αλλά θα είναι και αυστηρό. Μπορεί να παραβλέψει λίγη εκτροπή, λίγη ανωμαλία ή λίγο βίτσιο αλλά θα κάνει ξεκάθαρο σε όλους πως τα παιδιά και οι έφηβοι, αλλά και όλοι οι άνθρωποι, θα έχουν – ναι! – το δικαίωμα να κάνουν έρωτα - αν και με όπιον θέλουν – αλλά θα έχουν επίσης το δικαίωμα να μην κάνουν εάν δεν θέλουν να κάνουν, κι αυτό θα το μάθαιναν όλοι καλά.
Οι άνθρωποι θα έχουν – ναι! - μια πλούσια ερωτική ζωή αλλά και αυτή όμως θα είναι ενταγμένη στα όρια που θα θέσει το καθεστώς μου. Όχι λιγότερο και εδώ λοιπόν θα απαιτηθεί προσοχή, μέτρο, σωφροσύνη και πειθαρχία, κι αυτό θα τους το υπενθυμίζει η πόλη την κάθε ημέρα. Σε κανέναν δεν θα επιτραπεί να ξεπεράσει τα όρια.
Ελευθερία θα έδινα, ναι, εκεί που θα έκρινα ότι λειτουργεί θετικά αλλά ποτέ αναρχία. Έστω όμως και με ερωτική πειθαρχία κι έστω όχι, νομίζω πως πλαταίνουν οι ερωτικοί ορίζοντες τών ανθρώπων κατά πολύ.
Σαν άνδρες λοιπόν, αν υποθέσουμε πως είστε άνδρες εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν θα υποστηρίζατε ένα τέτιο καθεστώς; Δεν θα ψηφίζατε τον υποψήφιο που σας προτίνει ένα τέτιο καθεστώς;
Νομίζετε λοιπόν ότι έχω άδικο να υποστηρίζω πως με ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία τών ανδρών;
Έπειτα τι θα λέγατε αν ήσασταν γυναίκες και είχατε ενώπιον σας τις προτάσεις μου;
Και τι προτάσεις είχα γι’ αυτές; Είχα προτάσεις για Μητριαρχία και Ευγονική, για ένα καθεστώς δηλαδή όπου η γυναίκα θα ήταν ελεύθερη – και ταυτόχρονα υποχρεωμένη – να ικανοποιεί σεξουαλικά αρκετούς άνδρες αλλά κι όπου θα είχε και το απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμα να κυοφορήσει το σπέρμα τών πιο ωραίων, υγιών και ικανών, από κάθε άποψη, ανδρών, πράγμα που εξυπακούει δηλαδή πως ο γάμος και η οικογένεια θα καταργούντο σαν θεσμοί. Κανείς και καμία δεν θα υποχρεωνόταν να ζει στο ίδιο κλουβί με τον ίδιο άνθρωπο για πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα ή σαράντα χρόνια.
Με διο λόγια εγώ είπα στους συμπατριώτες μου πως τα πράγματα μπορούν να λειτουργήσουν κι αλλιώς, πως μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν έρωτα ή παιδιά χωρίς γάμο χωρίς να τους κατηγορήσει κανένας γι’ αυτό.
Τι ήταν οι προτάσεις μου για τις γυναίκες; Εγώ νομίζω πως ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε ποτέ να προταθεί σε γυναίκες. Νομίζω πως ήταν γι’ αυτές σαν προτάσεις που ήρθαν από τον ουρανό.
Σκεφτείτε το και πείτε μου πώς θα το αντικρίζατε εσείς αν ήσασταν γυναίκα; Δεν νομίζετε ότι σας βολεύει, και ότι σας βολεύει και πολύ μάλιστα;
Νομίζετε λοιπόν πως έχω άδικο όταν υποστηρίζω πως με ψήφισε επίσης και η συντριπτική πλειοψηφία τών γυναικών;
Ρωτήστε όσους άνδρες και όσες γυναίκες θέλετε. Η συντριπτική πλειοψηφία θα σας δώσει να καταλάβετε πως αυτό που θέλουν οι άνδρες είναι ίδιο μ’ αυτό που θέλουν και οι γυναίκες.
Τι θα προσφέρει μια γυναίκα σ’ έναν άνδρα με τον οποίο συζεί για 5, 10, 20, 30, 40 ή 50 χρόνια, και τι θα προσφέρει ένας άνδρας σε μια γυναίκα με την οποία συζεί επίσης για 5, 10, 20, 30, 40 ή 50 χρόνια;
Ελάτε τώρα! Υπήρξαμε και εμείς σύζυγοι, και υπήρξατε και εσείς, όσοι υπήρξατε. Γι’ αυτό ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτό που θέλουμε όλοι, και άνδρες και γυναίκες, και νέοι και γέροι, είναι γνωστό. Όλοι θέλουμε αλλαγή τού ερωτικού μας συντρόφου. Θέλουμε ανανέωση τής ερωτικής μας ζωής.
Γιατί έτσι είναι. Η αλλαγή τού ερωτικού μας συντρόφου και η ανανέωση τής ερωτικής μας ζωής προβάλλει για τον άνθρωπο σαν ανάγκη, κι εγώ τους πρότινα ακριβώς ένα καθεστώς όπου αυτή η ανάγκη θα ικανοποιείτο στο ακέραιο χωρίς να πληγώνεται κανένας. Μια δόση πίκρας μπορεί να την έδινε ο Α στον Β ή ο Γ στον Δ, αλλά υπό άλλες προϋποθέσεις μπορεί να την έδινε και ο Β στον Α ή ο Δ στον Γ και ούτω καθεξής. Είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα γινόταν αυτό ή εκείνο.
Οπιαδήποτε όμως δόση πίκρας θα ξεπερνιόταν αφού το νέο καθεστώς θα τους μάθαινε όλους να ζουν και να λειτουργούν διαφορετικά. Το νέο καθεστώς θα πρότινε, θα διαφήμιζε και θα επέβαλλε την αλλαγή και την ανανέωση των ερωτικών μας συντρόφων και δεν θα την ανεχόταν απλώς.
Αλλά, θα μου πείτε: κέρδισα πράγματι την συντριπτική πλειοψηφία τών ψηφοφόρων απλά και μόνον με μερικές ερωτικές προτάσεις;
Όχι βέβαια! Δεν την κέρδισα απλά και μόνον με μερικές ερωτικές προτάσεις, άνκαι πιστεύω πως, από την στιγμή που απευθύνθηκα σε ένα κατ’ εξοχήν ερωτικό ον, αυτές οι προτάσεις επηρέασαν πολύ την απόφαση τους, πάρα πολύ, αλλά όχι και πλήρως.
Παράλληλα με τις ερωτικές μου προτάσεις είχα βεβαίως και προτάσεις υγίας για τους ανθρώπους. Ήμουν και σ’ αυτό ξεκάθαρος: πως δηλαδή η υγία είναι το πολυτιμότερο πράγμα στην ζωή και πως χωρίς την υγία ούτε το φαϊ έχει αξία, ούτε το νερό, ούτε το οξυγόνο, ούτε η ζωή κι ούτε καν ο έρωτας.
Αν κάπιος έχει πραγματικές προτάσεις για μια πραγματική υγία, αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Ο άνθρωπος που έχει μια αληθινή υγία και που δείχνει ότι μπορεί σαν ηγέτης να την δώσει και στους συνανθρώπους του φαίνεται επίσης.
Αυτό που πρότινα και προτίνω ακόμα ήταν αυτό ακριβώς με το οποίο ζω εγώ ο ίδιος. Πρότινα ένα επιμελές σύστημα καλών συνηθειών που θα ξεκινούσε από το ένα ξύπνημα και θα τελείωνε στο επόμενο, για ένα σύστημα που θα περιλάμβανε καθημερινά τρέξιμο ή περπάτημα για 2½ - 3 ώρες, κολύμπι για 2½ - 3 ώρες, επίσης, 4-5 ώρες χειρονακτική εργασία, τα αντίστοιχα γεύματα ή διαλείμματα και τον αντίστοιχο ύπνο.
Πώς κατέληξα σ’ αυτό το συμπέρασμα; Πώς αλλιώς; Με το πείραμα βεβαίως. Και πώς θα εξετάσετε εσείς αν είναι σωστό ή όχι; Πώς αλλιώς; Με το πείραμα θα το εξετάσετε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Σας φαίνομαι να είμαι ένας άνθρωπος μαζοχιστής ή ένας σαδιστής που θέλει να βασανίζει τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του υποβάλλοντας τους σε υπερβολικούς και αδικαιολόγητους κόπους; Ή πως είμαι εγώ προικισμένος με μυϊκές δυνάμεις και αντοχές πέραν τού ανθρώπινου μέτρου; Μακάρι να είμαι, αλλά δεν είμαι. Σαν και σας είμαι και εγώ.
Αυτό που έμαθα εγώ σαν μυϊκό όν είναι πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα με μυϊκά μέσα. Και ευτυχώς που είναι έτσι γιατί έχουμε έτσι μιαν ελπίδα πως θα σώσουμε το περιβάλλον. Για μένα ο μυς (και η χρήση του μυ) μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη ασπίδα προστασίας τής φύσης.
Και εγώ ο ίδιος ξαφνιάστηκα όταν αντελήφθηκα ότι το πείραμα μου με οδήγησε σ’ αυτό το συμπέρασμα, όμως δεν αρνήθηκα την ορθότητα του. Απλά συμφιλιώθηκα μ’ αυτό και προσπαθώ να ζω μ’ αυτό. Ούτως ή άλλως είναι ο μόνος τρόπος για να συντηρούμαι σαν μυϊκό ον.
Γιατί αν δεν τα κάνω αυτά και αν δεν τα κάνετε ούτε σείς, τότε είτε τσιγάρο θα θέλετε, είτε αλκοόλ, είτε χάπια, είτε ναρκωτικά, εγχειρήσεις γι’ αυτό και για κείνο κτλ και θα καταντήσετε ένας αξιολύπητος και πρόωρα γερασμένος και οστεοπορωμένος ανθρωπάκος άξιος για να πεθάνει παρά για να ζήσει.
Μήπως πρέπει να παραπονεθώ γι’ αυτό στον δημιουργό μου ή μήπως πρέπει να θεωρήσετε εσείς πως υπερβάλλω; Σας είπα: δεν υπερβάλλω. Ναι μεν δεν ανέμενα αυτό το αποτέλεσμα αλλά η τελική μου σκέψη ήταν αυτή περίπου: εάν ο δημιουργός μου με έχει κάνει ικανό για τόση κίνηση και εργασία και όχι για λιγότερη, τότε νομίζω πως είναι φρονιμότερο να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό παρά να του παραπονεθώ.
Τι κέρδος έχω απ’ αυτό; Να: μπορώ να κάνω πολλή εργασία χωρίς να χρειάζομαι μηχανές, μπορώ να διανύσω αρκετή απόσταση χωρίς να χρειάζομαι όχημα, κι αυτό σημαίνει οικονομία και υγία για μένα και για τον χώρο μου.
Τι κέρδος μπορούν να έχουν οι συνάνθρωποι μου απ’ αυτό; Τι κέρδος μπορεί να έχει η πόλη και η χώρα μου απ’ αυτό;
Μπορεί κι αυτή, παρομοίως, να κάνει πάρα πολλές εργασίες με μυϊκά μέσα, μπορούν να μεταφέρονται άνθρωποι ή αγαθά με μυϊκά μέσα και έτσι με την χρήση τών μυών τους οι άνθρωποι θα κερδίσουν σε υγία και θα εξοικονομήσουν καύσιμα για μηχανές ή οχήματα που μπορούν να υποβοηθούν τον άνθρωπο σε εργασίες που είναι πολύ δύσκολο ή πολύ χρονοβόρο για να τις κάνει ο ίδιος μυϊκά, θα προστατευθεί το περιβάλλον κ.ο.κ.
Αν μάλιστα τοποθετηθούν σωστά οι χώροι εργασίας και οι χώροι διαμονής, τότε θα μπορούσε να λειτουργήσει μια ολόκληρη πόλη με μοναδικά σχεδόν καύσιμα τούς καρπούς τής γης και τίποτα παραπάνω.
Εγώ αυτό πιστεύω και αυτό προτίνω: από την στιγμή που θα οικοδομηθεί σωστά μια πόλη μαζί με τους αντίστοιχους αγροτικούς οικισμούς τότε, με την εξίσου και εκ περιτροπής εργασία όλων ανεξαιρέτως τών πολιτών, θα μπορούσε να κάνει και να παράγει τα πάντα αυτή η πόλη – ακόμα και τον ηλεκτρισμό της - σχεδόν αποκλειστικά με μυϊκά μέσα.
Αν νιάζεστε πραγματικά για το περιβάλλον και για τους ανθρώπους κι αν θέλετε πραγματικά να κάνετε κάτι το καλό γι’ αυτούς, τότε νομίζω πως οφείλετε να προσέξετε, να ακούσετε και να υποκλιθείτε στην πρόταση μου.
Βλέπετε εγώ δεν προτίνω απλά οικολογικά ή οικονομικά αυτοκίνητα. Στο κάτω κάτω 20.000 ή 200.000 οικολογικά αυτοκίνητα μπορούν να κάνουν την ίδια ή περισσότερη ζημιά στο περιβάλλον απ’ όσην μπορούν να κάνουν 10.000 ή 100.000 μη οικολογικά αυτοκίνητα. Εγώ προτίνω οικολογικές και οικονομικές πόλεις και οικολογικά και οικονομικά κράτη. Προτίνω πόλεις που να μην χρειάζονται καν αυτοκίνητα. Προτίνω πόλεις και κράτη που θα κάνουν σχεδόν τα πάντα μυϊκά και που θα περιορίσουν βασικά την τεχνολογία στο να κατασκευάζει συσκευές και εργαλεία που θα λειτουργούν με μυϊκά μέσα. Καλό είναι βέβαια-πάντα υπό προϋποθέσεις-το μέτρο τής απόσυρσης τών παλιών και ρυπογόνων αυτοκινήτων και η αντικατάσταση τους με καινούρια και ολιγότερον ρυπογόνα αυτοκίνητα, όμως χωρίς την απόσυρση τών παλιών και ρυπογόνων πόλεων και την αντικατάσταση τους με καινούριες και φιλικές προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον πόλεις, ελάχιστα ωφελεί.
Πιστέψτε με: αυτά περίπου έλεγα και στους συμπατριώτες μου κατά τους πολιτικούς μου αγώνες. Δεν κατασκεύασα τώρα θεωρίες για σας, για να δώσω εντυπώσεις εδώ ή εκεί για το πως ενδιαφέρομαι γι’ αυτό ή για κείνο. Όχι! Αυτό ήταν για μένα εδώ και τρεις δεκαετίες ένα μείζον θέμα και ξέρω πως πάλεψα γι’ αυτό με όλες μου τις δυνάμεις. Μάλιστα εγώ προετοίμαζα το Όραμα μου για πολύ χειρότερες καταστάσεις, αλλά προτιμώ να τις αφήσω αυτές τώρα έξω από το κείμενο μου.
Εν πάση περιπτώσει τό τι ενδιέφερε εμένα και το τι έκρινα ότι ενδιέφερε και τους συνανθρώπους μου φαινόταν και μέσα από τα λόγια μου και μέσα από τα κείμενα μου και μέσα από τα σχέδια μου και, πιστέψτε με και πάλιν, οι άνθρωποι καί τα είδαν καί τα κατάλαβαν. Ήταν ολοφάνερα.
Αν νιαζόμουν για την υγία και την ευτυχία τών συνανθρώπων μου, φαινόταν από τις προτάσεις μου. Αν νιαζόμουν για το περιβάλλον φαινόταν και αυτό από τις προτάσεις μου. Αν νιαζόμουν για την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής πολιτικής ευταξίας και αρμονίας φαινόταν επίσης, κι αν εξέφραζα και αντιπροσώπευα έναν αληθινό πολιτικό λόγο φαινόταν κι αυτό.
Τι το αντάξιο είχαν να προτίνουν οι πολιτικοί αντίπαλοί μου;
Τίποτα. Στην ουσία τίποτα απολύτως. Ο κάθε διεκδικητής αυτής ή εκείνης τής εξουσίας – και όχι μόνο στην χώρα μου αλλά σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο – δεν έχει στην πραγματικότητα να προτίνει τίποτα τής προκοπής. Αν καταφέρει όπως κι αν καταφέρει και πετύχει τον στόχο του δεν θάναι στην ουσία παρά ένα υποχείριο ενός καταστρεπτικού για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον συστήματος, και δεν θα πει και δεν θα κάνει τίποτα που να αλλάζει την κατάσταση, τίποτα το καινούριο και τίποτα το ωφέλιμο.
Το καινούριο και το ωφέλιμο στην χώρα μου το πρότινα μόνο εγώ, και την τύχη που είχα σάς την έχω ανακοινώσει. Ψήφισε μεν ο λαός αλλά παραποίησαν την ψήφο του οι κομματικοί και πολιτειακοί άρχοντες, διατηρόντας υπό τον έλεγχο τους κάθε εξουσία.
Η άποψη μου είναι πως δεν υπάρχει λαός στον κόσμο, αρκεί να μην είναι πλήρως βάρβαρος, που θα αντιστεκόταν σε τέτιες προτάσεις.
Σας είπα την πρόταση που είχα θέσει για τον έρωτα, πρόταση που έδειχνε φανερά πως νιάζομαι για την ευχαρίστηση και την ευτυχία τών συνανθρώπων μου.
Σας είπα την πρόταση μου για την υγία, μια πρόταση που έδειχνε επίσης πως νιαζόμουν για την υγία τών συνανθρώπων μου. Έδειχνε πως έχω γνώση τού τι ακριβώς δίνει στον άνθρωπο μια πραγματική υγία και πως σ’ αυτό το μείζον για τον άνθρωπο ζήτημα δεν θα περιοριζόμουν στα ημίμετρα αλλά θα έδινα ριζικές λύσεις και θα επέβαλλα ένα καθεστώς που θα αντιμετώπιζε προληπτικά κάθε αρώστια και θα έκανε αχρείαστα για τους ανθρώπους τα νοσοκομεία και το τσιγάρο και το αλκοόλ και τα φάρμακα και τα ναρκωτικά.
Κι όμως στις προτάσεις μου δεν ήταν μόνο αυτά. Μαζί μ’ αυτές τις προτάσεις είχα θέσει ενώπιον τών συμπατριωτών μου το καλύτερο σχέδιο πόλης που έχει συλληφθεί κάτω από αυτό τον ουρανό.
Και αυτή δεν ήταν μια οπιαδήποτε πόλη. Η πόλη που σχεδίασα και την οποία από το 1996 την έχω ήδη σε μακέτα, δεν ήταν παρά η πόλη τής Αποκάλυψης, μια συμμετρικότατη πόλη, μια τετράγωνη πόλη με ίδιο μήκος και πλάτος, χωρίς το ίδιος ύψος και χωρίς, βεβαίως, τις διαστάσεις που καθορίζει αυτή.
Ας πούμε πως της έκανα κάπιες διορθώσεις, πως παρέκαμψα εκεί που έκρινα σωστό την Αποκάλυψη και έδωσα το σχέδιο μιας πόλης στα μέτρα τών ανθρώπινων μυώνων, μιας πόλης δηλαδή που θα μπορείς να την τρέξεις, να την περπατήσεις και να την κολυμπήσεις άνετα, μιας πόλης όπου δεν θα χρειάζεσαι κανένα όχημα για τις μετακινήσεις σου σ’ αυτήν, κι ούτε καν ποδήλατο.
Οι διαστάσεις και η διάταξη αυτής της πόλης δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα τών πειραμάτων που έκανα πάνω στους μυώνες μου. Βρίσκοντας δηλαδή την κίνηση που χρειαζόμουν για να είμαι υγιής προχώρησα να σχεδιάσω μια πόλη στα μέτρα τού ανθρώπου, μια πόλη που οι διαστάσεις και η διάταξη της θα είναι τέτιες που να τον υποβοηθούν στην εκτέλεση τών μυϊκών του αναγκών και καθηκόντων.
Σας λέω ότι δεν ήταν εύκολο ζήτημα άνκαι, σε τελευταία ανάλυση, ήταν στα μέτρα μου. Το να δώσω στον κόσμο την σωστή πόλη ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση. Είδα και χειρίστηκα το θέμα σαν ένα καθαρά προσωπικό ζήτημα, ως ένα σημείο τουλάχιστον.
Είτε δύσκολα μού βγήκε όμως τελικά είτε εύκολα, ήξερα πως αυτό ήταν το θέμα μου και είχα υποχρέωση να δώσω την λύση σύντομα ή αργά, εύκολα ή δύσκολα. Αν τα κατάφερα ή όχι μπορείτε να το δείτε. Το σχέδιο είναι ήδη στα χέρια σας.
Τι νομίζετε; Μήπως βρίσκετε καλό το σχέδιο μου αλλ’ ίσως δεν το θεωρείτε πραγματοποιήσιμο; Και γιατί στο κάτω κάτω;
Πιά είναι η δυσκολία στην πραγματοποίηση του; Εγώ λέω πως μόνο η απουσία βούλησης να πραγματοποιηθεί το κάνει δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Στο κάτω κάτω τι σας ζητώ εγώ να κάνετε; Τι πόλεις σάς ζητώ να οικοδομήσετε; Σας ζητώ να οικοδομήσετε πολύ μεγάλες και απέραντες πόλεις ή πόλεις πολύ ψηλές; Τι σας ζητώ;
Δείτε πρώτα τι πόλεις έχετε: πόλεις τεράστιες, αχανείς, ασυνάρτητες, με κτίρια 10 και 20 και 30 ορόφων, πόλεις με πληθυσμό εκατομμυρίων ανθρώπων, πόλεις χωρίς σχήμα και χωρίς όρια, πόλεις που υπάρχουν και λειτουργούν καταστροφικά για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον του και που κάθε χρόνο θα λειτουργούν ολοένα και πιο καταστροφικά.
Τι προτίνω εγώ; Κατ΄ αρχάς προτίνω για την πόλη ένα σχήμα από την αρχή. Προτίνω ένα όριο από την αρχή. Είναι πολιτικά βλακώδες να επιτρέπετε την ανεξέλεγκτη διάταξη και την ανεξέλεγκτη έκταση της.
Τι σας λέω εγώ: βάλτε τα κτίρια σε σειρές και τις σειρές σε ζώνες για να βοηθούν και τους μύες στην εκτέλεση τών καθηκόντων τους. Χειριστείτε δηλαδή κατά την οικοδόμηση τών πόλεων σας τα μαθηματικά και την γεωμετρία. Μην την βρωμίζετε και μην την δυσκολεύετε γι’ αυτούς που βρέθηκαν ή διάλεξαν να ζουν σ’ αυτήν. Μην μετατρέπετε αυτό που πρέπει να είναι ο καλύτερος χώρος διαβίωσης για τον άνθρωπο να γίνεται ο χειρότερος.
Τι διαστάσεις προτίνω για την πόλη μου; Προτίνω τα 4,5 χιλιόμετρα μήκος και πλάτος, μια πόλη δηλαδή της οποίας η απόσταση από το κέντρο ως το πιο απομακρυσμένο σημείο της θα είναι μόλις 3 χιλιόμετρα.
Και όσο για τον πληθυσμό τής πόλης προτίνω τις 144.000 για την πόλη και τις 96.000 για την ύπαιθρο, έναν πληθυσμό δηλαδή 240.000 κατοίκων.
Προτίνω, με διο λόγια, μια πόλη ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή, προτίνω μια μέτρια σε έκταση και σε πληθυσμό πόλη, μια πόλη φιλική για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον του και που θα αποτελεί το μέτρο, την αρμονία και το σημείο αναφοράς στο θέμα που λέγεται πολιτισμός.
Τι το αντάξιο μ’ αυτό είχαν να δείξουν και να προτίνουν οι ανθυποψήφιοι μου στις προεδρικές εκλογές τού 2003 και τι οι ανθυποψήφιοι μου στις προεδρικές εκλογές τού 2008;
Τι αντάξιο τών προτάσεων μου είχε να προτίνει ο Τάσσος Παπαδόπουλος ή ο Γλαύκος Κληρίδης το 2003 και τι αντάξιο είχε να προτίνει ο Γιαννάκης Κασουλίδης, ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Τάσσος – και πάλιν - Παπαδόπουλος το 2008;
Το πράγμα ήταν σαφές: σε σύγκριση με αυτά που τους πρότινα εγώ, εκείνοι δεν είχαν στην ουσία να προτίνουν τίποτα. Ότι κι αν πρότιναν κι ότι κι αν έκαναν, ήταν φανερό για όλους σχεδόν πως απλά θα διαιώνιζαν και θα τσιμέντωναν το χάος, την ασχήμια, την κοινωνική ανισότητα, την σήψη, την διαφθορά και την πολιτική παράνοια.
Οι συμπατριώτες μου είχαν από την μια δίο ή τρεις κομματικούς υποψήφιους που στην ουσία δεν είχαν να προτίνουν τίποτα το καλό για τον λαό, υποψήφιους που τους είχε βαρεθεί ο κόσμος εδώ και χρόνια και που ήταν γνωστό σε όλους πως αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν παρά η προβολή και η καρέκλα, άνθρωπους ξύλινους, ματαιόδοξους και ανούσιους από πάνω ως κάτω, κι είχαν από την άλλη έναν υποψήφιο με ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, έναν υποψήφιο που σε προκαλεί να τον δεις και να τον ακούσεις, έναν υποψήφιο που και στην σιωπή και στην απραξία του ακόμα προκαλεί την περιέργεια και το ενδιαφέρον όλων και που ποτέ δεν περνά απαρατήρητος, έναν υποψήφιο που κινείται όπως την θύελλα και που απ’ όπου περνά αποτελεί είδηση για τον λαό, έναν υποψήφιο που στις – έστω και ελάχιστες – τηλεοπτικές εμφανίσεις του συγκεντρώνει σχεδόν το 100% τής τηλεθέασης (και όχι γιατί πουλά τρέλλα αλλά φρόνηση και θάρρος), έναν υποψήφιο αγαπητό από όλο σχεδόν τον πληθυσμό, πράγμα που εκείνος το βλέπει στο κοίταγμα τους, στο χαιρέτισμα τους και στον τόνο τής φωνής τους, έναν υποψήφιο με ανοικτό μιαλό, με γνώση πάνω στο θέμα του, έναν υποψήφιο με φιλελεύθερες προτάσεις εκεί πού πρέπει αλλά και συντηρητικές εκεί όπου δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Για το πού θα χειριζόταν ένα θέμα ελαστικά και πού όχι το είχε ξεκαθαρίσει προς κάθε κατεύθυνση.
Δεν σκόπευε να κάνει παζάρια σε θέματα υγίας, για παράδειγμα. Ως προς το θέμα αυτό ήταν σαφής: θα επέβαλλε – στην ανάγκη διά πυρός και διά σιδήρου – ότι η γνώση, η πείρα και η λογική λένε ότι ωφελούν και θα απαγόρευε ότι η ίδια γνώση, η ίδια πείρα και η ίδια λογική λένε ότι βλάπτουν.
Τις διαθέσεις και τις προθέσεις του δεν τις κρύβει. Αν διεκδικεί αυτό ή εκείνο το αξίωμα το κάνει για να γίνει ωφέλιμος για τους συνανθρώπους του, να γίνει ωφέλιμος για τις καρδιές τους, για τα στομάχια τους, για τα κεφάλια, τα δόντια, τα μάτια και όλα τους.
Έτσι έβλεπε τον ρόλο του σαν πολιτικού και εκφραζόταν ανάλογα. Δεν θα καθόριζαν την πολιτική του οι νεαροί που ενθουσιάζονται μεν με την πρόταση του για ελεύθερο έρωτα αλλά που θέλουν και την ελεύθερη χρήση τών ναρκωτικών.
Όχι βέβαια. Εγώ πρότινα και προτίνω τον ελεύθερο έρωτα γιατί κρίνω ότι – υπό κάπιους όρους και προϋποθέσεις – μπορεί να ωφελήσει τούς ανθρώπους, και βιολογικά και οικονομικά και πολιτικά και κοινωνικά, όμως δεν θα δώσω σε κανέναν απολύτως την ελευθερία να καπνίσει ή να πάρει ναρκωτικά γιατί κρίνω ότι η χρήση τού τσιγάρου και των ναρκωτικών βλάπτει τούς ανθρώπους και εγώ θεωρώ καθήκον μου σαν πολιτικού να τούς εμποδίσω να κάνουν οτιδήποτε τούς βλάπτει.
Πώς θα το έκανα; Απλά δεν θα τα έπαιρναν γιατί δεν θα τα έβρισκαν πουθενά. Εγώ σαν πολιτικός θα μπορούσα να τους έδινα άλλα υποκατάστατα, και θα τους τα έδινα.
Πιά είναι αυτά; Τι άλλο από την μυϊκή άσκηση και εργασία; Όταν ένας άνθρωπος πάρει τις σωστές δόσεις μυϊκής άσκησης και εργασίας, τότε ούτε τσιγάρο θα χρειαστεί ποτέ, ούτε αλκοόλ, ούτε ναρκωτικά.
Με τις προτάσεις μου δεν επεδίωξα να γίνω κόλακας κανενός. Αυτές ήταν. Ριζοσπαστικά φιλελεύθερες σ’ ένα θέμα, αυστηρά συντηρητικές σ’ ένα άλλο.
Εάν έδιναν οι άνθρωποι βαρύτητα στην πρώτη και με ψήφιζαν γι’ αυτήν κυρίως, τότε για μένα θα σήμαινε ότι με ψήφισαν και για την δεύτερη. Όσο λοιπόν και αν κρίνουν πως στο δευτερεύον ζήτημα παραείμαι αυστηρός, όμως αν το καλοσκεφτούν θα κρίνουν στο τέλος πως ξέρω τι κάνω και πως το κάνω για το καλό τους και για το καλό τής πόλης τους και πως δεν θα δικαιολογούνταν να είχαν κανένα παράπονο εάν εγώ τούς έκανα να μην χρειάζονται πλέον αυτά που όλοι ξέρουν πως δεν τους δίνουν παρά μια πρόσκαιρη λύση σ’ ένα πρόβλημα που δεν οφείλεται παρά ακριβώς στην απουσία μυϊκής άσκησης και εργασίας.
Ξέρω πως με τις προτάσεις μου θα επέμβαινα και θα στερούσα απ’ αυτούς τα καθιερωμένα ανθρώπινα τους δικαιώματα αλλά εγώ βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.
Για μένα το πιο ουσιαστικό ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα τής ευτυχίας και το δικαίωμα τής υγίας, είναι το δικαίωμα αυτών που ήρθαν να ζήσουν σ’ αυτό τον κόσμο να ζήσουν με τις καλύτερες προϋποθέσεις για την υγία τους και το δικαίωμα εκείνων που θα έρθουν να έρθουν και κείνοι με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Πώς θα προστατεύσω λοιπόν – γιατί σαν πολιτικός που κοιτάζει μπροστά οφείλω να το κάνω – το δικαίωμα τών νέων γενεών να έρθουν στον κόσμο με τις καλύτερες προϋποθέσεις υγίας όταν επιτρέπω στις σημερινές γενεές να καπνίζουν, να πίνουν αλκοόλ, να παίρνουν ναρκωτικά, να μην αθλούνται, να μην εργάζονται μυϊκά και να κάνουν το καθετί που έχει όλες τις πιθανότητες να τους βλάψει; Σε τι σόι ανθρώπους θα παρέδιδα τον κόσμο;
Νομίζετε πως είναι δίκαιο να επιτρέψουμε να έρθουν οι νέοι άνθρωποι στον κόσμο φορτωμένοι με τα εμφράγματα, τους διαβήτες, τους καρκίνους, τα έλκη και τις ψυχώσεις τών μπαμπάδων ή των παππούδων τους ή μήπως πρέπει να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να έρθουν χωρίς αυτά; Τι λέτε;
Σας φαίνονται παράδοξες οι προτάσεις μου; Κι όμως αυτές είναι, και για σας και για τον καθένα. Αυτές είναι κι αυτές ήταν οι προτάσεις μου, είτε κάπιοι κρίνουν ότι παραβιάζουν αυτό ή εκείνο το δικαίωμα είτε όχι. Αυτές είναι.
Αν το καλοσκεφτείτε θα δείτε, ελπίζω, πως όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα πολιτικό Όραμα που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη, ένα Όραμα που μπορεί να δώσει υγία, ασφάλεια, τάξη και ευτυχία στις σημερινές γενεές και προοπτική για τις επόμενες.
Νομίζετε λοιπόν πως οι συμπατριώτες μου δεν τα κατάλαβαν όλα αυτά ή πως τα κατάλαβε μόνο μια αμελητέα μειοψηφία;
Όχι φίλοι μου. Τα κατάλαβαν. Όλοι σχεδόν τα κατάλαβαν και όλοι σχεδόν τα ψήφισαν. Επιμένω να ισχυρίζομαι πως κανένας λαός δεν μπορεί να μην καταλάβει τέτιο Όραμα και τέτιες προτάσεις. Ήταν απλές και ξεκάθαρες όσο δεν ήταν ποτέ πολιτικές προτάσεις κι ευτυχώς είχα τον τρόπο και την ευκαιρία να τους τις μεταφέρω.
Επιμένω να ισχυρίζομαι πως ένας λαός πρέπει να είναι εξαιρετικά παράφρων για να απορρίψει τέτιες προτάσεις, και οι Κύπριοι, σας λέω, δεν είναι. Δειλοί είναι, σίγουρα – και τους κατηγορώ γι’ αυτό – αλλά δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε τυφλοί. Το εκλογικό τους καθήκον απέναντι στο Όραμα και στις προτάσεις που έθεσα μπροστά τους το έκαναν όπως θα το έκανε και κάθε λαός.
Κανένας λαός δεν θα απέρριπτε τέτιο Όραμα. Κανένας λαός δεν θα ψήφιζε την διαιώνιση τού χάους όταν έχει την δυνατότητα να ψηφίσει την έλευση τής τάξης. Κανένας λαός δεν θα ψήφιζε μία κόλαση όταν είχε την δυνατότητα να ψηφίσει έναν Παράδεισο.
Κανένας λαός δεν θα ψήφιζε έναν Χριστόφια όταν είχε την δυνατότητα να ψηφίσει έναν Ούτοπο και κανένας λαός δεν θα ψήφιζε έναν μουζίκο όταν είχε την δυνατότητα να ψηφίσει έναν αρχαίο Έλληνα Θεό.
Το πράγμα είναι απλό και φανερό. Σας το είπα και σας το έδειξα. Να ελπίζω όμως στην αποκατάσταση τής αλήθιας και της δικαιοσύνης είναι μάταιο. Δυστυχώς για την χώρα μου κανείς δεν νιάζεται για την αλήθια και για την δικαιοσύνη αν δεν τον βολεύει κι αν δεν τον ανεβάζει.
Δυστυχώς εκείνοι που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν έχουν εξαγοραστεί ή απειληθεί αρκετά ώστε να αποσιωπήσουν την αλήθια. Κανένα σκανδαλάκι θα το προβάλουν κάπου κάπου αλλά ποτέ ένα τέτιο σκάνδαλο. Και πώς θα τολμήσουν ή πώς θα διανοηθούν να το κάνουν όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν γίνει κι αυτοί μέρος τού σκανδάλου;
Βοή βοώντος εν τη ερήμω. Δεν ωφελεί. Πρέπει λοιπόν να τ’ αντέξω και να κοιτάξω ίσως και βρω από αλλού το δίκαιο μου. Εδώ βλέπω να χάνω και τον χρόνο και τον κόπο μου.
Δυστυχώς για μένα και για την χώρα και για τους συμπατριώτες μου – και για όλο τον κόσμο, πιστεύω – νίκησαν οι Φαρισαίοι και οι υποκριτές, νίκησαν οι ψεύτες, οι κλέφτες και οι απατεώνες, νίκησαν οι παράνομοι και οι τσαρλατάνοι, ενώ εγώ που είμαι ο πραγματικός νικητής και ο πραγματικός πρόεδρος, εγώ που είμαι ο ευθύς, ο ειλικρινής, ο τίμιος κι ο καθαρός έχω θαφτεί, έχω ταπεινωθεί και εξευτελισθεί για άλλη μια φορά.
Τι ποσοστό πήρα από τον Ελληνοκυπριακό πληθυσμό σάς το είπα. Πήρα το 72,8%. Τι μου έδωσαν οι κρατούντες; Το 0,24%. Τίποτα δηλαδή.
Τι ποσοστό πήρε ο Δημήτρης Χριστόφιας; Πήρε το 9%. Και τι πήρε κατά τον 2ο γύρο, όταν είχε μοναδικό αντίπαλο του στο ψηφοδέλτιο τον Ιωάννη Κασουλίδη; Πήρε το 23%. Κι ο Ιωάννης Κασουλίδης; Το 21%.
Πιός πήρε το υπόλοιπο 56%; Πιός νομίζετε ότι το πήρε; Εγώ το πήρα, έστω και απών από το ψηφοδέλτιο. Γιατί αυτή είναι η αλήθια και θα σας την πω αφού την έμαθα, όπως κι αν την έμαθα κι απ’ όπιον κι αν την έμαθα: το 56% των Ε/Κ ψηφοφόρων ακύρωσαν το ψηφοδέλτιο τους. Έγραψαν πάνω «Ούτοπος» και το έριξαν στην κάλπη γιατί αυτό τούς ζήτησα να κάνουν, ως την Παρασκευή τουλάχιστον. Το Σάβατο έλεγα κάτι άλλο, αλλά στο μεταξύ η πλειοψηφία είχε πάρει το πρώτο μήνυμα και το είχε μεταδώσει προς κάθε κατεύθυνση.
Αυτή είναι η αλήθια φίλοι μου. Η Κύπρος εμένα ψήφισε, και όχι τον Δημήτρη Χριστόφια. Και ψήφισε – ναι! – αριστερά αλλά όχι τον Δ. Χριστόφια. Γιατί την αριστερά, την πραγματική αριστερά, εγώ την αντιπροσώπευα και όχι ο Δ. Χριστόφιας. Ανατρέξετε στις δηλώσεις και τού ενός και του άλλου και θα το μάθετε.
Τώρα το τι λογής αριστερά πρότινα, αυτό χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Γι’ αυτό λοιπόν θεωρώ ότι πρέπει να μιλήσω και γι’ αυτό για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, και τώρα νομίζω πώς ήρθε η ώρα.
Ξέρω πως η άποψη που διαδίδεται εδώ και χρόνια από τους πολιτικούς άρχοντες τού κόσμου είναι πως η αριστερά (ο κουμμουνισμός) είναι μια ξεπερασμένη και αναχρονιστική ιδεολογία που έχει ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει πλήρως και παταγωδώς.
Τα φαινόμενα δείχνουν πως έχουν δίκαιο να το λένε αυτοί που το λένε αυτό αλλά συχνά τα φαινόμενα είναι απατηλά.
Ξέρω πως ο κουμμουνισμός είναι ένα δύσκολο εγχείρημα και ένα δύσκολο σύστημα. Είναι χίλιες φορές πιο εύκολη η αναρχία, γιατί αυτή τουλάχιστον έχει όλες τις πιθανότητες να πετύχει αφού και στην αποτυχία της είναι, θεωρητικά, επιτυχημένη.
Για μένα πάντως αυτό που απέτυχε με το Σοβιετικό εγχείρημα είναι εκείνο ακριβώς το μοντέλο, με αυτούς και εκείνους τους ανθρώπους σαν εκτελεστές του, με αυτές και εκείνες τις συνθήκες και με αυτά και εκείνα τα δεδομένα.
Πως είχε καλά στοιχεία, οπωσδήποτε τα είχε, όπως είχε και κακά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Στο κάτω κάτω δεν το έζησα προσωπικά και γι’ αυτό δεν το ξέρω καλά. Αυτό που ξέρω καλά είναι αυτό που έχω μέσα μου.
Αυτό λοιπόν που έχω μέσα μου είναι που προτίνω, κι αυτό ξέρω πως είναι ένα διαφορετικό και καινούριο μοντέλο κουμμουνισμού.
Στοιχεία από τα παλιά κουμμουνιστικά μοντέλα τα έχει αναπόφευκτα, όπως έχει και στοιχεία από μη κουμμουνιστικά μοντέλα, αλλά έχει και καινούρια στοιχεία.
Αυτό λοιπόν το μοντέλο επεξεργάστηκα τόσα χρόνια, αυτό διατυπώνω, αυτό διαφημίζω, αυτό προτίνω και αυτό φιλοδοξώ να πετύχω.
Δύσκολο το εγχείρημα που αναλαμβάνω; Αναμφίβολα δύσκολο αλλά αυτό δεν είναι αρκετός λόγος για να με αποτρέψει από του να προσπαθήσω. Κάθε άλλο μάλιστα. Τόσο μάλλον γιατί τα δύσκολα με προκαλούν.
Εύκολο ή δύσκολο όμως εγώ είμαι εδώ και για το ένα και για το άλλο, και για την μια και για την άλλη περίπτωση.
Το σημαντικό είναι να φέρουν ωφέλιμα αποτελέσματα για τους πρωταγωνιστές και τους μετόχους αυτού ή εκείνου τού εγχειρήματος, κι όσο για μένα φιλοδοξώ να φέρω τα καλύτερα και θεαματικότερα.
Πέρα απ΄ αυτό έχετε επ΄ ευκαιρίας υπόψιν πως δεν γαλουχήθηκα μ’ αυτές ή εκείνες τις πεποιθήσεις από κάπιον πατέρα, κάπια μητέρα ή κάπιον νονό. Κάθε άλλο. Ότι κατέκτησα στον χώρο τών ιδεών το κατέκτησα μόνος μου. Κανενός η μελέτη ή η εισήγηση δεν μου επεβλήθη εάν αυτή δεν ταίριαζε στο σύστημα που αντιλαμβανόμουν εγώ ως δίκαιο και ωφέλιμο.
Αν νομίζετε λοιπόν πως είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί και να λειτουργήσει στην εντέλεια του το τελειότερο τών συστημάτων με την πρώτη ή με την δεύτερη προσπάθεια, τότε μάλλον κάνετε λάθος. Κι αν νομίζετε πως μία ή δίο αποτυχημένες προσπάθειες είναι αρκετές για να κριθεί ένα σύστημα, τότε ίσως κάνετε και πάλιν λάθος.
Μακάρι να πετύχαιναν όλα με την πρώτη ή την δεύτερη, έστω, προσπάθεια αλλά δυστυχώς η ιστορία τού κόσμου μάς λέει πόσο δύσκολο είναι αυτό. Αν θέλετε ανατρέξετε στην ιστορία τών πρωτοπόρων τού πνεύματος και της επιστήμης και θα μάθετε πόση προσπάθεια χρειάστηκε για την κατάκτηση ακόμα και ενός απλού πράγματος.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω πως η θεωρία πως ο κουμμουνισμός είναι ένα αποτυχημένο προκαταβολικά σύστημα είναι μια επιπόλαια και αφελής θεωρία. Αν μάλιστα διαδίδεται από τους υπέρμαχους τού άλλου συστήματος προκειμένου να διαφημίσουν το σύστημα που αντιπροσωπεύουν εκείνοι και να το παρουσιάσουν ως το μόνο σωστό ή εφικτό, τότε είναι και μια κακεντρεχής θεωρία.
Άραγε το κράτος σαν κράτος δεν είναι ένα κουμμουνιστικό κατάλοιπο και κατασκεύασμα; Αυτοί λοιπόν που προτίνουν την κατάργηση τού κουμμουνισμού γιατί δεν προτίνουν και την κατάργηση τού κράτους; Μήπως συμφέρει σε κάπιους η διατήρηση τού κράτους γιατί αυτό διασφαλίζει το εισόδημα και τα προνόμια τών πολιτειακών και πολιτικών αρχόντων; Γιατί δεν το καταργούν και δεν παραδίδουν τα πάντα στην ζούγκλα τού άλλου συστήματος για να μπορέσουν έτσι να το δουν σε όλο του το μεγαλείο;
Τι απέφερε τέλος πάντων αυτό το σύστημα για να το αποδεχτούμε και να μην ψάχνουμε για κανένα άλλο;
Το τι απέφερε είναι φανερό: έφερε το χάος, το απόλυτο χάος. Έφερε την αναρχία, την ασυναρτησία, την αγωνία και τον φόβο, έφερε την ασχήμια. Έφερε την απληστία, την πείνα, την φτώχια, την εκμετάλλευση και την απάτη. Έφερε τις αρώστιες, έφερε την φθορά και την καταστροφή σε ότι άγγιξε, σε γη και σε άνθρωπο.
Τι σας προτίνω εγώ αντ’ αυτών; Σας προτίνω την τάξη και την ευταξία, σας προτίνω την ομορφιά και το μέτρο. Σας προτίνω την συμμετρία και την αρμονία, την γεωμετρία και τα μαθηματικά. Προτίνω ένα ορθολογικό και ισοζυγισμένο σύστημα παραγωγής αγαθών, ανεφοδιασμού και κατανάλωσης. Προτίνω ένα σύστημα που θα ικανοποιεί στο ακέραιο όλες τις ουσιαστικές ανάγκες όλων των ανθρώπων για τροφή, εργασία, στέγη, ένδυση, υπόδηση, άθληση, υγία, ασφάλεια, ευτυχία και έρωτα.
Προτίνω ένα κράτος και ένα σύστημα στο οποίο όλοι θα είναι μέτοχοι, και όχι μόνο το 20, το 30 ή το 40%, ένα σύστημα στο οποίο όλοι θα είναι ίσοι σε θέματα διατροφής, εργασίας, στέγης, ένδυσης κτλ.
Προτίνω ένα σύστημα όπου όλοι θα περνούν από όλες τις βιοτικές δραστηριότητες και διαδικασίες εξίσου και εκ περιτροπής, ένα σύστημα στο οποίο όλοι θα μετέχουν και στις εύκολες αλλά και στις δύσκολες μυϊκά εργασίες εξίσου και εκ περιτροπής μέσα στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου προγράμματος το οποίο θα έχει καθορίσει η πόλη προκαταβολικά και που θα είναι – με κάπιες ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις – ίδιο για όλους.
Προτίνω ένα σύστημα όπου οι άνθρωποι θα είναι ωφέλιμοι και παραγωγικοί όλες τις ημέρες τής ζωής τους, ένα σύστημα όπου οι άνθρωποι θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην πόλη από την πρώτη μέρα που μπορούν να της τις προσφέρουν μέχρι και την τελευταία. Προτίνω ένα σύστημα που θα παράγει εργάτες και όχι κηφήνες.
Και για να το κάνω πιο ξεκάθαρο: προτίνω ένα σύστημα όπου ο πολίτης θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πόλη δωρεάν και όπου η πόλη θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του (για φαγητό, εργασία, στέγη, άθληση κτλ), πάλι δωρεάν.
Αν θέλετε λοιπόν να μάθετε για την εργασιακή πολιτική αυτού τού συστήματος θα σας πω: προτίνω ένα σύστημα όπου ο πολίτης θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πόλη δωρεάν και όπου η πόλη θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του, πάλι δωρεάν.
Αν θέλετε να μάθετε για την υγειονομική πολιτική τού συστήματος μου θα σας πω: προτίνω ένα σύστημα όπου ο πολίτης θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πόλη δωρεάν και όπου η πόλη θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του, πάλι δωρεάν.
Αν θέλετε να μάθετε για την ασφαλιστική πολιτική τού συστήματος μου θα σας πω τα ίδια: προτίνω ένα σύστημα όπου ο πολίτης θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πόλη δωρεάν και όπου η πόλη θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του, πάλι δωρεάν.
Αν θέλετε να μάθετε για την συνταξιοδοτική πολιτική, για την αγροτική, για την στεγαστική πολιτική, για την αθλητική, την σεξουαλική πολιτική και για όλα ανεξαιρέτως, η απάντηση θα είναι και πάλιν η ίδια: προτίνω ένα σύστημα όπου ο πολίτης θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πόλη δωρεάν και όπου η πόλη θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του πάλι δωρεάν.
Πιες είναι αυτές οι ανάγκες είναι λίγο πολύ γνωστό αφού οι ανάγκες, οι πραγματικές και αληθινές ανάγκες τών ανθρώπων είναι λίγο πολύ οι ίδιες.
Αυτό που έχει να κάνει η πόλη είναι να θέσει απλά τούς μηχανισμούς ώστε να έχει τις υπηρεσίες τών πολιτών της την ώρα που τις χρειάζεται, και ο πολίτης να ικανοποιεί τις ανάγκες του την ώρα που του παρουσιάζονται.
Τι το ευκολότερο απ’ αυτό; Τι το απλούστερο απ’ αυτό, τι το βολικότερο απ’ αυτό και τι το οικονομικότερο απ’ αυτό; Το πόσα καλά θα έρχονταν με ένα τέτιο σύστημα και το πόσα κακά θα αποφεύγονταν είναι περιττό να σας πω. Αυτό που το κάνει δύσκολο είναι μάλλον κάτι κακό, ύποπτο και ανάξιο, κι αυτό είναι η ιδιοτέλεια, η στενοκεφαλιά, η δυσπιστία απέναντι σε κάθε πρωτοποριακή πρόταση, είναι ο φθόνος τών ισχυρών απέναντι στους πρωτοπόρους, είναι οι ματαιοδοξίες τών εγωπαθών, η ανικανότητα τών ιθυνόντων να δουν πέρα από την μύτη τους, η προσκόλληση στις καθιερωμένες δοξασίες και παραδόσεις, η ανεντιμότητα και η υποκρισία τών προνομιούχων τού καθιερωμένου συστήματος, είναι όλ’ αυτά μαζί, πράγματα δηλαδή που λίγο πολύ συνθέτουν μια πανούκλα για την κοινωνία και ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο γι’ αυτούς που θα τολμήσουν να προχωρήσουν πέρα από τα γνωστά και καθιερωμένα πλαίσια.
Όσοι ξέρουν λίγο πολύ την ανθρώπινη ιστορία θα ξέρουν επίσης και πως η ιστορία που σας είπα είναι περισσότερο ένα έργο σ’ επανάληψη παρά μια καινούρια ιστορία, έστω και αν σ’ αυτήν πρωταγωνιστούν άνθρωποι με διαφορετικά ονόματα και σε διαφορετικά μέρη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τα ίδια δράματα που επαναλαμβάνονται κάθε φορά που εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας πρωτοπόρος.
Τι κι αν ζούμε στον 21ο αιώνα μ.Χ. και τι κι αν είμαστε στην Ευρώπη; Στην Ευρώπη δεν έγιναν ως τώρα τα μεγαλύτερα εγκλήματα τής Ιστορίας; Τι τα εμποδίζει να γίνουν και τώρα;
Άραγε όμως θα συγκινηθεί κανείς Ευρωπαίος άρχοντας αν μάθει την ιστορία μου και θα προσπαθήσει να με βοηθήσει;
Μακάρι να το έκανε, εύχομαι να το έκανε, ελπίζω να το έκανε αλλά φοβάμαι πως τα ίδια θα έκανε κι αυτός αν βρισκόταν στην θέση τών Κυπρίων αρχόντων. Σαν το σκουλήκι θα με πατούσε κι αυτός αν έβλεπε ότι με την επιτυχία τών προτάσεων μου θα παραβιάζονταν τα προνόμια και τα «δικαιώματα» του και θα φρόντιζε βέβαια και αυτός να καθαρίσει μετά για να μην φανούν τα ίχνη μου στο χώμα.
Τι Ευρώπη τι ξευρώπη δηλαδή; Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αυτά που μου έκαναν πριν μπούμε στην Ευρώπη μού τα κάνουν και μετά που μπήκαμε χωρίς να «ξέρει» και χωρίς να κάνει κανείς τίποτα.
Παρόλαυτα οφείλω να προσπαθήσω, οφείλω να δοκιμάσω και τους Ευρωπαίους. Κι αν είναι οι Ευρωπαίοι που θέλουν να δείχνουν ότι είναι, ας μου το δείξουν, κι αν είναι άνθρωποι ή, έστω, ανθρωπιστές, ας μου το δείξουν κι αυτό, κι εγώ θα το δω.
Εν πάση περιπτώσει, για να μην διασκορπίζω και πάλιν το θέμα μου εδώ κι εκεί, έλεγα πως το σύστημα που προτίνω εγώ για τους ανθρώπους είναι αυτό. Πώς είναι καινούριο και πως αποτελεί απειλή για το παλιό σύστημα και για τους παλιούς θεσμούς και για τα παλιά ήθη είναι ολοφάνερο. Όπως είναι ολοφάνερο επίσης πως δεν αποτελεί απλά μιαν απλή απειλή, αλλά μια θανάσιμη απειλή, και για το σύστημα και για τους θεσμούς και για τα ήθη και για τους προνομιούχους και για τους άρχοντες και και και. Είναι φανερό και το τονίζω βεβαίως σε κάθε ευκαιρία πως εγώ προτίνω ένα νέο σύστημα, προτίνω νέους θεσμούς και νέα ήθη, προτίνω έναν νέο κόσμο, έναν νέο άνθρωπο, μια νέα θρησκεία και ,ακόμα, έναν νέο Θεό !
Δεν είχα άραγε το δικαίωμα να το κάνω; Δεν είχα το δικαίωμα να προτίνω νέα ήθη και νέους θεσμούς; Δεν είχα το δικαίωμα να προτίνω νέες προτάσεις ή μήπως δεν είχαν οι Ελληνοκύπριοι το δικαίωμα να δεχθούν και να ψηφίσουν τις προτάσεις μου;
Ή μήπως κρίνετε και σεις πως έχουν το δικαίωμα να τις ψηφίσουν και να γίνει αποδεκτή η ψήφος τους εάν δεν απειλούν τα προνόμια των αρχόντων αλλά πως δεν έχουν το δικαίωμα να τις ψηφίσουν και δεν γίνεται αποδεκτή η ψήφος τους εάν απειλούν τα προνόμια τους;
Αυτό το ερώτημα έθετα στους εδώ άρχοντες αλλά κανείς δεν αξιώθηκε να απαντήσει με ένα επιχείρημα. Γι’ αυτούς ήταν πιο εύκολο να απαντήσουν με την νόθευση τής λαϊκής βούλησης.
Τάχα θα μου απαντήσετε εσείς με κάπιο επιχείρημα; Θα μου απαντήσει κανείς από σας; Θα μου πείτε γιατί κανείς δεν νιάζεται για το γεγονός πως μια Ευρωπαϊκή χώρα αναδεικνύει και πλασάρει προέδρους μειοψηφίας;
Θα μου πείτε γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε να ψάξει το θέμα; Τόσο μεγάλη απειλή αποτελώ για όλους σας; Τόσο πολύ βλέπετε να απειλούνται τα θεμέλια τού συστήματος που σας ανέδειξε και έδωσε σε σας όνομα, πλούτη και δόξα και σε μένα στάχτη;
Και γιατί στο κάτω κάτω; Εγώ φιλοδόξησα μόνο να βοηθήσω, να ευεργετήσω και να σώσω τούς ανθρώπους και τον κόσμο και αυτό δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μου το αμφισβητήσει. Προσπάθησα, αγωνίσθηκα και θυσίασα σχεδόν τα πάντα για να βάλω στον δρόμο ένα Όραμα που επιζητεί να ευεργετήσει -ναι!- τούς πάντες και τα πάντα.
Αντ’ αυτού τι βρήκα; Νοθεία στην νοθεία, απάτη στην απάτη, ψέμα στο ψέμα, ταπείνωση στην ταπείνωση, κι αυτά συνεχίζονται εδώ και μια δεκαετία. Και πιος θα τα σταματήσει;
Παρακαλώ: δεχθείτε την ιστορία μου, ακούστε και πιστέψετε την ιστορία μου γιατί είναι μια αληθινή ιστορία. Είναι τόσο αληθινή όσο είμαι εγώ και όσο είναι και το Όραμα μου για τους ανθρώπους και για τον κόσμο. Από εκεί και πέρα αν το θέλετε κι αν το μπορείτε βοηθήστε να γίνει δικαιοσύνη. Έστω και λίγο επιφανειακά αν το ψάξετε θα μάθετε πιος λέει την αλήθια και πιος το ψέμα, πιος είναι ο πραγματικός πρόεδρος τών Ελληνοκυπρίων και πιος ο στημένος, πιος είναι ο αληθινός και πιος ο ψεύτικος, πιος είναι ο πρόεδρος τού λαού και πιος ο πρόεδρος των κομματικών αρχόντων, πιος είναι ο νόμιμος και πιος ο παράνομος.
Αλλά έστω, έστω: ας υποθέσουμε πως το επίσημο ποσοστό μου είναι και το πραγματικό, το 0,24% δηλαδή και όχι το 72,8 που ισχυρίζομαι εγώ. Ας υποθέσουμε πως είμαι όντως κακοπληροφορημένος και παραπληροφορημένος ή και τρελλός, παράφρων και παρανοϊκός, έστω. Έστω λέω, έστω.
Ας υποθέσουμε ακόμα πως είμαι ένας ψευδοπροφήτης, κι ίσως κι ο ίδιος ο Αντίχριστος. Είμαι όμως; Δεν είμαι; Τι να σας πω; Είμαι μήπως ένας πολιτικός τσαρλατάνος; Δεν είμαι;
Είμαι μήπως ένας άνθρωπος που δεν κατάφερε με τα κόλπα του να ξεγελάσει τούς συμπατριώτες του και να πάρει την εξουσία για να κάνει ένας Θεός ξέρει τι και τώρα ψάχνει για κορόιδα σε ξένες πατρίδες;
Είμαι; Δεν είμαι; Πιος είμαι τέλος πάντων;
Τι να σας πω! Εγώ πάντως νομίζω πως το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να με δείτε και να με κρίνετε από τις προτάσεις που σας παρουσιάζω και που σας προτίνω, έστω και αν υποψιάζεστε πως είναι οι προτάσεις ενός ψευδοπροφήτη ή ενός τρελλού.
Δείτε το σχέδιο πόλης που έχω κάνει. Είναι αυτό σχέδιο ενός τρελλού ή ενός λογικού ανθρώπου, ενός άφρονα ή ενός σώφρονα ανθρώπου;
Γιατί αυτή την πόλη προτίνω εγώ. Προτίνω, ναι, νέες πόλεις, πόλεις με τάξη, σχήμα και πλήρες σχέδιο πριν οικοδομηθεί η πρώτη πέτρα. Αυτές που ήδη έχετε είναι άσχημες, άτακτες, ασυνάρτητες, χαώδεις και δαπανηρές, πολύ δαπανηρές για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον. Η λειτουργία τους κοστίζει ακριβά και για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον, κι ίσως είναι ασύμφορες ακόμα και για ισοπέδωμα.
Προτίνω πόλεις όπου δεν θα κυκλοφορούν αυτοκίνητα σ’ αυτές και όπου θα γίνονται σχεδόν τα πάντα με μυϊκά μέσα. Προτίνω πόλεις όπου οι άνθρωποι θα πηγαίνουν στις εργασίες τους με μυϊκά μέσα και θα επιστρέφουν στις κατοικίες τους με μυϊκά μέσα. Προτίνω πόλεις όπου οι άνθρωποι θα πηγαίνουν στην ύπαιθρο με μυϊκά μέσα και θα επιστρέφουν στην πόλη με μυϊκά μέσα. Προτίνω πόλεις όπου τα κτίρια και οι δρόμοι θα φωτίζονται με φυσικά μέσα, πόλεις δηλαδή που θα μολύνουν στον ελάχιστο δυνατό βαθμό την φύση. Αν όχι τίποτ’ άλλο δηλαδή η εισήγηση και το σχέδιο μου μπορούν να σώσουν το περιβάλλον σας. Σώστε το τουλάχιστον αυτό εάν εσείς δεν θέλετε να σωθείτε.
Δείτε παρακαλώ αυτό το σχέδιο. Είναι, νομίζετε, το σχέδιο ενός τρελλού; Δείτε το. Ψάξτε το με το μικροσκόπιο, μπείτε σε κάθε λεπτομέρεια του. Αν θέλετε βάλτε αρχιτέκτονες και μαθηματικούς και πολιτικούς μηχανικούς και πολεοδόμους να το εξετάσουν και να σας πουν την άποψη τους. Ρωτήστε τούς οικολόγους και τους περιβαλλοντολόγους να το εξετάσουν και κείνοι και να σας πουν και κείνοι την άποψη τους. Είναι αυτό το σχέδιο σχέδιο ενός τρελλού ή ενός σοφού ανθρώπου; Ενός άσχετου πολιτικά ανθρώπου ή ενός πολιτικού επιστήμονα, έστω και αν δεν διαθέτει κανένα δίπλωμα ούτε πολιτικής επιστήμης, ούτε αρχιτεκτονικής, ούτε πολιτικής μηχανικής κι ούτε κανένα άλλο δίπλωμα;
Ρωτήστε τους: είναι αυτό το σχέδιο ενός τρελλού ή μήπως ενός ονειροπόλου;
Μα, ελάτε τώρα. Είναι δυνατόν να περνά από το μιαλό σας μια τέτια σκέψη! Εγώ νομίζω πως όλοι οι μαθηματικοί σας και όλοι οι αρχιτέκτονες σας και όλοι οι πολεοδόμοι σας – και εσείς επίσης – οφείλουν να υποκλιθούν σ’ αυτό το σχέδιο και να κάνουν ότι μπορούν ίσως και περιορίσουν το πολεοδομικό χάος που βασιλεύει στον κόσμο σας. Μπορούν ακόμα να ζητήσουν την βοήθεια μου σε ότι χρειαστούν κι εγώ θα τους την προσφέρω.
Αλλά πού τέτια αντίδραση και τέτια συμπεριφορά από τους ανθρώπους; Θα τους επιτρέψει ο φθόνος να αναγνωρίσουν ένα καλύτερο σχέδιο από το δικό τους; Θα τους επιτρέψει να αναγνωρίσουν ένα ταλέντο ή ένα μιαλό καλύτερο από το δικό τους;
Δείτε τι έχω κάνει εγώ; Έχω δώσει το καλύτερο – ναι! – σχέδιο πόλης που έχει συλλάβει ανθρώπινο μιαλό, έχω δώσει ένα σχέδιο το οποίο στοίχισε στην ανθρωπότητα χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια μέχρι να έρθει, ένα σχέδιο στο οποίο οφείλουν να υποκλιθούν όλοι, ένα σχέδιο που το χρειάζονται όλα τα ζωντανά όντα αυτού του κόσμου και όμως χάρις στον φθόνο και την ματαιοδοξία τών ισχυρών συμπατριωτών μου κατέληξε να είναι μάλλον ένα σχέδιο φαντασίας παρά δράσης.
Εν πάση όμως περιπτώσει το σχέδιο παραμένει. Είναι ακόμα ζωντανό, είναι στην διάθεση και στο τραπέζι σας και από σας εξαρτάται αν θα το αγνοήσετε, αν θα το περιφρονήσετε κι αν θα το θάψετε ή αν, αντίθετα, θα το προσέξετε, θα το προωθήσετε και θα το πραγματοποιήσετε.
Δείτε επίσης το σχέδιο μου για την ύπαιθρο. Είναι κι αυτό το σχέδιο ενός τρελλού; Ζητήστε και εδώ την άποψη των μαθηματικών σας, των πολεοδόμων σας αλλά και των γεωπόνων επίσης, των αγροτών, των γεωργών, των κτηνοτρόφων και τού καθενός.
Δείτε με τι τάξη περιέβαλα την πόλη. Είναι 240.000 οι πολίτες αυτής της πόλης – κράτους; Την τεμάχισα λίγο-πολύ σε 240.000 κομμάτια. Όλα μπορούν να λειτουργήσουν τέλεια. Μια κίνηση τού ραβδιού και η αρμονία μπορεί να διαδεχθεί το χάος. Μια απόφαση τών ισχυρών και όλα μπορούν ν’ αρχίσουν ξανά από την αρχή, σωστά από την αρχή, ωραία από την αρχή.
Δείτε κατόπιν το σχέδιο μου υγίας και άθλησης. Δείτε σε πόση αρμονία βρίσκεται με το ίδιο το σχέδιο μου για την πόλη και την ύπαιθρο, λες και είναι φτιαγμένο για να λειτουργήσει μέσα σε κείνο τον συγκεκριμένο χώρο και πουθενά αλλού. Και στην πραγματικότητα έτσι είναι.
Πιστέψτε με: δεν δούλεψα πάνω στο ένα σχέδιο ανεξάρτητα από το άλλο. Όχι. Δούλεψα παράλληλα και στα δίο. Το ένα με βοήθησε να ολοκληρώσω το άλλο και αντίστροφα, κι αυτή η ιστορία μού πήρε σχεδον 20 χρόνια για να έχει την κατάληξη που είχε.
Πιό είναι το τελικό συμπέρασμα που μου έδωσε η μελέτη και το πείραμα μου; Είναι αυτό: πως ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος σύμφωνα με έναν μαθηματικό σχεδιασμό για να κάνει συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένη ώρα, για συγκεκριμένη διάρκεια, με συγκεκριμένη ταχύτητα και σε συγκεκριμένες δόσεις. Όσο λοιπόν κάνει αυτά τα πράγματα υγιαίνει και ευτυχεί και όσο δεν τα κάνει ασθενεί και δυστυχεί.
Όπως θέλετε δείτε το, εξετάστε το, ψάξτε το κι αυτό, δοκιμάστε το κι εσείς προσωπικά και βάλτε και τους καθηγητές σωματικής αγωγής και όλους τούς προπονητές και όλους τους αθλητές να το δοκιμάσουν και κείνοι.
Αν είστε ειλικρινείς, τότε θα το μάθετε και θα το ακούσετε: αυτό το σχέδιο είναι τόσο ανεκτίμητης αξίας για τον άνθρωπο σαν βιολογικό και μυϊκό ον όσο είναι και το πολεοδομικό σχέδιο μου για τον άνθρωπο σαν κοινωνικό και πολιτικό όν.
Περιοριστείτε αν θέλετε μόνο στο ένα μέρος του – στο κινητικό ας πούμε: το κολύμπι, το τρέξιμο και το περπάτημα – και θα το δείτε πως δεν είναι αρκετό. Μπορεί χάρις σ’ αυτό να αποφύγετε κάπιες βαριές επιπλοκές για την καρδιά, για το στομάχι, για το κεφάλι σας κ.ο.κ. αλλά σας λέω πως εάν δεν συμπληρώσετε την κινητική σας άσκηση ή εργασία με την αντίστοιχη στατική άσκηση ή εργασία, τότε θα χάσετε το μεγαλύτερο μέρος τής απόλαυσης που δίνει η άσκηση όταν είναι πλήρης.
Τι είναι η πόλη και η ύπαιθρος γι’ αυτό το σχέδιο; Είναι ακριβώς ο χώρος που μπορεί να βοηθήσει αυτό το σχέδιο ώστε να λειτουργήσει κατά τρόπο σχεδόν αυτόματο. Προσέξτε με:
Πρώτη φάση τού σχεδίου: διάρκεια: 4 μέρες.
Διαμονή στην ύπαιθρο με σκληρή εργασία και άσκηση. Λίγες (6) μεγάλης διάρκειας (60 λεπτών) και εναλλασσόμενες, πάντα, δόσεις (3 στην στεριά και 3 στο νερό) άσκησης και εργασίας, κάθε 3 ώρες. Συν την ανάλογη στατική εργασία (πράγμα που θα ισχύσει σε όλες τις φάσεις). Οι μύες κουράζονται, κι έτσι πρέπει να γίνει.
Δεύτερη φάση: διάρκεια: 3 ημέρες.
Διαμονή στην πόλη, στην 3η ζώνη οικισμών. Οι δόσεις άσκησης γίνονται περισσότερες (12), πιο σύντομες (30 λεπτών) και λιγότερο έντονες, κάθε 1 ½ ώρα. Περνούμε δηλαδή σε διασπορά τών προσπαθειών. Οι μύες μπαίνουν σε πορεία χαλάρωσης, κι έτσι πρέπει να γίνει.
Τρίτη φάση: διάρκεια: 2 ημέρες
Διαμονή στην 2η ζώνη οικισμών, πλησιέστερα προς το κέντρο*, με περισσότερες (18), συντομότερες (20 λεπτών) και ατονότερες δόσεις κίνησης και εργασίας (το τρέξιμο απαγορεύεται εδώ, οι ταχύτητες είναι χαμηλές), κάθε 1 ώρα. Περνάμε σε περισσότερη διασπορά και χαλάρωση.
Τέταρτη φάση: διάρκεια: 1 ημέρα.
Διαμονή στην 1η ζώνη οικισμών, σχεδόν στο κέντρο τής πόλης. Ακόμα περισσότερες (30), συντομότερες (12 λεπτών) και ατονότερες δόσεις κίνησης, κάθε ½ ώρα. Πλήρης διασπορά και χαλάρωση. Οι μύες πλέον έχουν ξεκουραστεί πλήρως. Είναι καινούριοι, ανανεωμένοι και αναγεννημένοι και πανέτοιμοι και πάλιν για την 1η φάση, πάντα σ’ έναν κύκλο 10 ημερών, πράγμα που εξυπακούει δηλαδή πως στο σύστημα μου η εβδομάδα θα καταργηθεί σαν ημερολογιακός δείκτης εργασίας και άθλησης.
Δείτε λοιπόν και δοκιμάστε αυτό το σχέδιο. Εγώ το κατέκτησα πειραματιζόμενος και δεν νομίζω να έχετε εσείς άλλον τρόπο για να μάθετε αν είναι καλό ή όχι από το ίδιο το πείραμα και την δοκιμή.
Δείτε στην συνέχεια την πρόταση μου για τον ελεύθερο έρωτα, την Μητριαρχία και την Ευγονική.
Δείτε τα και σκεφτείτε τι πλεονεκτήματα θα έδινε για το ανθρώπινο γένος το δικαίωμα τών γυναικών να επιλέγουν τους καλύτερους, από κάθε άποψη, άνδρες για να τεκνοποιήσουν. Πόσο πιο ωραίοι θα ήταν οι άνθρωποι σε 20, σε 30 ή σε 40 χρόνια!
Μήπως όμως μ’ αυτό το σχέδιο καταπατώ τα δικαιώματα τών άσχημων ή τών ηλίθιων στερόντας τους την δυνατότητα να αφήσουν απογόνους;
Τι να σας πω; Ίσως. Εγώ πάντως έτσι βλέπω τα πράγματα και θέτω για σας το ερώτημα: είναι σωστό να διαιωνίζονται άσχημοι, διανοητικά ανίκανοι και ανεπιθύμητοι άνθρωποι; Εσείς σαν πατέρας ή σαν μητέρα δεν θα θέλατε να παραδώσετε στον κόσμο ένα όμορφο, έξυπνο, ικανό και ποθητό από κάθε άποψη παιδί; Έπειτα θα προτίνατε στην κόρη σας να κάνει παιδί (και εγγόνι για σας) με έναν άσχημο και φτωχό πνευματικά άνθρωπο όταν έχει την ευχέρεια να το κάνει με έναν ωραίο και πλούσιο πνευματικά άνθρωπο; Τι θα κάνατε;
Γι’ αυτό σάς λέω: ας αφήσουμε τις γυναίκες να διαλέγουν τον πατέρα τού παιδιού τους χωρίς την υποχρέωση να συμβιώσουν κιόλας μ’ αυτόν. Εκείνες θα το κουβαλούν για ενιά μήνες μέσα τους και γι΄αυτό ας τους κάνουμε αυτή την χάρη. Δεν μας στοιχίζει τίποτα. Πιστεύω πως οι γυναίκες είναι προικισμένες με ένα καλό γούστο και θα κάνουν τις σωστές επιλογές.
Να γίνουν όλα τέλεια με την πρώτη γενιά, ίσως είναι δύσκολο αλλά όλα θα βελτιώνονται. Με τον καιρό ο καθένας και η καθεμιά θα παίζουν καλύτερα τον ρόλο τους σαν άνδρες ή σαν γυναίκες. Προσωπικά δεν βλέπω να υπάρχει και άλλος τρόπος για να εξωραΐσουμε την ανθρώπινη φυλή.
Έρωτα ας κάνουν με οπιονδήποτε, αλλά παιδιά θα πρέπει να κάνουν με τους ωραίους. Τι λέτε; Δεν νομίζετε πως αυτό θα έδινε και το κίνητρο στους άνδρες για να προσπαθούν να είναι – στο μέτρο τού δυνατού – πιο ωραίοι και πιο ευγενικοί απέναντι στις γυναίκες για να αποκτήσουν μαζί με την εύνοια της και το προνόμιο να γίνουν οι πατέρες τών παιδιών τους;
Τι πλεονεκτήματα θα έδινε αυτό στην κοινωνία δεν λέγεται. Κι όσο για την πρόταση μου για μείωση τού ορίου ερωτικής ενηλικίωσης τών ανθρώπων, ε τότε μου φαίνεται πως αν είστε ένας ζωντανός και ικανός άνθρωπος, είτε άνδρας είστε είτε γυναίκα, τότε νομίζω πως πρέπει να αρχίσετε κιόλας να ζητωκραυγάζετε. Ή κάνω λάθος;
Δείτε στην συνέχεια το σχέδιο μου για την Νέα Γη. Δείτε τό πώς πραγματικά διευθετώ σ’ αυτήν εκείνες τις 240.000 πόλεις - κράτη.
Και μην νομίζετε πως ήταν κάτι εύκολο να το βρω. Όχι! Κι αυτό είχε τις δυσκολίες του και πήρε, βεβαίως, κι αυτό τον χρόνο του, και μάλιστα τον περισσότερο.
Ήδη την άποψη πως αυτή η γη είναι κατασκευασμένη για να χωρέσει 240.000 πόλεις την έχω καταγραμμένη εδώ και 12 τουλάχιστον χρόνια.
Πώς κατέληξα σ’ αυτό τον αριθμό; Είναι απλό: όταν κατέληξα στον συνολικό αριθμό των κατοίκων μιας πόλης – κράτους και έχοντας πλέον την πεποίθηση πως κατά την επόμενη φάση τού σχεδίου του ο Θεός θα ενεργούσε αυστηρά μαθηματικά και γεωμετρικά, δεν ήταν δύσκολο για μένα για να αποφασίσω πόσες πόλεις – κράτη προόριζε γι’ αυτό τον πλανήτη.
Το εμβαδόν τής πόλης – κράτους που σχεδίασα ήταν δεδομένο (2.025 τετρ. χλμ (45 Χ 45 χλμ), έτσι όπως ήταν δεδομένο και το εμβαδόν τού πλανήτη: 510.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. 240.000 πόλεις τών 2.025 τετραγωνικών χιλιομέτρων μάς δίνουν 486.000.000 τετρ. χλμ. Περισσεύουν 24.000.000 τετρ. χλμ, που είναι λίγο - πολύ η έκταση που κατέχουν οι πόλοι της γής, η μη κατοικήσιμη δηλαδή περιοχή τού πλανήτη.
Πέρασαν, όπως είπα, 12 χρόνια από τότε που κατέληξα σ’ αυτή την άποψη. Την έγραψα, την τύπωσα και σε κάτι φυλλάδια και την άφησα.
Το να πιστεύω όμως πως αυτή είναι η αρμόζουσα, σύμφωνα με τα δεδομένα, διευθέτηση για την Νέα Γη ήταν το ένα θέμα. Το άλλο θέμα ήταν το πώς στο καλό θα κατάφερνα να τακτοποιούσα αυτές τις 240.000 πόλεις - κράτη σε μια σφαιρική γη.
Τι νομίζετε; Θα τετραγώνιζα και την γη έτσι όπως θα τετραγώνιζα και τις πόλεις της; Θα την τετραγώνιζε ο Θεός για το χατίρι μου για να ταιριάξει με το σχέδιο μου ή θα την ορθογώνιζε τελικά αφού η τετραγωνική ρίζα τού 240.000 δεν μου έδινε έναν πλήρη αριθμό;
Αν θάμπαινε σ’ αυτή την διαδικασία για μένα, τότε νομίζω πως μάλλον θα την ορθογώνιζε αφού ο μόνος τρόπος για να πετύχω 240.000 πόλεις σε μια γη με παγωμένους τούς πόλους της είναι να έχω 600 σε μήκος και 400 σε πλάτος. Τι στο καλό σκόπευε να κάνει τελικά δεν το είχα ξεκαθαρισμένο.
Στα κείμενα μου είχα ήδη συγκεντρωμένα κάπια αποσπάσματα από παλιά βιβλία. Από την Αποκάλυψη: ιδού: καινά ποιώ πάντα.
΄Η: και είδον ουρανόν καινόν και γην καινήν. Ο γαρ πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον. Και η θάλασσα ουκ έστιν έτι, ούτε πόνος, ούτε κραυγή ουκ έστιν έτι ... Και την πόλιν, την Αγίαν Ιερουσαλήμ καινήν είδον καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από τού Θεού. Κτλ κτλ.
Από τον Πλούταρχο (στο «περί Ίσιδος και Οσίριδος») είχα βρει κάτι το οποίο αναγόταν στην εποχή τών Πυραμίδων: θα έρθει, έλεγε, μια εποχή όπου η γη θα γίνει επίπεδη και ομαλή κτλ. κτλ. ενώ είχα υπόψιν και κάτι εικόνες από το Κοράνι: πως κάπια μέρα ο Θεός θα σηκώσει τα βουνά όπως τα σύννεφα στον ουρανό και θα τα ρίξει στην θάλασσα και πως θα ισιώσει την γη και θα την κάνει απέραντους κάμπους όπου θα κυλούν ποταμοί.
Τι να συμπέραινα λοιπόν εγώ και τι να σκεφτόμουν; Θα την ίσιωνε τελικά και θα την έκανε επίπεδη με την ακριβή σημασία τής λέξης από την μια άκρη της ως την άλλη ή απλά θα την έκανε να φαίνεται ίσια, επίπεδη και ομαλή για το ανθρώπινο μάτι που είναι στην γη, διατηρόντας συνάμα το σφαιρικό της σχήμα;
Βέβαια αν θέλει ο Θεός μπορεί να κάνει και το ένα και το άλλο. Εκείνος μπορεί να την κάνει να λειτουργεί είτε είναι επίπεδη είτε είναι σφαιρική, είτε είναι τετράγωνη, είτε ορθογώνια, είτε τρίγωνη, είτε στρογγύλη. Το πώς θα το έκανε ήταν δική του υπόθεση και δικό του πρόβλημα. Εγώ τι λόγο θα είχα;
Τα σκεφτόμουν, που λέτε, όλ’ αυτά για καιρό. Ώσπου κατέληξα στο συμπέρασμα πως η γη θα διατηρείτο σφαιρική. Θα φαινόταν μεν επίπεδη για τα μάτια μας, αλλά στην πραγματικότητα το σχήμα της θα παρέμενε σφαιρικό.
Απ’ όσα ξέρω σχετικά η σφαίρα είναι ένα σταθερό σχήμα στο σύμπαν και αυτό θα ίσχυε και για την Νέα Γη έτσι όπως ίσχυε και για την παλιά. Αυτό που θα άλλαζε θα ήταν μόνο η επιφάνεια της.
Έτσι το αίνιγμα παρέμενε για μένα για χρόνια: πώς λοιπόν θα διευθετούσα 240.000 πόλεις σε μια σφαιρική γη;
Ναι μεν είχα ξεκαθαρισμένο το πόσες αλλά παρέμενε τό «πώς».
Το άφησα λοιπόν για χρόνια για να ωριμάσει τάχα μέσα μου αλλά στην πραγματικότητα το άφησα μάλλον γιατί το φοβόμουν. Ας πούμε πως το εύρισκα δύσκολο.
Ώσπου πέρασαν τα χρόνια που πέρασαν και αποφάσισα πως έπρεπε να κλείσει κι αυτό το θέμα. Να τόκανε άλλος για λογαριασμό μου και να μ’ έβγαζε από τον κόπο και την υποχρέωση δεν υπήρχε περίπτωση, κι έτσι το ξεκαθάρισμα και αυτού του ζητήματος κατέληξε να γίνει κι αυτό μια προσωπική μου και πάλιν υπόθεση.
Μια πρώτη απόπειρα να κλείσω το θέμα την έκανα πριν μερικούς μήνες. Νέα σχέδια άρχισαν να μπαίνουν στα χαρτιά μου. Οι κύκλοι αντικατέστησαν σιγά σιγά τα τετράγωνα και σύντομα οι σφαίρες εισέβαλαν στο σπίτι μου.
Ήδη πλησίαζε μια νέα εκλογική μάχη στην χώρα μου και αυτή μού έδινε το κίνητρο να τελιώνω μια ώρα αρχύτερα. Όταν έμπαινα στον αγώνα είχα ήδη μια πιο ξεκάθαρη εικόνα τού ζητήματος.
Το άφησα για λίγο εξαιτίας τής προεκλογικής μου εκστρατείας, όπως το παραμέλησα και πριν την εκστρατεία για βιοποριστικούς λόγους, αλλά ποτέ δεν έχασα από το μιαλό μου την υποχρέωση να το κλείσω σύντομα.
Το πώς εξελίχτηκε και πώς κατέληξε ο τελευταίος μου εκλογικός αγώνας σάς το έχω ήδη διηγηθεί. Οι χαμένοι βγήκαν κερδισμένοι και οι κερδισμένοι βγήκαν χαμένοι. Οι νικητές ηττήθηκαν και οι ηττημένοι νίκησαν. Η ίδια παλιά ιστορία σε επανάληψη. Σας την έχω ήδη πει.
Όταν λοιπόν τελείωσε όπως τελείωσε εκείνη η ιστορία και γύρισα σπίτι μου, γύρισα με την απόφαση πως δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το ζήτημα ανοικτό για πολύ ακόμα.
Μαζί με την απόφαση αυτή όμως πήρα και την απόφαση να πάω προσωπικά στην Ευρώπη και να πω προσωπικά την ιστορία μου. Και πού στην Ευρώπη θα πήγαινα; Στο κέντρο φυσικά θα πήγαινα, στο άντρο της: στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο. Θα πήγαινα και στην μητέρα – Ελλάδα, στους ισχυρούς και στις εξουσίες. Ήθελα να τους πω όλη την ιστορία, όλο το παράπονο μου και όλη την αλήθια για ότι μου έκαναν οι συμπατριώτες μου για πέντε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.
Αυτή λοιπόν η απόφαση να πάω στην Ευρώπη μού έδωσε και το κίνητρο για να κλείσω το τελευταίο μου ζήτημα το συντομότερο δυνατόν. Θεώρησα ότι όφειλα να πάω εκεί έχοντας πρώτα κλείσει μ’ αυτό το ζήτημα, έχοντας κατακτήσει και τούτο το θέμα και έχοντας οπλισθεί με ένα νέο όπλο.
Ναι μεν είχα ως τώρα ως όπλο την πόλη μου, ένα δυνατό όπλο πιστεύω, όμως πίστευα πως η παρουσίαση ενός νέου όπλου θα τους έκανε να αντιληφθούν καλύτερα με πιόν έχουν να κάνουν και να προσέξουν και να πιστέψουν την ιστορία και την άποψη μου.
Από τότε που τελείωσε η τελευταία εκλογική μου περιπέτεια πέρασαν ως αυτή την ημέρα που γράφω αυτό το κείμενο 2½ περίπου μήνες.
Κατάφερα τίποτα ως τώρα; Πιστεύω πως κάτι κατάφερα, έστω και αν δεν θεωρώ ότι ολοκληρώθηκε το όλο έργο.
Μου πήρε περισσότερο χρόνο απ’ όσον υπολόγισα στην αρχή; Ναι, μου πήρε. Και διπλάσιο και τριπλάσιο, κι ίσως και τετραπλάσιο.
Έκανα λάθη στην εξέλιξη τού έργου μου; Ασφαλώς και έκανα. Για όπιον δοκιμάζει να βρει ή να κάνει κάτι καινούριο, αυτό είναι αναπόφευκτο. Είναι ας πούμε μέρος τού παιχνιδιού, αλλά εδώ ήμουν για να τα βρίσκω και να τα διορθώνω.
Γενικά πιστεύω πως τα πήγα καλά. Έλυσα όλα τα τεχνικά προβλήματα που βρήκα μπροστά μου και προχώρησα.
Κάπιες ατέλειες βέβαια μπορείτε να τις διακρίνετε στα σχέδια μου αν θελήσετε να τα βάλετε κάτω από το μικροσκόπιο αλλά κι αυτό ήταν αναπόφευκτο αφού τα μέσα που χρησιμοποίησα ήταν κατά ένα τρόπο «πρωτόγονα» και αυτοσχέδια.
Κατά τ’ άλλα νομίζω πως μ’ αυτά και με κείνα τα σχέδια πετυχαίνω να σας δείξω πως εκείνο το πλάνο για την διευθέτηση 240.000 πόλεων – κρατών σε μια σφαιρική γη είναι και δυνατό και πραγματοποιήσιμο.
Κατ’ αρχάς χώρισα τις σφαίρες στις οποίες εργάστηκα σε 36 ζώνες πόλεων – κρατών, 18 για το βόρειο και 18 για το νότιο ημισφαίριο. Στην συνέχεια έκανα μια διευθέτηση κατά ομάδες πόλεων (10 Χ 10).
Μπορείτε να δείτε στην σφαίρα πως αριθμώ 2400 «τετράγωνα» (1200 για το βόρειο και 1200 για το νότιο ημισφαίριο) τών 100 πόλεων το καθένα.
Κι όμως ενώ μ’αυτή την διευθέτηση μπορεί να μην υπάρχουν προβλήματα για τις ζώνες πόλεων κοντά στον Ισημερινό, όμως για τις ζώνες μακριά από τον Ισημερινό, κι ιδίως κοντά στους πόλους, υπάρχουν εάν επιμένω στην κατά ομάδες διευθέτηση. Αν θελήσω δηλαδή να έχω σε ευθεία τις 10 κάθετες προς τον Ισημερινό πόλεις στις μικρές ζώνες, τότε επειδή η ζώνη στενεύει στο ένα σημείο της, θα στενέψουν και οι πόλεις ανάλογα. Και ναι μεν μπορεί αυτό το στένεμα να μην αγγίξει τις οικιστικές ζώνες τής υπαίθρου, όμως θα αγγίξει ένα ποσοστό γεωργικής έκτασης, κάτι που σημαίνει ότι κάπιο μέρος τών οικισμών θα χάσει την άμεση επαφή του με τον απαραίτητο γι’ αυτό ζωτικό γεωργικό χώρο. Αντί λοιπόν να βάλω μηχανισμούς ώστε να μεταφέρω ανθρώπους σε κάπιο απόμακρο γι’ αυτούς σημείο τής υπαίθρου, κρίνω ότι είναι φρονιμότερο να εγκαταλείψω το πλάνο τής κατά ομάδες διευθέτησης και να υιοθετήσω το πλάνο τής κατά πόλιν διευθέτησης, οπότε οι πόλεις όλες μένουν ακέραιες – σαν σφραγίδα πάνω στην γη – και έτσι δεν χρειάζεται καμία άσκοπη μετακίνηση ανθρώπων σ’ αυτό ή σε κείνο το σημείο τής υπαίθρου.
Αυτήν την κατά πόλιν διευθέτηση όμως δεν μπορώ να την επεξεργαστώ πάνω στο μέγεθος των σφαιρών στις οποίες επεξεργάστηκα την κατά ομάδες διευθέτηση. Χρειάζομαι γι’ αυτό μια μεγαλύτερη σφαίρα, μια σφαίρα με διάμετρο ενός, δίο ή περισσότερων μέτρων, πράγμα που θα μου στοιχίσει και σε χρόνο και σε χρήμα, και γι’ αυτό θα το αφήσω για λίγο αργότερα. Μιάν όμως κατά πόλιν διευθέτηση στα χαρτιά την έχω ήδη επιχειρήσει και βλέπω ότι είμαι κοντά στον στόχο μου. Υπό κάπιες προϋποθέσεις μπορώ να βρω 50, 100 ή 150 πόλεις περισσότερες από τις 240.000 και υπό κάπιες άλλες προϋποθέσεις 50, 100 ή 150 λιγότερες, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι μέσα στον στόχο.
Δεν με ανησυχεί. Με λίγη ακόμα προσπάθεια και επιμονή θα κλείσει κι αυτό οριστικά.
Έστω όμως και χωρίς αυτό το οριστικό κλείσιμο νομίζω πως σας το έχω κάνει ήδη ξεκάθαρο πως αυτός ο πλανήτης έχει κατασκευαστεί σύμφωνα με έναν μαθηματικό και γεωμετρικό σχεδιασμό για να χωρέσει συγκεκριμένο αριθμό πόλεων, με συγκεκριμένες διαστάσεις, με συγκεκριμένο αριθμό κατοικιών και με συγκεκριμένο αριθμό κατοίκων.
Αν μπείτε λοιπόν στον κόπο και πολλαπλασιάσετε 240.000 πόλεις επί 240.000 κατοίκους, τότε θα βρείτε έναν πληθυσμό 57.600.000.000 κατοίκων.
Θα μου πείτε: πού θα βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι αφού τώρα είμαστε πάνω – κάτω μόνο 7 ή 8.000.000.000; Και αν βρεθούν πού θα τους βάλουμε να ζήσουν; Ήδη τόσοι που είμαστε στην γη είμαστε πολλοί.
Ναι! Δεν έχετε άδικο, αλλά μην ξεχνάτε πως εγώ σάς μιλάω για μια Νέα Γη, για μια Γη χωρίς θάλασσες, χωρίς βουνά και χωρίς ερήμους. Σας μιλώ για μιαν απέραντη και εύφορη πεδιάδα που θα απλώνεται σ’ όλη την γη – πλην των πόλων, για μιαν απέραντη πεδιάδα που θα διασχίζεται από εκατοντάδες ποτάμια που θα ξεκινούν από την μια άκρη τής γης και θα τελιώνουν στην άλλη. Για τέτια γη μιλάω εγώ, κι αυτήν σχεδιάζω.
Κατά τα άλλα θα παραμένει η απορία σας για το πού θα βρεθούν τα άλλα 50 δισεκατομμύρια ανθρώπων για να κατοικήσουν την Νέα Γη.
Η απάντηση είναι αυτή: αυτά τα 50 δισεκατομμύρια θα είναι οι άνθρωποι που έζησαν πριν στην γη και έχουν πεθάνει και εκείνη την συγκεκριμένη μέρα θα αναστηθούν και θα σμίξουν μαζί μας στην Νέα Γη.
Αυτός άλλωστε που υποσχέθηκε μια Νέα Γη υποσχέθηκε και την ανάσταση τών νεκρών.
Δεν το συζητώ αυτό. Το θεωρώ πλέον ως δεδομένο. Η ζωή μας δεν τελιώνει με τον θάνατο. Μπορεί να παύει για ένα διάστημα, μεγάλο για τις παλιές γενεές και μικρό για τις νέες, αλλά είναι σε αναμονή για μια νέα αρχή.
Έτσι το θέτω εγώ: αν υπάρχει Θεός, τότε όλα είναι δυνατά. Κι όσο για το αν υπάρχει ή όχι, εγώ νομίζω πως σας το αποδεικνύω κατά τρόπο μαθηματικό και γεωμετρικό. Ο Θεός υπάρχει και έχει σχέδιο γι’ αυτή την Γη, έχει μάτι και βλέπει αυτή τη Γη και ένα σύστημα που καταγράφει την κάθε κίνηση, την κάθε πράξη και τον κάθε διαλογισμό κάθε ανθρώπου που υπάρχει και ανασαίνει σ΄ αυτό τον κόσμο.
Πότε τέλος πάντων θα αποκαλύψει το σχέδιο του;
Τι να σας πω; Για όπιον ήθελε να μάθει ή να ακούσει οι ενδείξεις για τις προθέσεις του υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό και ήταν διαθέσιμες για κάθε ενδιαφερόμενο.
Με μένα τώρα ας πούμε πως έχετε τις αποδείξεις. Και μάλιστα μαθηματικές και γεωμετρικές αποδείξεις.
Μην αμφιβάλλετε λοιπόν για το αν θα πραγματοποιήσει ο Θεός το σχέδιο και την υπόσχεση του. Σίγουρα θα τα πραγματοποιήσει. Η Νέα Γη θα είναι σύντομα η πρώτη μεγάλη πραγματικότητα, και η ανάσταση τών νεκρών η δεύτερη.
Άραγε δεν έχετε κανέναν δικό σας άνθρωπο που να έχει πεθάνει, έναν πατέρα ή μια μητέρα, έναν παππού ίσως ή μια γιαγιά, ένα παιδί, έναν αδελφό ή έναν φίλο που θα θέλατε να τον δείτε να βγαίνει από το χώμα ωραίος και δυνατός φορόντας την πιο αστραφτερή του νεότητα για να ζήσει ξανά μαζί σας από την αρχή σε μια Νέα Γη, χωρίς αρώστιες, χωρίς πόνο και χωρίς θάνατο;
Αν ναι, τότε θεωρώ ότι σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα, ένα μήνυμα που αξίζει να το διαδώσετε σε όλο τον κόσμο.
Πότε όμως και κάτω από πιές προϋποθέσεις θα δοθεί στους ανθρώπους η Νέα Γη και η Νέα Ζωή; Και άραγε θα δοθεί σαν τιμωρία ή σαν ανταμοιβή στο ανθρώπινο γένος;
Σας ζητώ να μπείτε στην θέση αυτού που μπορεί να δώσει και το ένα και το άλλο όποτε το θέλει και όπως το θέλει, και την τιμωρία και την ανταμοιβή.
Ας δούμε λοιπόν τι έκανε και τι κάνει ο άνθρωπος για τους άλλους ανθρώπους στην γη ή τι κάνει για την φύση. Δείχνει αγάπη και σεβασμό για τους άλλους ανθρώπους; Λίγον, έστω, οίκτο ή λίγη συμπόνια; Δείχνει αγάπη και σεβασμό για την φύση;
Μου φαίνεται πως ούτε το ένα γίνεται ούτε το άλλο. Κανένας σεβασμός για τον άνθρωπο και κανένας σεβασμός για την φύση. Ούτε ο ΟΗΕ σώζει τον άνθρωπο, ούτε οι συμφωνίες για το περιβάλλον σώζουν την φύση.
Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από έλλειψη νερού, από έλλειψη φαγητού ή από έλλειψη μυϊκής άσκησης. Τερατόμορφες και χαώδεις πόλεις κατακλύζουν την γη απ’ άκρου σ’ άκρον. Η φύση και το περιβάλλον σφαγιάζονται χάριν τών δεικτών ανάπτυξης. Άναρχη οικοδόμηση παντού, άναρχη εργασία και απασχόληση, άναρχη παραγωγή αγαθών, νοθευμένα αισθήματα, νοθευμένες τροφές, νοθευμένα σώματα, νοθευμένη ζωή, νοθευμένοι άνθρωποι, νοθευμένες ψυχές, όλα νοθευμένα, όλα στην τύχη κι όλα στον αέρα.
Τι νομίζετε λοιπόν πως θα άξιζε στο ανθρώπινο γένος γι’ αυτή την κατάσταση; Και κυρίως: τι θα άξιζε στους ισχυρούς γι’ αυτή την κατάσταση; Τιμωρία ή ανταμοιβή;
Εγώ νομίζω πως θα μας άξιζε μάλλον το πρώτο. Δυστυχώς δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο για ν’ αξίζουμε το δεύτερο.
Ελάτε λοιπόν στην θέση του. Εσείς θα ανταμοίβατε ένα παιδί σας που βλέπετε ότι καταστρέφει αυτό που του δώσατε ή ένα παιδί σας που βλέπετε ότι προσπαθεί να κάνει το καλύτερο δυνατό γι’ αυτό;
Εάν νομίζετε πώς υπάρχει μια λογική στο σχέδιο τού Θεού και αν αυτή η λογική τού Θεού είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τής ανθρώπινης λογικής, τότε πώς θα ενεργούσατε;
Έστω και αν υποθέσουμε πως η ανταμοιβή είναι το μόνο πλάνο στον θεϊκό σχεδιασμό για τον άνθρωπο, όμως δεν νομίζω πως θα μας την πρόσφερε τελικά εάν δεν έβλεπε πρώτα πως προσπαθούμε πραγματικά γι’ αυτό το καλύτερο. Έχω την εντύπωση πως θα αναμένει κι αυτός κάτι από μας για να το κάνει επιτέλους, διαφορετικά θα αναβάλλει την πρόθεση του επ’ αόριστον. Χρειάζεται μιαν αιτιολογία για να το κάνει, κι αυτή την αιτιολογία μόνο οι ζωντανοί μπορούν να του την δώσουν. Αν δεν την έχει θα το αφήσει για αργότερα.
Πιά είναι αυτή η αιτιολογία;
Κάτι σας είπα πριν γι’ αυτό: πρέπει να δει ο Θεός ότι κάνουμε το καλύτερο για την Γη που μας παρέδωσε και για τους ανθρώπους που υπάρχουν μαζί μας αυτή την στιγμή σ’ αυτή την Γη. Πρέπει να σώσουμε την γη και τον άνθρωπο. Πρέπει να σεβαστούμε την Γη, πρέπει να προστατεύσουμε την φύση, πρέπει να κάνουμε τον χώρο ωραιότερο απ’ ότι τον βρήκαμε, να κάνουμε τον αέρα καθαρότερο απ’ ότι τον βρήκαμε και παράλληλα να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τραφούν οι πεινασμένοι, να ντυθούν οι ρακένδυτοι, να στεγαστούν οι άστεγοι, να γιατρευτούν οι άρωστοι και να ευτυχίσουν οι δυστυχισμένοι.
Μπορεί αυτή η γη να μην είναι τόσο φιλική για τον άνθρωπο και μπορεί πολλά από τα δεινά τών ανθρώπων να οφείλονται στις μη φιλικές δραστηριότητες αυτής της γης, όμως θα μπορούσαμε σαν ανθρώπινο είδος να πετύχουμε αυτό τον στόχο.
Νομίζετε λοιπόν πως ο Θεός που βλέπει και καταγράφει τα πάντα δεν θα το έβλεπε αυτό; Νομίζετε πως δεν θα συγκινείτο μ’ αυτό και δεν θα αντιδρούσε σ’ αυτό;
Προσέξετε όμως γιατί αυτό νομίζω δεν είναι αρκετό για να μας ανταμοίψει με μια Νέα Γη, ή πως, ίσως, θάλεγα, μπορεί να είναι αρκετό για να μας ανταμοίψει με μια Νέα Γη αλλά όχι και με μια οικοδομημένη Νέα Γη.
Μακάρι να μας έδινε την Νέα Γη, έστω και μη οικοδομημένη, με μόνη την δικαιολογία πως θρέψαμε τούς πεινασμένους τής Γης, πως στεγάσαμε τούς άστεγους και προστατεύσαμε το περιβάλλον. Κάτι θάταν κι αυτό για τον άνθρωπο αλλά εγώ προσωπικά πιστεύω πως μπορεί ο άνθρωπος να προσβλέπει και σε κάτι παραπάνω εάν αποφασίσει να κάνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό.
Πιό θα ήταν αυτό το περισσότερο; Να: το να οικοδομήσει ξανά από την αρχή αυτή την παλιά Γη σύμφωνα με ένα σχέδιο που θα σέβεται τον άνθρωπο και την φύση, να οικοδομήσει πόλεις που να λειτουργούν κατά τρόπο που να σέβονται τον άνθρωπο και την φύση.
Το σχέδιο αυτών των πόλεων είναι ήδη στην διάθεση σας, κι αυτο είναι ίδιο για όλες τις πόλεις, για όλες τις χώρες και για όλες τις ηπείρους. Ένας χάρτης μού χρειάζεται και θα σας δείξω πόσες πρέπει να οικοδομήσετε στην Ευρώπη, πόσες στην Ασία, πόσες στην Αφρική, πόσες στην Αυστραλία και πόσες στην Αμερική. Ήδη κάπια σχέδια για την Ελλάδα και την Γερμανία (και για όλη την Ευρώπη) θεωρώ ότι τα έχετε στα χέρια σας. Πιστεύω ότι σας δίνω μ’ αυτά μια ιδέα για το πώς προτίθεμαι να χειριστώ το ζήτημα.
Κατ’ αρχάς χρειάζομαι μια, κατά το δυνατόν, επίπεδη έκταση 20 (και κάτι – 20,25 κατ’ακρίβειαν) τετραγωνικών χιλιομέτρων για την πόλη και 2, κι ίσως 3, 4 ή και 5 χιλιάδες, εάν είναι ελλιπής η πεδινή έκταση, για την ύπαιθρο. Πλάι σ’ αυτό θα κάνω το ίδιο και πλάι σ’ αυτό και πάλι το ίδιο ή παρόμοιο μέχρι να οικοδομηθεί και να λειτουργήσει σύμφωνα μ’ αυτό το σχέδιο όλος ο πλανήτης.
Θέλω να πιστεύω πως είναι επιθυμία τού Θεού να το δει κι αυτό να γίνεται προτού αποφασίσει να δώσει στον άνθρωπο μια Γη καινούρια και οικοδομημένη.
Σας θυμίζω τόν λόγο του: καθετί καλό που θα κάνουμε θα μας το δώσει στο εκατονταπλάσιο. Σκεφτείτε το και δεν αποκλείεται σ’ αυτή την περίπτωση να λειτουργήσει αυτό τοις μετρητοίς. Εξετάστε το: πόσες πόλεις μπορούν, με βάση την υπάρχουσα πεδινή έκταση, να είναι βιώσιμες σ’ αυτή την παλιά Γη; 15, 20, 30 ή 40 χιλιάδες; Ας πούμε πως εγώ εισηγούμαι 24.000 ως 30.000. 9500 ως 12.000 για την Ασία, 6.000 ως 7.500 για την Αμερική, 5.000 ως 6.000 για την Αφρική, 500 ως 1000 για την Αυστραλία και 3.000 ως 3500 για την Ευρώπη. Στην Νέα Γη θα είναι 240.000. Μια σχέση δηλαδή 1 προς 10 ή 1 προς 8. Ας είναι τελικά. Ας μας τις δώσει και στο 10πλάσιο ή στο 8πλάσιο, και πάλι θα είμαστε ικανοποιημένοι.
Σας θυμίζω επ’ ευκαιρίας την Αποκάλυψη: και είδον την πόλιν, την Αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν εκ του ουρανού. Κτλ κτλ.
Τι νομίζετε; Δεν έχει ο Θεός, ο Θεός που έπλασε το σύμπαν και το κάνει να λειτουργεί μ΄ ένα σύστημα οικολογικά τέλειο, τον τρόπο να μεταφέρει ως εδώ 240.000 πόλεις και να τις φυτέψει στην καινούρια γη που θα κατασκευάσει;
Τον έχει και τον παραέχει. Είναι στο χέρι του να το κάνει όποτε θελήσει να το κάνει.
Ναι, μόνο που το θέμα δεν είναι τό τι είναι στο χέρι τού Θεού να κάνει αλλά το τι είναι στο χέρι τού ανθρώπου να κάνει. Αυτό ας κοιτάξουμε να δούμε και αυτό ας κοιτάξουμε να κάνουμε, και όσο γι’ αυτό που θα πρέπει να κάνει ο Θεός θα το κάνει την ώρα που θα του δείξουμε ότι το αξίζουμε.
Προσέξετε λοιπόν. Προσέξετε το ενδεχόμενο και την προοπτική που θέτω ενώπιον σας. Σας θέτω την προοπτική μιας Νέας και Οικοδομημένης Γης, την προοπτική μιας Νέας Ζωής και ενός Νέου Ανθρώπου. Εάν υποθέσουμε λοιπόν πως η έλευση και η πραγματοποίηση αυτής της προοπτικής εξαρτάται από σας, τότε τι νομίζετε ότι πρέπει να αποφασίσετε και πώς νομίζετε ότι πρέπει να προχωρήσετε;
Τα δεδομένα που έχετε μπροστά σας είναι δίο: έχετε από την μια την παλιά Γη, μια Γη ατελή, εδαφικά ανώμαλη και κλιματικά άστατη, αφιλόξενη στα πλείστα της μέρη, εχθρική συχνά – πυκνά, εδώ συγκεντρωμένες απέραντες εκτάσεις βουνών ή ερήμων και αλλού απέραντες εκτάσεις θαλασσών και ωκεανών. Αλλού πλημμύρες, τσουνάμια, σεισμοί κ.ο.κ κι αλλού ξηρασίες, καύσωνες και παγωνιά. Οι εύκρατες και φιλικές για τον άνθρωπο περιοχές είναι λίγες, κι αυτές απειλούνται ήδη από την αλόγιστη επέμβαση τού ανθρώπου πάνω στην φύση.
Οι προοπτικές γι’ αυτή την Γη είναι μάλλον πολύ δυσοίωνες, το κακό χειροτερεύει από την μια μέρα στην άλλη αλλά δεν υπάρχει μια παγκόσμιας εμβέλειας στρατηγική για να σωθεί το περιβάλλον. Αυτοί που νιάζονται πραγματικά και μπορούν να δώσουν κάπια λύση δεν έχουν καμιά εξουσία και εγώ που διαθέτω και προτίνω την καλύτερη, ιδού τι έπαθα από τους άρχοντες τής χώρας μου.
Η προοπτική να καταστρέψουμε αυτό τον πλανήτη είναι ολάνοικτη μπροστά μας και η προοπτική να φύγουμε και να πάμε σ’ έναν άλλον κατάκλειστη.
Η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική είναι αυτή που θέτω εγώ μπροστά σας και κάνετε καλά να την πάρετε στα σοβαρά. Ας πούμε πως αυτή η προοπτική αποτελεί μονόδρομο για τον άνθρωπο και για τον χώρο του. Άλλη επιλογή και άλλη διέξοδο δεν βλέπω να έχει.
Αυτή η προοπτική είναι μια χαρμόσυνη προοπτική για τον άνθρωπο, ναι, μόνο που, όπως σας είπα, πρέπει να κάνουμε και μείς κάτι για να την αξίζουμε.
Πιά είναι αυτή η προοπτική που θέτω μπροστά σας για να σας πείσω πως αξίζει η προσπάθεια;
Αυτή είναι. Διαβάστε την και μετά κλείστε τα μάτια και φαντασθείτε την. Φαντασθείτε μια Καινούρια Γη, μια τέλεια σε σχήμα και σε διάταξη Γη, μια Γη ομαλή, φιλόξενη και φιλική για τον άνθρωπο σε όλη την έκταση της. Φανταστείτε μιαν απέραντη και γόνιμη πεδιάδα με γλυκά νερά να τρέχουν και να ξεπροβάλλουν από παντού, διαθέσιμα όλα για να τα πιούμε και να τα κολυμπήσουμε και να ποτίσουμε με αυτά τους αγρούς, μια Γη με ήπιες και αποδεκτές για το ανθρώπινο δέρμα θερμοκρασίες, με ωραίες και λειτουργικές πόλεις και με ωραία και λειτουργικά κτίρια. Φανταστείτε μια Γη κοσμημένη με ωραίους, υγιείς, ευτυχισμένους και ερωτικούς ανθρώπους, ανθρώπους γεμάτους με όρεξη για ζωή και για αισθήματα, ανθρώπους φιλικούς και στοργικούς, πρόθυμους όλους να σε ωφελήσουν παρά να σε βλάψουν. Φανταστείτε μια Γη και έναν άνθρωπο χωρίς αρώστιες, χωρίς βάσανα, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχια, χωρίς γηρατιά και χωρίς θάνατο. Φανταστείτε έναν απέραντο κήπο γήινων απολαύσεων, έναν οικολογικό, έναν εργασιακό, υγιολογικό, διαιτητικό και ερωτικό παράδεισο. Φανταστείτε μιαν άνοιξη παντοτινή, μιαν ειρήνη και μιαν ευτυχία παντοτινή.
Τι νομίζετε; Αξίζει τον κόπο να κάνετε κάτι γι’ αυτό; Αξίζει να προσπαθήσετε;
Αν νομίζετε πως το αξίζει, τότε προσέξετε με. Το πιός είμαι και πιά είναι η προσωπική μου ιστορία σάς τα είπα. Σας είπα: είμαι πολίτης τής Κύπρου, μιας μικρής χώρας – μέλους τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήμουν υποψήφιος για το ανώτατο αξίωμα τής χώρας μου (για την προεδρία δηλαδή) πριν 5 χρόνια, το 2003, αλλά και φέτος, το 2008.
Πήρα – ναι! – και στις δίο εκλογικές αναμετρήσεις το 73 περίπου τοις εκατόν τών ψήφων αλλά χάρις στην επέμβαση τών πολιτικών αρχόντων τής χώρας μου, αλλοιώθηκε πλήρως το αποτέλεσμα.
Σας είπα πως χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα το ότι αποτελούσα απειλή για τους θεσμούς, άνκαι στην ουσία αυτό που ξέρουν όλοι είναι πως αποτελούσα μάλλον απειλή για τα οικονομικά τους προνόμια και για το πολιτικό τους μέλλον παρά για τους θεσμούς. Αποτελούσα βέβαια και απειλή για τους θεσμούς αλλά αυτό δεν νομίζω να τους ένιαζε πολύ.
Ξεκίνησα τούς πολιτικούς μου αγώνες έχοντας πρόθεση και φιλοδοξία να ευεργετήσω τούς πάντες και τα πάντα έτσι όπως μόνο εγώ ήξερα και μπορούσα να το κάνω.
Φιλοδόξησα να γίνω για τους ανθρώπους ο καλύτερος φίλος, ο καλύτερος ευεργέτης και φύλακας τους, αλλά οι αντίπαλοι μου με μεταχειρίστηκαν σαν τον χειρότερο τους εχθρό.
Χωρίς αμφιβολία κάπιο ολέθριο πάθος τούς έχει οδηγήσει σε κείνες τις αποφάσεις, κι αυτό το πάθος είναι ας πούμε κοινό σε όλες τις δημοκρατίες.
Αυτό το πάθος είναι ο φθόνος, κι είναι το πιο διαδεδομένο πάθος ανάμεσα στους ανθρώπους.
Πιστέψτε με: δεν έκανα οτιδήποτε μέχρι τώρα χωρίς να το συναντήσω μπροστά μου. Τόσα χρόνια διαφημίζω στον τόπο μου το ωραιότερο Όραμα, διαφημίζω το καλύτερο πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα, είμαι ο δημοφιλέστερος πολιτικός και όμως δεν μπόρεσα ακόμα να πάρω ένα αξίωμα.
Ξέρω βέβαια πως για τον ανώνυμο λαό είμαι ο αρχηγός και ο πρόεδρος και μου το δείχνουν οι άνθρωποι κάθε φορά που θα με συναντήσουν στον δρόμο τους, όμως τι είμαι για σας; Θα με προσέξετε εσείς όταν δεν έχω κανένα όνομα και κανένα αξίωμα; Θα με προσέξετε όταν είμαι ένας κανένας;
Και σαν τι τέλος πάντων έρχομαι σε σας; Σαν ένας πρόεδρος και προφήτης υπό διωγμόν τον 21ο αιώνα μΧ, σαν ένας οραματιστής που αναζητεί γη και λαό για το Όραμα του, σαν ένας ονειροπόλος ή ένας μανιακός;
Όπως και να το δείτε θεωρήστε ότι έρχομαι κυρίως σαν ένας φίλος. Δεχθείτε με λοιπόν τουλάχιστον σαν έναν φίλο αν δεν με δέχεστε σαν πρόεδρο. Δεχθείτε με σαν έναν άνθρωπο που φέρνει φιλικές προτάσεις για σας.
Μην με δεχθείτε και μην με μεταχειρισθείτε και σεις σαν εχθρό. Έστω και αν ξυπνάω μέσα σας το γνωστό και κοινό για τους ανθρώπους και για τις δημοκρατίες πάθος, όμως προσέξετε με λίγο. Στο κάτω κάτω δεν βλέπω να αποτελώ απειλή για το αξίωμα σας, έστω και αν, ενδεχομένως, αποτελώ απειλή για τις καθιερωμένες αξίες και προτεραιότητες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κυρίως όμως δεχθείτε, ή προσέξετε έστω, τις προτάσεις μου. Έστω και αν μπορεί εγώ προσωπικά να προκαλώ την αντιπάθεια ή την περιφρόνηση σας (ίσως για το ντύσιμο ή για το διάδημα μου δεν ξέρω), όμως θέλω να δείτε τις προτάσεις μου προσεκτικά.
Δείτε τις και σκεφτείτε τις. Είτε νομίσετε είμαι εγώ έτσι είτε αλλιώς, όμως θέλω να δείτε τις προτάσεις μου. Κυρίως θέλω να δείτε μήπως και θα μπορούσαν να σας είναι χρήσιμες.
Δείτε τα σχέδια μου όλα και, όπως σας είπα, ζητήστε και την άποψη τών σοφών σας και των επιστημόνων σας και των ειδικών σας και των εμπειρογνωμόνων σας και αν σας πείσουν ότι είναι σωστές και συμφέρουσες για σας και για τους λαούς σας, τότε κρατήστε εκείνες και αφήστε εμένα.
Αν δεν με θέλετε εμένα ανάμεσα σας ως πρόεδρο και προτιμάτε και σεις να με έχετε στο περιθώριο, αν με θεωρείτε κακό, ύπουλο και υστερόβουλο, αν με βρίσκετε απεχθή ή απαίσιο (δεν ξέρω. Ίσως όταν με βλέπετε να βλέπετε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που βλέπω εγώ στον καθρέφτη ή στις φωτογραφίες μου. Ίσως βλέπετε ένα τέρας ή μια οχιά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά εγώ νομίζω πως δείχνω ένας προσιτός, γλυκός, καλοσυνάτος, συμπαθής και αξιαγάπητος άνθρωπος, ή κάνω λάθος;) κι αν, συνεχίζω, με θεωρείτε σαν έναν χούλιγκαν ή έναν αντάρτη που απειλεί να χαλάσει την υπάρχουσα τάξη ή αν, έστω, φοβάστε μήπως και σας κλέψει κάπιος την παράσταση ή μήπως κοιτάξουν και προσέξουν οι άνθρωποι κάπιον περισσότερο από σας, τότε αφήστε με στο περιθώριο και στην αφάνεια, αρκεί να δεχθείτε τις προτάσεις μου.
Αν νομίζετε πως θα σας μειώσει και θα σας υποβιβάσει η εμφάνιση μου στην πολιτική σκηνή τής Ευρώπης , τότε αφήστε με στο παρασκήνιο, αρκεί να δεχθείτε τις προτάσεις μου, γιατί αυτές με ενδιαφέρουν κυρίως και όχι η προβολή και η φήμη μου. Στο κάτω – κάτω εγώ έχω ήδη ξεκαθαρίσει καί τις προτεραιότητες καί τις ανάγκες μου.
Αυτές λοιπόν τις προτεραιότητες και αυτές τις ανάγκες δεν είναι ούτε η φήμη ούτε η προβολή που μπορούν να μου τις ικανοποιήσουν αλλά η συστηματική άσκηση και ένα , επαναλαμβάνω, επιμελημένο σύστημα καλών συνηθειών, ένα σύστημα που όταν το πετύχεις σε κάνει να αισθάνεσαι και πρόεδρος και βασιλιάς και Θεός, και το οποίο με αυτούς και με εκείνους τους πολιτικούς μου αγώνες επιδιώκω απλώς να κάνω προσιτό σε όλους. Θέλω δηλαδή να κάνω και τους συνανθρώπους μου να νιώσουν και κείνοι πως χωρίς να είναι τίποτα είναι κάπιοι και είναι κάτι.
Δείτε λοιπόν τις προτάσεις και το Όραμα μου για τους ανθρώπους και για τον κόσμο, δείτε αυτό και όχι εμένα γιατί το πιθανότερο είναι πως τα πάθη δεν θα σας επιτρέψουν να δείτε εμένα όπως μου αξίζει να με δείτε. Γιατί σίγουρα αποτελώ – και πάντα θα αποτελώ – μια θανάσιμη απειλή για τον κάθε άνθρωπο αυτού του κόσμου που έχει μια μικροφιλοδοξία. Δυστυχώς για κάπιους εγώ έχω μεγάλες φιλοδοξίες, και αυτές δεν είναι καινούριες. Από την εφηβεία μου ήδη δήλωνα ότι φιλοδοξούσα να επισκιάσω με το έργο μου όλους τους μεγάλους άνδρες τής ιστορίας και όχι απλά τούς προέδρους ή τους πρωθυπουργούς αυτής ή εκείνης τής χώρας ή της ηπείρου.
Μήπως όμως μπορώ να αποσυνδέσω το Όραμα και τις φιλοδοξίες μου από εμένα τον ίδιο; Γίνεται αυτό; Αν γίνεται να το κάνω αλλά δεν μου φαίνεται. Είτε καλώς είτε κακώς έχουμε όλοι ένα εγώ και, όπως λέω, μέσα από αυτό το εγώ ζούμε, υπάρχουμε, σκεφτόμαστε, αγωνιζόμαστε, αγαπάμε ή αγαπιόμαστε, νικάμε ή νικόμαστε. Να το αλλάξω δεν γίνεται.
Αλλά, φίλοι μου, νομίζετε πως είναι σωστό να με φθονήσετε και να με παραμερίσετε επειδή έχω φολοδοξίες; Δεν θάταν φρονιμότερο να εξετάσετε πρώτα τι προτάσεις έχω για τους ανθρώπους, αν μπορούν να λειτουργήσουν για το καλό ή το κακό των ανθρώπων, κι αν ενέχουν την φιλοδοξία να βλάψουν ή να ωφελήσουν τον άνθρωπο και το περιβάλλον του εάν τις πραγματοποιήσει; Αυτό να δείτε.
Πείτε μου: μιλώ σωστά ή όχι; Είμαι λογικός ή μήπως παραλογίζομαι, υπερβάλλω, παρανοώ ή παραφέρομαι; Τι να σας πω;
Αυτό θα σας πω: πως εγώ νομίζω πως πρέπει να με επιτάξετε εδώ και τώρα προκειμένου να υλοποιηθεί το Όραμα που σας παρουσίασα, έστω και αν δεν είμαι ο πραγματικός πρόεδρος μιας Ευρωπαϊκής χώρας και έστω και αν δεν είμαι καν ένας Ευρωπαίος πολίτης.
Δείτε τι κάνουν οι διοικήσεις και οι προπονητές τών ομάδων ποδοσφαίρου ή καλαθόσφαιρας όταν έρθει στην αντίληψη τους ένα ταλέντο. Είτε είναι από την Αφρική είτε είναι από την Αμερική κι είτε είναι κίτρινος είτε είναι μαύρος, θα κάνουν τα πάντα για να έχουν τις υπηρεσίες του. Και για να πετύχουν τι στο κάτω κάτω; Για να πετύχουν την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, ενός κυπέλλου ή το πολύ – πολύ ενός νταπλ.
Σκεφτείτε τι θα πετυχαίνατε εσείς με ένα Όραμα σαν το δικό μου και έναν υπηρέτη σαν εμένα. Μύρια καλά και μύρια πλεονεκτήματα για τον άνθρωπο και για τον κόσμο.
Γι’ αυτό σάς λέω: πρέπει να με επιτάξετε εδώ και τώρα. Πρέπει να με εκμισθώσετε εδώ και τώρα, έστω και αν εγώ επιμένω να μην θέλω μισθό. Γιατί πραγματικά εγώ έχω όλη την διάθεση να προσφέρω τις υπηρεσίες μου δωρεάν. Έτσι κι αλλιώς αυτό που έκανα ως τώρα για τους ανθρώπους δεν το έκανα για να το πουλήσω αλλά για να το δωρίσω. Κι αυτό που θέλω να κάνω στην συνέχεια – εάν το θελήσουν και τ’ αδέρφια μου οι άνθρωποι – δεν είναι να πουλήσω υπηρεσίες αλλά να δωρίσω και πάλιν.
Τόσα χρόνια τάχα που παιδεύομαι για να δημιουργήσω αυτό το Όραμα και να το παρουσιάσω στους ανθρώπους κέρδισα καθόλου χρήματα; Τίποτα δεν κέρδισα. Κάθε άλλο μάλιστα. Πάντα έδινα ότι είχα και δεν είχα προκειμένου να κρατήσω ζωντανό αυτό το Όραμα, προκειμένου να το δω να μεγαλώνει, να ανδρώνεται, να ωριμάζει και να προχωρεί. Τι κέρδισα; Τίποτα.
Τι πήρα τόσα χρόνια απ’ αυτή την ιστορία; Μόνο στάχτη πήρα, ήττες, ντροπές και ταπεινώσεις επειδή έτσι το θέλησαν οι ισχυροί συμπατριώτες μου. Έχετε τάχα εσείς κάτι καλύτερο για μένα;
Μπορεί βέβαια να έχω ένα καλό όνομα και μια καλή φήμη ανάμεσα στους ανώνυμους ανθρώπους, όμως αυτό δεν μου φτάνει. Γιατί εγώ δεν θέλω να επιβάλω το όνομα μου αλλά το Όραμα μου. Θέλω να επιβάλω ένα Όραμα που θα ωφελήσει και θα ωφελεί τους ανθρώπους και τον κόσμο την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή. Θέλω να επιβάλω ένα Όραμα που θα αγγίξει και θα κατευθύνει για πάντα τα πάντα και τους πάντες. Θέλω, αν θέλετε ακόμα, να επιβάλω ένα Όραμα που θα ωφελήσει αυτούς που μ’ αγαπούν και εκείνους που πιστεύω πως αν μάθουν πως υπάρχω και παλεύω γι΄ αυτά που παλεύω θα με αγαπήσουν και κείνοι. Θέλω να επιβάλω ένα Όραμα όπου το κύριο στοιχείο του θα είναι η αγάπη, η τάξη και η ομορφιά και όχι τίποτ’ άλλο.
Αυτός είμαι λοιπόν, αυτό είναι το Όραμα μου κι αυτή είναι και η ιστορία μου.
Πιστεύετε πως αυτή η ιστορία και αυτό το Όραμα είναι η ιστορία ή το Όραμα ενός τρελλού; Αν ναι, τότε κάνετε καλά να εισηγηθείτε στον κ. Χριστόφια να με κλείσει στα τρελλάδικα του και να μην με αφήνει ελεύθερο να κυκλοφορώ στον κόσμο και στην Ευρώπη και να πουλώ ιστορίες και παραμύθια. Ήδη ο κ. Κληρίδης και ο κ. Παπαδόπουλος επεχείρησαν – ανεπιτυχώς – να το κάνουν. Υπόψιν.
Κι αν όχι, αν πιστεύετε δηλαδή πως είναι η ιστορία ενός αδικημένου και καθόλα εύφρονος ανθρώπου, τότε προσέξετε με και βοηθήστε με αν το μπορείτε.
Μην ξεχνάτε πως εγώ ήρθα σε σας σαν ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσατε ποτέ να βρείτε, σαν ο καλύτερος ευεργέτης που θα μπορούσατε ποτέ να βρείτε, σαν ο καλύτερος βοηθός και υπηρέτης, σαν ο καλύτερος προσφοροδότης, ο καλύτερος σύμβουλος και ο καλύτερος οδηγός που θα μπορούσατε ποτέ να βρείτε και για σας και για τους φίλους και για τα παιδιά σας και για τα εγγόνια σας, και για τους λαούς τής Ευρώπης και για τους λαούς όλου του κόσμου.
Έχετε λοιπόν τίποτα να μου πείτε; Εδώ είμαι. Εάν δεν συμβεί και με συναντήσετε προσωπικά στον λίγο χρόνο που σκοπεύω να είμαι κοντά σας, εδώ α είμαι, σ’ αυτή την διεύθυνση: Κώστας Κυριάκου (Ούτοπος), Μακούντα – Πάφος. ΤΚ 8879, Κύπρος. Και σ΄αυτά τα τηλέφωνα. Κινητό: 0357 – 99561898, και σταθερό 0357 – 26 322334.
Κλείνω θέτοντας σας υπόψιν πως κάπια παλιά πρόθεση μου να διεκδικήσω την θέση τού Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών παραμένει ακόμα. Αν σας ενδιαφέρει αυτή η πρόθεση μου και αν νομίζετε πως θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος για τον κόσμο και για τους ανθρώπους, τότε εδώ είμαι και πάλιν.
Ούτοπος.
Υ σ τ ε ρ ό γ ρ α φ ο :κατά τις τελευταίες Ευρωεκλογές(Ιούνιος 2009) ήμουν και πάλιν υποψήφιος. Το ποσοστό που πέτυχα(το π ρ α γ μ α τ ι - κό,εννοείται)δεν ήταν διαφορετικό από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες έλαβα μέρος, κι αυτό το συμπεραίνω από δίο πληροφορίες.
Η πρώτη προήλθε από κάπιον αστυνομικό ο οποίος την πήρε από κάπιον δημοσιογράφο, κι ήταν αυτή:η έ ξ ο δ ο ς κ ά λ π η ς τής Λεμεσού μού έδινε το 68% ή, αν θέλετε, το 69% για την περιφέρεια και το 67% για την πόλη τής Λεμεσού.
Η δεύτερη προήλθε από κάπιον Ελλαδίτη δημοσιογράφο ο οποίος «κατάφερε» και μπήκε στον χώρο όπου φυλάσσονταν οι νόμιμες καλπες(γιατί υπήρξαν, όπως συνήθως, και οι μη νόμιμες) και άνοιξε δίο απ’αυτές. Στην πρώτη, όπως μού είπε, είχα το 73,5% τών ψήφων ενώ στην δεύτερη ήταν αποκομμένο από όλα τα ψηφοδέλτια το μέρος τού ψηφοδελτίου στο οποίο υπήρχε το όνομα και η υποψηφιότητα μου, σαν να μην ήμουν καν υποψήφιος δηλαδή.
Βέβαια αυτές οι πληροφορίες δεν μου έδιναν κάτι που δεν το ήξερα κατά κάπιο τρόπο ή κάτι που δεν το ανέμενα. Κάθε άλλο.
Ήξερα πως και πάλιν θα με ψήφιζε ο λαός σαρωτικά, όπως ήξερα πως και πάλιν θα επενέβαιναν οι κρατούντες και θα αλλοίωναν την βούληση και την ψήφο του. Δεν είχα αμφιβολίες ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, ούτε για το πραγματικό ούτε για το χαλκευμένο αποτέλεσμα. Αυτή την φορά ήμουν προετοιμασμένος καλύτερα από κάθε προηγούμενη και σχεδόν ... παραδομένος, κι αν κατέθεσα τελικά την υποψηφιότητα μου δεν τόκανα παρά για να έχω μιαν επιπλέον αιτιολογία για να σας πω αυτή την ιστορία...
Πάντα : Ο ύ τ ο π ο ς .
*Πριν δώσω ένα τέλος σ’αυτό το βιβλίο θεώρησα χρήσιμο να παραθέσω αυτό το τελευταίο κείμενο. Κρίνω πως είναι ενδεικτικό και των στόχων και των προσδοκιών μου και πως θα ήταν σωστό να το θέσω και αυτό υπόψιν σας.